Αποδιοπομπαίος τράγος

 

A)   Τι είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος;

 

1.     Αυτό είναι ένα ρητό μου:

 

«Μια κοινωνία γεννά τους δικούς της αποδιοπομπαίους τράγους, έτσι ώστε η ίδια κοινωνία να μπορεί να απαλλαγεί αναδρομικά από τις δικές της αμαρτίες».

 

2.     Αυτοί είναι μερικοί ορισμοί:

 

Με τη θρησκευτική του έννοια, ο αποδιοπομπαίος τράγος είναι ένα ζώο που τελετουργικά επιβαρύνεται με τις αμαρτίες των άλλων, και στη συνέχεια εκδιώκεται. [1]

 

Με την κοινωνικο-ψυχολογική έννοια, η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων είναι η πρακτική του διαχωρισμού ενός ατόμου ή μιας ομάδας για αδικαιολόγητη ευθύνη, και η επακόλουθη αρνητική μεταχείριση. Ο αποδιοπομπαίος τράγος μπορεί να είναι ένας ενήλικας, παιδί, αδελφός, υπάλληλος, συνομήλικος, εθνοτική, πολιτική ή θρησκευτική ομάδα ή χώρα. [2]

 

3.     Κάνοντας αναζήτηση στο διαδίκτυο για «τους πιο διάσημους αποδιοπομπαίους τράγους στην ιστορία», πήρα τα ακόλουθα αποτελέσματα:

 

-        Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti

-        Ρούντολφ Ες

-        Λέων Τρότσκι

-        Μαρία Αντουανέττα

-        Ο λαός των Εβραίων

-        Η αγελάδα της Catherine O'Leary. [3]

 

4.     Ο προηγούμενος κατάλογος συνοδεύεται από το ακόλουθο σχόλιο:

 

«Οι πιο διάσημοι αποδιοπομπαίοι τράγοι της ιστορίας αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν ποτέ από τα λάθη τους. Για αιώνες, η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων ήταν ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία που χρησιμοποίησαν οι ηγέτες για να ενώσουν τους ανθρώπους κάτω από ένα ψεύτικο λάβαρο προκειμένου να εδραιώσουν την εξουσία τους. Γιατί ο καλύτερος τρόπος να κρατηθεί το μυαλό των ανθρώπων μακριά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι να ενοχοποιηθεί μια κακή φυλή «μπαμπούλων» από μια μακρινή χώρα. Είναι αυτό το είδος δακτυλοδειξίας που δυστυχώς έχει οδηγήσει σε πολλούς περιττούς πολέμους, δολοφονίες και γενοκτονίες». [4]

 

B)    Ο αποδιοπομπαίος τράγος πρέπει να είναι ο πιο αγνός από όλους μας

 

5.     Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μια παρεξήγηση. Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι δεν είναι πάντα κακοί άνθρωποι (όπως ο Rudolf Hess για παράδειγμα). Στην πραγματικότητα, ένας αποδιοπομπαίος τράγος πρέπει να είναι ένα αγνό άτομο, έτσι ώστε να μπορεί να επιβαρυνθεί με όσο το δυνατόν περισσότερες αμαρτίες των άλλων. Η θυσία της Ιφιγένειας είναι ένα παράδειγμα που έρχεται στο μυαλό. Ο Ιησούς Χριστός είναι ένα άλλο παράδειγμα. Εκείνος θυσίασε τον εαυτό του για να απελευθερώσει το ανθρώπινο γένος από τις αμαρτίες του. Και όπως η Ιφιγένεια ήταν ένα μέσο με το οποίο υποτίθεται, αν θυσιαζόταν, ότι θα φυσούσαν οι άνεμοι (έτσι ώστε τα ελληνικά πλοία να μπορέσουν να φύγουν για την Τροία), έτσι και ο Ιησούς έχει γίνει ένα όργανο με το οποίο οι θρησκευτικοί ηγέτες του Χριστιανισμού έχουν ενώσει τα πλήθη και έχουν επιβάλει την κυριαρχία τους.

 

6.     Είναι βέβαιο ότι αν ο Ιησούς επέστρεφε στη Γη, οι πρώτοι άνθρωποι που θα καταδίκαζε θα ήταν οι ίδιοι θρησκευτικοί ηγέτες.

 

C)    Η απολογία του Σωκράτη

 

7.     Αλλά πέρα από την κοινωνική, είτε θρησκευτική είτε πολιτική, πτυχή ενός αποδιοπομπαίου τράγου, υπάρχει μια βαθύτερη συμβολική διάσταση. Θα χρησιμοποιήσω τον Σωκράτη και την απολογία του ως φιλοσοφικό παράδειγμα. Η αρχαία ελληνική κοινωνία έχει εξιδανικευτεί ως το πρότυπο μιας ελεύθερης, πνευματικής και δημοκρατικής κοινωνίας. Αλλά η Απολογία του Πλάτωνα δείχνει το αντίθετο. Ο Σωκράτης κατηγορήθηκε, μεταξύ άλλων, για αθεϊσμό (εισαγωγή «νέων δαιμόνων») και διαφθορά των νέων (διδάσκοντάς τους να είναι επαναστάτες και σκεπτικιστές). Έτσι, η ελληνική κοινωνία την εποχή του Σωκράτη ήταν ως επί το πλείστον θρησκόληπτη και συντηρητική. 

 

8.     Ένας από τους διαλόγους του Πλάτωνα, ο Κριτίας, περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του Σωκράτη, όπου ο Σωκράτης εξηγεί γιατί αποδέχεται τη θανατική ποινή που του επιβλήθηκε, και γιατί προτιμά να πεθάνει: 

 

«Τότε δεν θα πουν (ο Σωκράτης μιλάει στον Κρίτωνα): «Εσύ, Σωκράτη, παραβιάζεις τις διαθήκες και τις συμφωνίες που έκανες μαζί μας στον ελεύθερο χρόνο σου, όχι βιαστικά ή κάτω από εξαναγκασμό ή απάτη, αλλά έχοντας εβδομήντα χρόνια να τα σκεφτείς αυτά, μπορώντας ανά πάσα στιγμή να φύγεις από την πόλη, αν διαφωνούσες μαζί μας,  ή αν οι διαθήκες μας σου φαίνονταν άδικες;...

 

Γιατί σκέψου μόνο, αν παραβαίνουμε τους νόμους και σφάλλουμε κατά αυτόν τον τρόπο, τι καλό θα κάνουμε, είτε στον εαυτό μας είτε στους φίλους μας; Το ότι οι φίλοι μας θα οδηγηθούν στην εξορία και θα στερηθούν την ιθαγένεια, ή θα χάσουν την περιουσία τους, είναι βέβαιο. Και εσύ ο ίδιος, αν φυγαδευτείς σε μία από τις γειτονικές πόλεις... που είναι ευνομούμενες πόλεις, θα πας εκεί ως εχθρός, Σωκράτη, και η κυβέρνηση εκείνης της πόλης θα είναι εναντίον σου, και όλοι οι καλοί πολίτες θα σε κοιτάζουν ύποπτα ως υπονομευτή των νόμων, και θα επιβεβαιώσεις στη σκέψη των δικαστών τη δικαιοσύνη της δικής τους καταδίκης απέναντί σου. Διότι αυτός που είναι διαφθορέας των νόμων είναι περισσότερο από πιθανό να είναι διαφθορέας των νεαρών και ανόητων ατόμων. Θα έφευγες λοιπόν από μια καλά οργανωμένη πόλη με ενάρετους ανθρώπους; Και αξίζει να ζούμε χωρίς αυτούς τους όρους;...

 

Άκουσε, λοιπόν, Σωκράτη, εμάς που σε αναθρέψαμε. Μην σκέφτεσαι τη ζωή σου και τα παιδιά σου πρώτα, και μετά τη δικαιοσύνη, αλλά πρώτα τη δικαιοσύνη, έτσι ώστε να δικαιωθείς ενώπιον των αρχόντων του κάτω κόσμου. Γιατί ούτε εσύ ούτε κάποιοι που εξαρτώνται από εσένα θα είναι πιο ευτυχισμένοι ή αγιότεροι ή δικαιότεροι σε αυτήν τη ζωή, ή πιο ευτυχισμένοι σε μιαν άλλη, αν κάνεις όπως προστάζει ο Κρίτωνας. Τώρα αναχωρείς με αθωότητα, πάσχων και όχι πράττων το κακό· θύμα, όχι των νόμων, αλλά των ανθρώπων. Αλλά αν δραπετεύσεις, ανταποδίδοντας το κακό για το κακό και τη ζημία για τη ζημία, παραβιάζοντας τις διαθήκες και τις συμφωνίες που έχεις κάνει μαζί μας, και αδικώντας εκείνους που θα έπρεπε λιγότερο να αδικήσεις, δηλαδή, τον εαυτό σου, τους φίλους σου, τη χώρα σου και εμάς, θα είμαστε θυμωμένοι μαζί σου για όσο ζεις, και οι αδελφοί μας στον κάτω κόσμο θα σε υποδεχτούν ως εχθρό. Γιατί θα ξέρουν ότι έκανες ό,τι ήταν δυνατό για να μας καταστρέψεις. Άκουσε λοιπόν εμάς, και όχι τον Κρίτωνα.

 

Αυτή είναι η φωνή που φαίνεται να ακούω να μουρμουρίζει στα αυτιά μου, όπως ο ήχος του αυλού στα αυτιά του μύστη. Αυτή η φωνή, λέω, βουίζει στα αυτιά μου, και με εμποδίζει να ακούσω κάτι άλλο. Και ξέρω ότι οτιδήποτε άλλο πεις θα είναι μάταιο...» [5]

 

D)   Ο αποδιοπομπαίος τράγος είναι μια αρχετυπική φιγούρα

 

9.     Είναι αλήθεια ότι ο Σωκράτης αρνήθηκε να δραπετεύσει, αν και οι φρουροί του είχαν δωροδοκηθεί για να τον αφήσουν να φύγει. Αν ο Σωκράτης είχε δραπετεύσει, τότε δεν θα ήταν πρότυπο ηρωισμού και ηθικής στις μέρες μας. Ο Σωκράτης επέλεξε να θυσιαστεί προς όφελος των άλλων, προτιμώντας έναν έντιμο θάνατο αντί να συνεχίσει να ζει την άσκοπη ζωή ενός δραπέτη. 

 

10.  Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η απόφαση του Σωκράτη ήταν εγωιστική- μια υπεροπτική στάση που είχε ήδη δείξει στο δικαστήριο. Αν είχε ζητήσει συγγνώμη από τους δικαστές του, κατά πάσα πιθανότητα θα είχε συγχωρεθεί, αποφεύγοντας τουλάχιστον τη θανατική ποινή. Αλλά θα μπορούσαμε άραγε να πούμε ότι, όπως ο Σωκράτης, ο Ιησούς έπρεπε να είχε ικετεύσει για τη ζωή του για να μην σταυρωθεί; Πρέπει να παραδοθούμε σε οποιονδήποτε άλλο, προδίδοντας τις δικές μας πεποιθήσεις και ιδέες, ζώντας κατά συνέπεια το υπόλοιπο της ζωής μας ταπεινωμένοι και στερημένοι από την υπερηφάνεια μας;   

 

11.  Αφού ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο, λέγεται ότι οι κατήγοροί του μετάνιωσαν που τον σκότωσαν. Αλλά αυτή η λύπη έρχεται πάντα αναδρομικά. Η λειτουργία αυτού του αισθήματος τύψεων είναι να μας κάνει να σκεφτούμε αν αυτό που κάναμε ήταν σωστό ή λάθος. Στη διαδικασία της σκέψης γινόμαστε πιο ηθικοί άνθρωποι, και με αυτόν τον τρόπο μετατρέπουμε σταδιακά την κοινωνία μας σε μια πιο ανεκτική και ανοιχτόμυαλη ενότητα.

 

12.  Ωστόσο, θα χρειαζόμαστε πάντα έναν αποδιοπομπαίο τράγο να δακτυλοδεικνύουμε, εστιάζοντας έτσι όλη μας την προσοχή σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, επομένως και στον πυρήνα των πεποιθήσεων και των ιδεών που κρατούν την κοινωνία μας ενωμένη. Αν δεν υπήρχε αυτός ο πυρήνας, ο οποίος συγκεντρώνει τις βασικές αρχές της ταυτότητάς μας ως κοινωνικά και πολιτικά όντα, ολόκληρη η κοινωνία μας θα κατέρρεε. Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι η ύπαρξη ενός αποδιοπομπαίου τράγου είναι ένα αναπόδραστο αρχέτυπο που μας ενώνει όλους.

 

E)    Ο αποδιοπομπαίος τράγος ως αόρατος εχθρός

 

13.  Σε όλη την ιστορία, ο αποδιοπομπαίος τράγος- αυτός στον οποίο ρίχνουμε όλοι τον λίθο- χρησίμευσε ως ενοποιητικός παράγοντας για την κοινωνία. Είναι «εμείς» εναντίον «εκείνων», ως μια άλλη πολιτική, θρησκευτική, εθνοτική ή φυλετική ομάδα. Πρόσφατα, η τρομοκρατία (με τη μορφή της ισλαμικής ή κομμουνιστικής «απειλής») χρησιμοποιήθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος, δικαιολογώντας τους σκοπούς και τα μέσα σύγχρονων υπερδυνάμεων να εισβάλουν και να καταλάβουν άλλα έθνη. Αν δεν υπήρχε το Ισλάμ ή ο κομμουνισμός, μια άλλη θρησκεία ή πολιτική άποψη θα ήταν στο στόχαστρο, έτσι ώστε οι ίδιες υπερδυνάμεις και οι ίδιοι άνθρωποι να εξακολουθούν να ικανοποιούν την απληστία τους και να αντιμετωπίζουν τις όποιες φοβίες τους.

 

14.  Γιατί, τελικά, και πέρα από τις πιο τρελές φιλοδοξίες μας, δεν είναι ο «κοινός εχθρός» μας ένα φάντασμα που όλοι φοβόμαστε, ένας αόρατος αποδιοπομπαίος τράγος που μας κρατά ενωμένους;

 

F)    Λοιπόν, κάποιος εθελοντής;...

 

15.  «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω»…

 

[1]: [https://en.wikipedia.org/wiki/Scapegoat]

[2]: [https://en.wikipedia.org/wiki/Scapegoating]

[3]: [https://www.google.gr/search?q=most+famous+scapegoats+in+history]

[4]: [http://www.viralnova.com/scapegoats/]

[5]: [http://classics.mit.edu/Plato/crito.html]

 

9/18/2018

Εικόνα: [http://www.pravmir.com/scapegoating/]

 

Ορθή χρήση

 

 

A)   Σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα

 

1.     Αυτό είναι ένα παράδειγμα ειδοποίησης πνευματικών δικαιωμάτων:

 

«Copyright © 2010 από τον Bill Shakespeare:

 

Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος. Κανένα μέρος αυτής της έκδοσης δεν μπορεί να αναπαραχθεί, να διανεμηθεί ή να μεταδοθεί σε οποιαδήποτε μορφή ή με οποιοδήποτε μέσο, συμπεριλαμβανομένης της φωτοτυπίας, της ηχογράφησης ή άλλων ηλεκτρονικών ή μηχανικών μεθόδων, χωρίς την προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη, εκτός από την περίπτωση σύντομων παραπομπών που ενσωματώνονται σε κριτικές αναλύσεις και ορισμένες άλλες μη εμπορικές χρήσεις που επιτρέπονται από το νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων. Για αιτήματα άδειας, γράψτε στον εκδότη, στην παρακάτω διεύθυνση...» [1]

 

2.     Αυτό είναι ένα απόσπασμα από τον Οθέλλο του William Shakespeare:

 

«Να ζει κανείς ή να μην ζει; Ιδού η απορία.

Τι είναι πλέον ευγενές; Να ζει, να υποφέρει

της Τύχης  τα τοξεύματα και σφεντονίσματά της

ή εις βασάνων πέλαγος τα όπλα ν’ αντιτάξει

και να ιδεί το τέλος των με την αντίστασίν του;

Απέθανε- κοιμήθηκε· ιδού! Και μ’ έναν ύπνο

να παύει ο πονόκαρδος και τα δεινά τα χίλια

που είν’ η μοίρα της σαρκός, συντέλεια θα ήτο

να μην ορέγεται κανείς ενθέρμως!... [2]

 

3.     Αυτή είναι μια πιθανή ειδοποίηση πνευματικών δικαιωμάτων που σχετίζεται με τον Οθέλλο του William Shakespeare:

 

«Πνευματικά δικαιώματα © 1564-1616 από τον William Shakespeare...»

 

4.     Φανταστείτε ότι τα έργα του William Shakespeare ή οποιουδήποτε δημιουργού, παλαιότερου ή σύγχρονου, προστατεύονταν από πνευματικά δικαιώματα, στο βαθμό που θα χρειαζόσασταν ειδική άδεια από έναν εκδότη ή οργανισμό ή κάποιον άλλο για να αναπαράγετε μέρος του έργου αυτού του δημιουργού.  Εάν ο δημιουργός ήταν ακόμα ζωντανός, τότε θα έπρεπε να βρείτε τη διεύθυνσή του, και να έρθετε σε άμεση ή έμμεση επαφή μαζί του, προκειμένου να ζητήσετε άδεια. Αλλά αν ο δημιουργός είχε πεθάνει, τότε θα έπρεπε να έχετε κάποιες ειδικές δεξιότητες για να επικοινωνήσετε με τους νεκρούς, ή απλά να δημοσιεύσετε το έργο του και να κάνετε ό, τι θέλετε με αυτό, εφόσον δεν μπορείτε ποτέ να μηνυθείτε από έναν νεκρό.

 

5.     Αυτή είναι μια φανταστική ιστορία για έναν συγγραφέα που έχει εμμονή με τα πνευματικά δικαιώματα:

 

«Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας συγγραφέας. Ήταν πολύ ταλαντούχος, και έγραψε πολλά εξαιρετικά έργα, τα οποία ίσως άξιζαν μια θέση στην παγκόσμια ιστορία. Ωστόσο, αυτός ο συγγραφέας ήταν πολύ αυστηρός σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα. Ήταν τόσο μυστικοπαθής σχετικά με το έργο του που ποτέ δεν επέτρεψε σε κανέναν να αναπαράγει ή έστω να αναφέρει οποιοδήποτε μέρος του έργου του. Τελικά, όταν πέθανε, πήρε το έργο του στον τάφο. Κανείς δεν έχει διαβάσει ποτέ ή ακούσει τίποτα για το έργο του από τότε...»

 

6.     Από τη μία πλευρά, είναι ο εγωισμός και η κτητικότητα που μπορούν να κάνουν ένα άτομο μυστικοπαθές και εμμονικό με τις δικές του ιδέες: «Πρέπει να δημοσιεύσω τις σκέψεις μου, ή κάποιος μπορεί να κλέψει αυτές τις σκέψεις;» «Είναι επαρκή τα πνευματικά δικαιώματα, ή κάποιος θα μπορούσε να παραβιάσει τα πνευματικά μου δικαιώματα χωρίς να το καταλάβω ποτέ;»

 

7.     «Μα! Τι στο καλό; Θα δημοσιεύσω το έργο μου ούτως ή άλλως...»

 

B)    Είναι απαραίτητα τα πνευματικά δικαιώματα;

 

8.     Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι σίγουρα είναι, επειδή προστατεύουν την πνευματική ιδιοκτησία του κατόχου τους. Αφήνοντας κατά μέρος για μια στιγμή τον όρο «πνευματικά», και αντικαθιστώντας τον με τον όρο «υλικά», το ίδιο ισχύει για κάθε είδους ιδιοκτησία. Όπως ένα ποίημα που έχουμε γράψει, έτσι κι ένα σπίτι που έχουμε αγοράσει είναι δικό μας με κάθε δικαίωμα. Κανείς δεν μπορεί να πάρει το σπίτι από εμάς, ούτε καν να το παραβιάσει χωρίς ένταλμα. Ωστόσο, ένα ένταλμα μπορεί να εκδοθεί τόσο εύκολα όσο τα πνευματικά δικαιώματα- ή οποιοδήποτε δικαίωμα- μπορούν να παραβιαστούν. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας δικαστής που είναι διεφθαρμένος ή έχει εκβιαστεί- και υπάρχει πάντα ένας τέτοιος δικαστής στην κοινωνία.

 

9.     Έτσι, από την άλλη πλευρά, έχουμε κάποιον οργανισμό (όπως η μαφία) ή μια εταιρεία, η οποία είτε παίρνει τον έλεγχο των πάντων με τη βία- η οποία μπορεί να είναι «νόμιμη βία», είτε κατέχει πράγματα και ανθρώπους αποκτώντας τα πνευματικά δικαιώματα. Ενώ συνήθως τα χρήματα που παίρνει ο αρχικός δημιουργός είναι πολύ λιγότερα από τα χρήματα που κερδίζει η εταιρεία, τελικά η ιδιοκτησία, είτε ψυχική είτε υλική, μεταφέρεται από το άτομο σε κάποιους κακοποιούς που κυβερνούν την κοινωνία (υπό την κάλυψη μιας ανώνυμης εταιρείας για παράδειγμα). 

 

10.  Αυτό είναι παρόμοιο με το πρόβλημα της διακίνησης ναρκωτικών. Πριν από περίπου έναν αιώνα, στις ΗΠΑ, και κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης, η μαφία πήρε τον έλεγχο της διακίνησης οινοπνευματωδών ποτών, υποστηριζόμενη από διεφθαρμένους πολιτικούς, δικαστές και αστυνομικούς. Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι ελέγχουν το εμπόριο ναρκωτικών. Αν τα ναρκωτικά απελευθερώνονταν, όλοι αυτοί οι κακοποιοί θα έμεναν «άνεργοι», και η εγκληματικότητα θα μειωνόταν πάρα πολύ (αφού ο καθένας θα μπορούσε να κάνει χρήση ναρκωτικών με τη θέλησή του). Το δόγμα ότι αφήνοντας τα ναρκωτικά (όπως τα τσιγάρα ή το αλκοόλ) ελεύθερα θα καταστρέψει την κοινωνία είναι ψευδές, και βασίζεται είτε στο συμφέρον είτε στην άγνοια. Απλώς κάνει τους τοξικομανείς περιθωριοποιημένους και τους βαρόνους των ναρκωτικών πλούσιους. (Για να μην αναφέρουμε ότι ο εθισμός είναι πολύ περισσότερο μια κοινωνική πτυχή παρά μια βιολογική ή ψυχολογική πτυχή- για παράδειγμα, σε κοινωνίες όπου οι άνθρωποι γιορτάζουν μαζί πίνοντας κρασί, κανείς δεν εθίζεται στο κρασί.)   

 

11.  Έτσι, για να επιστρέψουμε στα πνευματικά δικαιώματα, αν είχαμε μια κοινωνία που αντιμετώπιζε την πνευματική ιδιοκτησία- ή οποιοδήποτε είδος ιδιοκτησίας ή προϊόντος- ως δημόσιο αγαθό, τότε δεν θα υπήρχε καμία παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων, επομένως δεν θα διαπράττονταν συναφή εγκλήματα. Η παραβίαση οποιουδήποτε ανθρώπινου δικαιώματος, ή η κατάχρηση οποιουδήποτε είδους προϊόντος, βασίζεται στη στέρηση, και αυτή η στέρηση ή αποκλειστική ιδιοκτησία αγαθών επιβάλλεται από μια αδίστακτη και άπληστη ελίτ σε ένα αδαές ή φοβισμένο πλήθος- συμπεριλαμβανομένων των συγγραφέων ή των καλλιτεχνών. Έτσι, τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας δεν πρέπει καν να θεωρούνται νόμιμα σε μια πραγματικά δημοκρατική και ανεξάρτητη κοινωνία.

 

C)    Σχετικά με την ορθή χρήση

 

12.  Αυτός είναι ένας ορισμός της ορθής χρήσης:

 

«Η ορθή χρήση είναι ένα δόγμα στη νομοθεσία των Ηνωμένων Πολιτειών που επιτρέπει την περιορισμένη χρήση υλικού που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα, χωρίς να χρειάζεται πρώτα να αποκτηθεί άδεια από τον κάτοχο των πνευματικών δικαιωμάτων.» [3]

 

13.  Ωστόσο, το πρόβλημα σχετικά με την ορθή χρήση έχει να κάνει με το επίπεδο χειραφέτησης μιας κοινωνίας. Από τη μία πλευρά, κάθε άτομο πρέπει να είναι γενναίο και αρκετά ισχυρό για να αποτρέψει τους λίγους θηρευτές να κλέψουν την περιουσία του. Αυτή τη στιγμή αυτό είναι αδύνατο, κυρίως επειδή οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να λαμβάνουν εντολές και να χειραγωγούνται από άλλους- η ορθή ή δίκαιη χρήση προϋποθέτει μια πολύ ισχυρή αίσθηση ελευθερίας.

 

14.  Από την άλλη, εκτός από την αίσθηση της ελευθερίας, πρέπει επίσης να γνωρίζουμε τι σημαίνει ελευθερία. Όχι μόνο πρέπει κανείς να μάθει να σέβεται τις ιδέες των άλλων- ανεξάρτητα από το πόσο τρελές ή διαφορετικές από τις δικές του μπορεί να είναι τέτοιες ιδέες- αλλά πρέπει επιπλέον να έχει τις δικές του ιδέες- μια πτυχή που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο σύστημα εκπαίδευσης -. Με αυτόν τον τρόπο ο καθένας θα είναι σε θέση να κρίνει και να επεκτείνει τις ιδέες των άλλων, βελτιώνοντας έτσι και τις δικές του ιδέες, καθώς και το πνευματικό επίπεδο ολόκληρης της κοινωνίας.

 

D)   Αυτό είναι ένα ρητό μου:

 

15.  Ενώ, από τη μία πλευρά, η παρακράτηση των πνευματικών δικαιωμάτων (copyright) είναι προϊόν συντηρητισμού και καταπίεσης, από την άλλη πλευρά, η απλή απελευθέρωσή τους (copyleft) είναι το αποτέλεσμα έλλειψης ενδιαφέροντος ή κρίσης. Μια πραγματικά χειραφετημένη κοινωνία απαιτεί δημιουργικότητα και κριτική».

 

[1]: [https://www.thebookdesigner.com/2010/01/copyright-page-samples-you-can-copy-and-paste-into-your-book/]

[2]: [https://www.lifo.gr/culture/theatro/oi-metafrastikes-peripeteies-toy-amlet-stin-ellada]

[3]: [https://en.wikipedia.org/wiki/Fair_use]

 

9/17/2018

Εικόνα: [https://arielkatz.org/south-africas-proposed-copyright-fair-use-right-should-be-a-model-for-the-world/]

 

(Καταζητείται) νεκρός ή ζωντανός

 

Α) Υπάρχει αμοιβή αν πεθάνουμε;

 

1.     Ο τίτλος είναι διφορούμενος:

 

α) Όλες οι μέρες είναι ίδιες. Είναι απλά άλλη μια βαρετή μέρα.

β) Δεν είμαι διατεθειμένος να τα παρατήσω ακόμα. Ίσως μια άλλη μέρα.

 

Β) Τώρα, τι θα γινόταν αν ο γιατρός σας έλεγε ότι είχατε έξι μήνες ζωής;

 

2.     Αυτή είναι μια πιθανή απάντηση:

 

«Όταν έμαθα ότι είχα έξι μήνες ζωή, έκλαιγα για μέρες. Ένιωσα θυμό στην αρχή, και αναρωτήθηκα- γιατί εγώ; Τότε είπα τα νέα στην οικογένειά μου και στους πιο στενούς μου φίλους. Νομίζω ότι μόλις επαναλάβεις τα νέα τέσσερις ή πέντε φορές, αποκτάς αναισθησία σε αυτά». [1]

 

3.     Αυτός είναι ο ορισμός της αναισθησίας:

 

-        Στέρηση σωματικής αίσθησης, συναισθημάτων, ή ανταπόκρισης με το περιβάλλον. [2]

 

4.     Αυτό είναι ένα άλλο παράδειγμα:

 

«Έχω σκεφτεί καταστάσεις στις οποίες ένα άτομο συνειδητοποιεί, με (ας πούμε) περίπου 99% βεβαιότητα ότι πρόκειται να πεθάνει μέσα σε μια καθορισμένη χρονική περίοδο... Κάτι γνωρίζετε για τις πιθανότητες, και έτσι, ενώ μπορεί να ελπίζετε για ένα θαύμα, ξέρετε ότι δεν πρέπει να βασίζεστε σε αυτό. Δηλαδή, ακόμα κι αν υπάρχει 0,0001% πιθανότητα να ζήσετε για άλλα 50 χρόνια, πρέπει να ενεργήσετε  σαν να πρόκειται να ζήσετε μόνο άλλους έξι μήνες. [3]

 

Γ) Τι σημαίνει  «99% πιθανότητα;»

 

5.     Με λίγα λόγια σημαίνει ότι, υπό παρόμοιες συνθήκες, από τους 100 ανθρώπους 99 θα πεθάνουν, ενώ 1 θα επιβιώσει.

 

6.     Αλλά ποια ήταν η πιθανότητα ότι θα είχαμε γεννηθεί ποτέ; Ήταν βέβαιο; Ήταν απίθανο; Φαίνεται ότι οι πιθανότητες δεν ισχύουν για θέματα ζωής και θανάτου. Η ζωή είναι απλώς ένα θαύμα που πρέπει να δεχτούμε ως τέτοιο- αν δεν είχαμε γεννηθεί, δεν θα γνωρίζαμε τη διαφορά. Αυτό το είδος λήθης είναι επίσης το νόημα του θανάτου- δεν κάνει καμία διαφορά. 

 

Δ) Είναι η απάθεια απέναντι στο θάνατο η λύση;

 

7.     Και τα δύο προηγούμενα άρθρα υιοθετούν μια παθητική στάση απέναντι στην πτυχή του θανάτου (αναισθησία απέναντι στον θάνατο ή προετοιμασία για αυτόν). Στην πραγματικότητα, με όλο τον σεβασμό, η κυρία στο πρώτο άρθρο δεν καταλαβαίνει καν ότι ήταν αναίσθητη όλη της τη ζωή (η απάθεια προς το θάνατο ισοδυναμεί με απάθεια προς τη ζωή). Το δεύτερο άρθρο χρησιμοποιεί το ρήμα «ενεργώ» με την έννοια «προετοιμάζομαι» (προετοιμάζω τον εαυτό σου να πεθάνει). Έτσι, προτείνει μια παθητική στάση απέναντι στην πτυχή του θανάτου (συμφωνώντας λίγο- πολύ με το πρώτο άρθρο). Επομένως, σύμφωνα με την κοινή άποψη, θα πρέπει απλώς να καθίσουμε και να περιμένουμε να πεθάνουμε (ανεξάρτητα από το τι μπορεί τελικά να μας πει ένας γιατρός).

 

Ε) Πρέπει να αισθανόμαστε συμπόνια για εκείνους που δημοσιοποιούν τον θάνατό τους;

 

8.     Λοιπόν, όλοι θα πεθάνουμε. Το να νιώθουμε συμπάθεια για εκείνους που πρόκειται να πεθάνουν δεν αλλάζει τίποτα (δεν θα μας σώσει καν). Αυτό δεν σημαίνει ότι αισθανόμαστε απάθεια. Αντίθετα, σημαίνει ότι όταν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό, θα πρέπει να αισθανόμαστε περισσότερη συμπάθεια για εκείνους που πρόκειται να ζήσουν- χωρίς να καυχιόμαστε γι’ αυτό.

 

ΣΤ) Τι θα γινόταν αν κάποιος μας έλεγε ότι πρόκειται να πεθάνουμε σε 75-80 χρόνια από τότε που γεννηθήκαμε;

 

9.     Πόσοι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι κάποια μέρα αναπόφευκτα θα πεθάνουν, πριν τους το πει ένας γιατρός; Στην πραγματικότητα, πολύ λίγοι από εμάς (αν υπάρχει κανένας). Ακούστε τα σπουργίτια που κελαηδούν στο δέντρο έξω από το παράθυρό σας. Συμπεριφέρονται σαν τρελά, αγνοώντας οτιδήποτε εκτός από το ζευγάρωμα και το τραγούδι τους (και περιμένοντας ότι θα μοιραστείτε μερικά κομμάτια ψωμιού μαζί τους!). Τώρα κάντε μια βόλτα σε έναν πολυσύχναστο δρόμο κατά μήκος των καφετεριών, και ακούστε τη φλυαρία των ανθρώπων, μιλώντας για τα πάντα όλη την ώρα, λέγοντας ανοησίες για χάρη της διασκέδασης και μόνο.

 

Ζ) Αποφεύγουμε πραγματικά το πρόβλημα του θανάτου;

 

10.  Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα, περισσότερο ή λιγότερο ακούσιο, που παραλύει το σώμα, καθώς και τις αισθήσεις μας. Κάτω από μεγάλο άγχος, αισθανόμαστε αδιάφοροι και ανίκανοι να λάβουμε αποφάσεις. Αυτό συζητούσαν οι προηγούμενοι άνθρωποι στην καφετέρια: Έλεγαν ανοησίες για ασήμαντα πράγματα επειδή απλά ήθελαν να εκτονωθούν. Αλλά όταν επιστρέφουν στο σπίτι, σκέφτονται οι ίδιοι άνθρωποι σοβαρά πράγματα, ή σκέφτονται μόνο τον επερχόμενο ποδοσφαιρικό αγώνα ή την επόμενη μέρα τους στη δουλειά; Πόσοι από εμάς είμαστε πραγματικά έτοιμοι να πεθάνουμε, έχοντας συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου; Γιατί αιφνιδιαζόμαστε όταν έρθει η ώρα, ενώ γνωρίζουμε ήδη ότι κάποια μέρα αυτό θα συμβεί;    

 

Η) Είναι διαφορετικό να έχουμε επίγνωση του θανάτου από το να έχουμε επίγνωση της ζωής;

 

11.  Τα σπουργίτια που κελαηδούσαν στο γειτονικό δέντρο δεν φάνηκαν ποτέ να νοιάζονται αν είναι νεκρά ή ζωντανά. Απλώς κελαηδούν συνέχεια από ένστικτο. Οι άνθρωποι που μιλούν όλη την ώρα και φαίνεται να γελούν ή να κλαίνε χωρίς λόγο, δείχνουν την ίδια συμπεριφορά με τα σπουργίτια. Αν τους ρωτούσαμε ποια ήταν η τελευταία σημαντική πράξη τους για το μέλλον της κοινωνίας (ή για τους ίδιους), θα απαντούσαν κάτι τέτοιο: «Λοιπόν, αγόρασα (ή είμαι πρόθυμος να αγοράσω) ένα νέο αυτοκίνητο». «Τελευταία καλή πράξη; Τι είναι αυτά που λες; Είσαι τρελός;» «Μην ασχολείσαι. Απλά πέρνα καλά...»

 

12.  Νοιάστηκαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι για τη ζωή (εκτός από τη δική τους;) Είναι η διασκέδαση το νόημα της ζωής; Θα λύσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής και η τεχνολογία το υπαρξιακό μας πρόβλημα (ανεξάρτητα από το κόστος για το περιβάλλον;) Θα γίνουν ποτέ οι άνθρωποι πιο συνετοί και υπεύθυνοι απέναντι στην προσωπική τους ζωή και στο νόημα της ζωής γενικότερα; Το να ζούμε τη ζωή μας αγνοώντας τι συμβαίνει στον κόσμο και στους άλλους είναι παρόμοιο με το να μην δίνουμε σημασία στην ίδια τη ζωή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι που δεν έχουν σκεφτεί ποτέ το θάνατο, δεν έχουν σκεφτεί ποτέ και το νόημα της ζωής.

 

Θ) Πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από την έγνοια του θανάτου;

 

13.  Οι άνθρωποι που γελούν με την πρώτη ευκαιρία, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κλαίνε με την πρώτη αναποδιά. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που υιοθετούν μια ηρωική στάση απέναντι στο θάνατο. Είναι συνήθως φιλόδοξοι στην καθημερινή ζωή- θέλουν τα πάντα, και όσο το δυνατό γρηγορότερα. Είτε παθητικά είτε ενεργητικά αντίστοιχα, και οι δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων αγνοούν το νόημα της ζωής- δεν μπορούμε να τσακωνόμαστε ή να μουρμουρίζουμε όλη μας τη ζωή για κάτι που τελικά θα μας σκοτώσει (ο θάνατος). 

14.  Εκτός από την άγνοια, υπάρχει και η αδιαφορία. Υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν μια γενική έλλειψη συναισθήματος- σπάνια γελούν ή κλαίνε. Ενώ η άγνοια είναι χαρακτηριστικό ενός ατόμου που δεν έχει αγωνιστεί ποτέ για τη ζωή του, η αδιαφορία χαρακτηρίζει κάποιον που δεν θέλει καν να αγωνιστεί. Αλλά φαίνεται ότι υπάρχει ένας τρόπος αντιμετώπισης της ιδέας του θανάτου χωρίς συγκρούσεις. Πιστεύω ότι το βασικό στοιχείο για να απελευθερωθούμε από το «ένστικτο του θανάτου» είναι να αποδεχθούμε τον φόβο μας ότι θα πεθάνουμε (αλλά όχι απαραίτητα τον θάνατο ως μια αναπόφευκτη φυσική διαδικασία ή ως αδιέξοδο). Είναι μια τέτοια αποδοχή και κατανόηση που φέρνει τη δημιουργικότητα. Όταν έρθει η ώρα να πεθάνουμε, δεν πρέπει να αισθανόμαστε «προδομένοι από τον Θεό», ή «ηρωικά πεσόντες», ή απλώς μπερδεμένοι.  

 

15.  Η τεχνολογία μπορεί να επεκτείνει το προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων στο μέλλον έως και μερικές εκατοντάδες χρόνια. Αλλά ποιο είναι το νόημα να ζούμε περισσότερο αν δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τη ζωή μας; Οι μέλισσες, για παράδειγμα, (ως πρωτότυπο του τέλειου υπεροργανισμού) ζουν σε αυτόν τον πλανήτη για εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, εκτελώντας μια θεϊκή πράξη (επικονίαση), παράγοντας ένα εξαιρετικό προϊόν (μέλι), ζώντας μια ηρωική ζωή (υπερασπίζοντας την αποικία ενάντια στους θηρευτές), ενώ μια μεμονωμένη μέλισσα ζει μόνο για ένα μήνα. Είναι το να ζεις «περισσότερο» ή «καλύτερα» η σωστή απάντηση;

 

Ι) Τι θα γινόταν λοιπόν αν μου έλεγαν ότι θα πεθάνω σε έξι μήνες;

 

16.  Προσωπικά θα προσπαθούσα να παρατείνω τη ζωή μου για άλλη μια μέρα. Δεν θα έκανα κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία (σαν να πήγαινα ένα μακρύ ταξίδι). Αντίθετα, θα έβγαινα για καφέ με έναν φίλο μου, όπως κάνω συνήθως, θα του έλεγα τι επρόκειτο να μου συμβεί, και ύστερα θα συνέχιζα να μιλάω για τα ίδια πράγματα για τα οποία πάντα μιλούσαμε- ανοησίες: «Ο ήλιος είναι τόσο λαμπερός σήμερα». «Απλά άσε με να ακούσω τα σπουργίτια να κελαηδούν για άλλη μια φορά». Δεν είμαι καλύτερος από οποιονδήποτε άλλο, αλλά μου αρέσει να συμπεριφέρομαι στον εαυτό μου σαν να ήμουν καλύτερος. Αυτή θα ήταν η στιγμή να αποδείξω ότι πραγματικά είμαι. Δεν θέλω πραγματικά να ανήκω στο 1% των προαναφερθέντων τυχερών. Αυτό είναι δική τους ψευδαίσθηση. 

 

Κ) Καταζητείται νεκρός ή ζωντανός...

 

17.  Η αγωνία για το θάνατο υπάρχει όσο είμαστε ζωντανοί. Επομένως, ο θάνατος είναι ένα πρόβλημα των ζωντανών (νοημόνων) όντων. Όταν είμαστε νεκροί, δεν έχουμε καμία ανησυχία για τίποτα. Ο πόνος δεν είναι για τους νεκρούς αλλά για τους ζωντανούς, οι οποίοι σκέφτονται τους χαμένους αγαπημένους τους. Αλλά όταν κλαίμε για εκείνους που έχουμε χάσει, λυπούμαστε γι’ αυτούς ή για τον εαυτό μας;

 

18.  Ενώ ο θάνατος είναι το τελικό στάδιο της ζωής, ο ίδιος ο θάνατος είναι μια προϋπόθεση. Είναι κάτι σαν το κενό. Αν και δεν είναι τίποτα από μόνο του, περιλαμβάνει όλες τις πιθανές εκφράσεις της ζωής που μπορεί να προκύψουν. Έτσι, όταν πεθαίνουμε, επιστρέφουμε σε αυτή την κατάσταση του τίποτα, και αποσυνθέτουμε τον εαυτό μας στα μικροσκοπικά θεμελιώδη κομμάτια από τα οποία μπορεί να ανασυντεθεί οτιδήποτε. Σίγουρα δεν υπάρχει διαιώνιση του δικού μας εγώ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αντιμετώπιση του θανάτου ως κάτι φρικτό και καταστροφικό είναι εγωιστική.

 

19.  Αν ο θάνατος είναι απλώς μια κατάσταση, έχουμε ζήσει ποτέ; Είναι η ζωή απλώς ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο; Γνωρίζει μια βελανιδιά, η οποία μπορεί να ζήσει για αιώνες, τη διαφορά του να είναι κάτι ζωντανό ή νεκρό; Θέλουν οι άνθρωποι να ζουν επειδή έχουν να κάνουν κάτι με τη ζωή τους, ή ζουν σαν τις βελανιδιές, απλά μεγαλώνοντας με τον καιρό; Πόσοι από εμάς έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας στο να βοηθάμε άλλους ανθρώπους, ή στο να ανακαλύψουμε ένα νέο φάρμακο; Πρέπει να αφιερώσουμε τη ζωή μας σε κάποια απασχόληση για το πώς θα νικήσουμε τον θάνατο, ή είναι καλύτερα απλώς να παραδοθούμε στο θαύμα της ζωής, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να είναι η αιωνιότητα;

 

Λ) Υπάρχει ένα ένταλμα κρεμασμένο στον τοίχο. Αλλά το πρόσωπο λείπει από τη φωτογραφία...

 

20.  Όποιος βάλει το πρόσωπό του στη φωτογραφία, μπορεί να απολαύσει τη ζωή για λίγο...

 

[1]: [https://www.telegraph.co.uk/news/health/10877799/How-would-you-cope-if-you-only-have-a-few-months-to-live.html]

[2]: [https://www.google.gr/search?q=numb]

[3]: [https://www.lesswrong.com/posts/pvDrPdnj8Mmh9ogfv/what-would-you-do-if-you-only-had-six-months-to-live]

 

9/10/2018

Εικόνα: [https://www.postermywall.com/index.php/posters/search?s=wanted%20dead%20or%20alive]

   

Προσποιούμενη άγνοια

 

 

1.     Τόσοι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ξέρουν τα πάντα. Αλλά η τυφλή πίστη είναι μόνο για τους λιπόψυχους. Μόνο εκείνοι που είναι αδύναμοι δεν αμφισβητούν ποτέ τους Θεούς στους οποίους πιστεύουν.

 

2.     Οι ίδιοι άνθρωποι μιλούν συχνά για τον εαυτό τους. Μιλούν για τα πάντα χωρίς να σκέφτονται ταυτόχρονα για τι πράγμα μιλάνε. Υπάρχει όμως κάποια απάντηση πριν προκύψει οποιαδήποτε ερώτηση;

 

3.     Το χειρότερο με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι δεν μπορούν να διδαχθούν τίποτα. Υποθέτοντας ότι γνωρίζουν, δεν θα ακούσουν ποτέ αυτό που μπορεί να μην γνωρίζουν. Όχι μόνο αυτό, αλλά τελικά θα προσπαθήσουν να επιβάλουν τις δικές τους ιδέες στους άλλους.

 

4.     Μια απόλυτη άποψη δεν μπορεί ποτέ να αμφισβητηθεί. Η απόλυτη βεβαιότητα ισοδυναμεί με το κενό- καταρρέει αν αμφισβητηθεί. Ένας σοφός εχθρός θα φύγει. Ένας αδαής φίλος θα γίνει εχθρικός.

 

5.     Σε ποια κατηγορία μπορεί λοιπόν να ανήκουμε εσείς και εγώ; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της σκέψης ότι γνωρίζουμε, και της γνώσης ότι μπορεί να μην γνωρίζουμε; Ποια είναι η σημασία τού να προσποιούμαστε άγνοια;

 

6.     Πάρτε για παράδειγμα αυτά που γράφω τώρα. Πόσοι άνθρωποι θα καταλάβουν για τι γράφω; Πώς μπορώ να ξέρω αν αυτά που γράφω έχουν νόημα;

 

7.     Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι οι μορφωμένοι άνθρωποι θα βρίσκουν πάντα κάποια σημασία στη δημιουργική γραφή, ανεξάρτητα από το θέμα ή το ύφος.

 

8.     Μια άλλη πτυχή είναι ότι ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουν, θα προσπαθήσουν να βγάλουν κάποιο νόημα από τα πράγματα που δεν καταλαβαίνουν:

 

9.     «Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείς, αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά σου να το λες».

 

10.  «Υποθέτω την ύπαρξη του Θεού, αν και ποτέ δεν μπορώ να αποδείξω την υπόθεσή μου».

 

11.  «Θεωρώ ότι μαθαίνω κάτι, αλλιώς δεν θα αμφισβητούσα ότι το γνωρίζω».

 

12.  Φαίνεται ότι πάντα θα υπάρχει μια λευκή μειοψηφία σκεπτόμενων έξυπνων ανθρώπων ανάμεσα σε ένα τεράστιο αδιάφορο πλήθος. «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...» Δεν θα αντιμετωπίσουν ποτέ την πρόκληση της αλήθειας. Αλλά επίσης δεν θα απολαύσουν ποτέ τις περιπέτειες της δικής τους οδύσσειας.

 

13.  Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι ο ρόλος των γνωστικών είναι να διαφωτίσουν τους υπόλοιπους, αλλά αμφιβάλλω γι’ αυτό. Εκείνοι που νομίζουν ότι ξέρουν δεν θα μάθουν ποτέ. Εκείνοι που αναζητούν τη γνώση είναι ανεξάρτητοι άνθρωποι. Δεν μπορείς να διδάξεις τη γνώση. Η γνώση είναι η διαδικασία του μοιράσματος της αλήθειας των άλλων.

 

14.  Αυτό είναι παρόμοιο με την τρέχουσα πεποίθηση για τη δομή του σύμπαντος. Πιστεύεται ότι η συντριπτική πλειοψηφία της μάζας στο σύμπαν είναι σκοτεινή ύλη, ενώ μόνο ένα μικρό κλάσμα είναι «φωτεινή» (συνηθισμένη) ύλη. Ενώ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι δύο μορφές ύλης αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, υπάρχουν ξεχωριστά.

 

15.  Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους. Όταν έρχεστε σε επαφή με ένα αδαές άτομο, απλά προσποιηθείτε ότι γνωρίζετε. Να είστε φιλικοί και ευχάριστοι, κάντε μια νύξη, και απομακρυνθείτε διακριτικά. Η πρόοδος της κοινωνίας θα καθοριστεί τελικά από την πρόοδο του εξαιρετικού είδους σας.

 

16.  Τελικά, η σοφία είναι μια αυτοαναφορική διαδικασία. Ρίξτε μια ματιά στον καθρέφτη σας, αλλά μην θαυμάσετε τον εαυτό σας. Φανταστείτε ότι δεν είστε κανένας. Αφήστε στην άκρη το τελευταίο πράγμα που μπορείτε να θυμηθείτε. Ξεχάστε το τελευταίο πράγμα που έχετε σκεφτεί. Μόνο η λήθη μπορεί να σώσει έναν σοφό άνθρωπο. Το να προσποιούμαστε άγνοια είναι το ζητούμενο της γνώσης.

 

9/8/2018

Εικόνα: [https://www.brainyquote.com/topics/ignorant]