ΠΑΡΑ ΔΗΜΟΝ ΟΝΕΙΡΩΝ: Ορθή χρήση

A) Σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα

1. Αυτό είναι ένα παράδειγμα ειδοποίησης πνευματικών δικαιωμάτων:

Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος. Κανένα μέρος αυτής της έκδοσης δεν μπορεί να αναπαραχθεί, να διανεμηθεί ή να μεταδοθεί σε οποιαδήποτε μορφή ή με οποιοδήποτε μέσο, συμπεριλαμβανομένης της φωτοτυπίας, της ηχογράφησης ή άλλων ηλεκτρονικών ή μηχανικών μεθόδων, χωρίς την προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη, εκτός από την περίπτωση σύντομων παραπομπών που ενσωματώνονται σε κριτικές αναλύσεις και ορισμένες άλλες μη εμπορικές χρήσεις που επιτρέπονται από το νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων. Για αιτήματα άδειας, γράψτε στον εκδότη, στην παρακάτω διεύθυνση...» [1]

2. Αυτό είναι ένα απόσπασμα από τον Οθέλλο του William Shakespeare:

«Να ζει κανείς ή να μην ζει; Ιδού η απορία.

Τι είναι πλέον ευγενές; Να ζει, να υποφέρει

της Τύχης τα τοξεύματα και σφεντονίσματά της

ή εις βασάνων πέλαγος τα όπλα ν’ αντιτάξει

και να ιδεί το τέλος των με την αντίστασίν του;

Απέθανε- κοιμήθηκε· ιδού! Και μ’ έναν ύπνο

να παύει ο πονόκαρδος και τα δεινά τα χίλια

που είν’ η μοίρα της σαρκός, συντέλεια θα ήτο

να μην ορέγεται κανείς ενθέρμως!... [2]

3. Αυτή είναι μια πιθανή ειδοποίηση πνευματικών δικαιωμάτων που σχετίζεται με τον Οθέλλο του William Shakespeare:

«Πνευματικά δικαιώματα © 1564-1616 από τον William Shakespeare...»

4. Φανταστείτε ότι τα έργα του William Shakespeare ή οποιουδήποτε δημιουργού, παλαιότερου ή σύγχρονου, προστατεύονταν από πνευματικά δικαιώματα, στο βαθμό που θα χρειαζόσασταν ειδική άδεια από έναν εκδότη ή οργανισμό ή κάποιον άλλο για να αναπαράγετε μέρος του έργου αυτού του δημιουργού. Εάν ο δημιουργός ήταν ακόμα ζωντανός, τότε θα έπρεπε να βρείτε τη διεύθυνσή του, και να έρθετε σε άμεση ή έμμεση επαφή μαζί του, προκειμένου να ζητήσετε άδεια. Αλλά αν ο δημιουργός είχε πεθάνει, τότε θα έπρεπε να έχετε κάποιες ειδικές δεξιότητες για να επικοινωνήσετε με τους νεκρούς, ή απλά να δημοσιεύσετε το έργο του και να κάνετε ό, τι θέλετε με αυτό, εφόσον δεν μπορείτε ποτέ να μηνυθείτε από έναν νεκρό.

5. Αυτή είναι μια φανταστική ιστορία για έναν συγγραφέα που έχει εμμονή με τα πνευματικά δικαιώματα:

«Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας συγγραφέας. Ήταν πολύ ταλαντούχος, και έγραψε πολλά εξαιρετικά έργα, τα οποία ίσως άξιζαν μια θέση στην παγκόσμια ιστορία. Ωστόσο, αυτός ο συγγραφέας ήταν πολύ αυστηρός σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα. Ήταν τόσο μυστικοπαθής σχετικά με το έργο του που ποτέ δεν επέτρεψε σε κανέναν να αναπαράγει ή έστω να αναφέρει οποιοδήποτε μέρος του έργου του. Τελικά, όταν πέθανε, πήρε το έργο του στον τάφο. Κανείς δεν έχει διαβάσει ποτέ ή ακούσει τίποτα για το έργο του από τότε...»

6. Από τη μία πλευρά, είναι ο εγωισμός και η κτητικότητα που μπορούν να κάνουν ένα άτομο μυστικοπαθές και εμμονικό με τις δικές του ιδέες: «Πρέπει να δημοσιεύσω τις σκέψεις μου, ή κάποιος μπορεί να κλέψει αυτές τις σκέψεις;» «Είναι επαρκή τα πνευματικά δικαιώματα, ή κάποιος θα μπορούσε να παραβιάσει τα πνευματικά μου δικαιώματα χωρίς να το καταλάβω ποτέ;»

7. «Μα! Τι στο καλό; Θα δημοσιεύσω το έργο μου ούτως ή άλλως...»

B) Είναι απαραίτητα τα πνευματικά δικαιώματα;

8. Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι σίγουρα είναι, επειδή προστατεύουν την πνευματική ιδιοκτησία του κατόχου τους. Αφήνοντας κατά μέρος για μια στιγμή τον όρο «πνευματικά», και αντικαθιστώντας τον με τον όρο «υλικά», το ίδιο ισχύει για κάθε είδους ιδιοκτησία. Όπως ένα ποίημα που έχουμε γράψει, έτσι κι ένα σπίτι που έχουμε αγοράσει είναι δικό μας με κάθε δικαίωμα. Κανείς δεν μπορεί να πάρει το σπίτι από εμάς, ούτε καν να το παραβιάσει χωρίς ένταλμα. Ωστόσο, ένα ένταλμα μπορεί να εκδοθεί τόσο εύκολα όσο τα πνευματικά δικαιώματα- ή οποιοδήποτε δικαίωμα- μπορούν να παραβιαστούν. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας δικαστής που είναι διεφθαρμένος ή έχει εκβιαστεί- και υπάρχει πάντα ένας τέτοιος δικαστής στην κοινωνία.

9. Έτσι, από την άλλη πλευρά, έχουμε κάποιον οργανισμό (όπως η μαφία) ή μια εταιρεία, η οποία είτε παίρνει τον έλεγχο των πάντων με τη βία- η οποία μπορεί να είναι «νόμιμη βία», είτε κατέχει πράγματα και ανθρώπους αποκτώντας τα πνευματικά δικαιώματα. Ενώ συνήθως τα χρήματα που παίρνει ο αρχικός δημιουργός είναι πολύ λιγότερα από τα χρήματα που κερδίζει η εταιρεία, τελικά η ιδιοκτησία, είτε ψυχική είτε υλική, μεταφέρεται από το άτομο σε κάποιους κακοποιούς που κυβερνούν την κοινωνία (υπό την κάλυψη μιας ανώνυμης εταιρείας για παράδειγμα).

10. Αυτό είναι παρόμοιο με το πρόβλημα της διακίνησης ναρκωτικών. Πριν από περίπου έναν αιώνα, στις ΗΠΑ, και κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης, η μαφία πήρε τον έλεγχο της διακίνησης οινοπνευματωδών ποτών, υποστηριζόμενη από διεφθαρμένους πολιτικούς, δικαστές και αστυνομικούς. Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι ελέγχουν το εμπόριο ναρκωτικών. Αν τα ναρκωτικά απελευθερώνονταν, όλοι αυτοί οι κακοποιοί θα έμεναν «άνεργοι», και η εγκληματικότητα θα μειωνόταν πάρα πολύ (αφού ο καθένας θα μπορούσε να κάνει χρήση ναρκωτικών με τη θέλησή του). Το δόγμα ότι αφήνοντας τα ναρκωτικά (όπως τα τσιγάρα ή το αλκοόλ) ελεύθερα θα καταστρέψει την κοινωνία είναι ψευδές, και βασίζεται είτε στο συμφέρον είτε στην άγνοια. Απλώς κάνει τους τοξικομανείς περιθωριοποιημένους και τους βαρόνους των ναρκωτικών πλούσιους. (Για να μην αναφέρουμε ότι ο εθισμός είναι πολύ περισσότερο μια κοινωνική πτυχή παρά μια βιολογική ή ψυχολογική πτυχή- για παράδειγμα, σε κοινωνίες όπου οι άνθρωποι γιορτάζουν μαζί πίνοντας κρασί, κανείς δεν εθίζεται στο κρασί.)

11. Έτσι, για να επιστρέψουμε στα πνευματικά δικαιώματα, αν είχαμε μια κοινωνία που αντιμετώπιζε την πνευματική ιδιοκτησία- ή οποιοδήποτε είδος ιδιοκτησίας ή προϊόντος- ως δημόσιο αγαθό, τότε δεν θα υπήρχε καμία παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων, επομένως δεν θα διαπράττονταν συναφή εγκλήματα. Η παραβίαση οποιουδήποτε ανθρώπινου δικαιώματος, ή η κατάχρηση οποιουδήποτε είδους προϊόντος, βασίζεται στη στέρηση, και αυτή η στέρηση ή αποκλειστική ιδιοκτησία αγαθών επιβάλλεται από μια αδίστακτη και άπληστη ελίτ σε ένα αδαές ή φοβισμένο πλήθος- συμπεριλαμβανομένων των συγγραφέων ή των καλλιτεχνών. Έτσι, τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας δεν πρέπει καν να θεωρούνται νόμιμα σε μια πραγματικά δημοκρατική και ανεξάρτητη κοινωνία.

C) Σχετικά με την ορθή χρήση

12. Αυτός είναι ένας ορισμός της ορθής χρήσης:

«Η ορθή χρήση είναι ένα δόγμα στη νομοθεσία των Ηνωμένων Πολιτειών που επιτρέπει την περιορισμένη χρήση υλικού που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα, χωρίς να χρειάζεται πρώτα να αποκτηθεί άδεια από τον κάτοχο των πνευματικών δικαιωμάτων.» [3]

13. Ωστόσο, το πρόβλημα σχετικά με την ορθή χρήση έχει να κάνει με το επίπεδο χειραφέτησης μιας κοινωνίας. Από τη μία πλευρά, κάθε άτομο πρέπει να είναι γενναίο και αρκετά ισχυρό για να αποτρέψει τους λίγους θηρευτές να κλέψουν την περιουσία του. Αυτή τη στιγμή αυτό είναι αδύνατο, κυρίως επειδή οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να λαμβάνουν εντολές και να χειραγωγούνται από άλλους- η ορθή ή δίκαιη χρήση προϋποθέτει μια πολύ ισχυρή αίσθηση ελευθερίας.

14. Από την άλλη, εκτός από την αίσθηση της ελευθερίας, πρέπει επίσης να γνωρίζουμε τι σημαίνει ελευθερία. Όχι μόνο πρέπει κανείς να μάθει να σέβεται τις ιδέες των άλλων- ανεξάρτητα από το πόσο τρελές ή διαφορετικές από τις δικές του μπορεί να είναι τέτοιες ιδέες- αλλά πρέπει επιπλέον να έχει τις δικές του ιδέες- μια πτυχή που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο σύστημα εκπαίδευσης -. Με αυτόν τον τρόπο ο καθένας θα είναι σε θέση να κρίνει και να επεκτείνει τις ιδέες των άλλων, βελτιώνοντας έτσι και τις δικές του ιδέες, καθώς και το πνευματικό επίπεδο ολόκληρης της κοινωνίας.

D) Αυτό είναι ένα ρητό μου:

15. Ενώ, από τη μία πλευρά, η παρακράτηση των πνευματικών δικαιωμάτων (copyright) είναι προϊόν συντηρητισμού και καταπίεσης, από την άλλη πλευρά, η απλή απελευθέρωσή τους (copyleft) είναι το αποτέλεσμα έλλειψης ενδιαφέροντος ή κρίσης. Μια πραγματικά χειραφετημένη κοινωνία απαιτεί δημιουργικότητα και κριτική».

[1]: [https://www.thebookdesigner.com/2010/01/copyright-page-samples-you-can-copy-and-paste-into-your-book/]