Γιατί η Μορφή;
Η σύγχρονη φυσική υποθέτει ότι το σύμπαν προήλθε από τελείως τυχαίες διαδικασίες, από την αρχέγονη κατάσταση της μοναδικότητας μέχρι τις πιο πολύπλοκες τωρινές μορφές ύλης, γαλαξίες, και νοήμονα ανθρώπινα πλάσματα. Επομένως τα 'υφάντινα μέρη' του Descartes, όπως φαίνονται στην αρχική φωτογραφία, εξελίχθηκαν σε ηλεκτρόνια, οι κινήσεις και τα σπιν των οποίων θεωρούνται ότι προκαλούν το μαγνητικό πεδίο. Ωστόσο, αυτές οι κινήσεις μπορούν να θεωρηθούν ως αποτέλεσμα του μαγνητικού πεδίου, όχι ως η αιτία. Επιπλέον, μπορούμε να δείξουμε ότι από την πλήρη τυχαιότητα πολύπλοκες μορφές μεγάλης οργάνωσης δεν μπορούν να προκύψουν. Με απλά λόγια, κανένα σύστημα δεν μπορεί να εξελιχθεί χωρίς κάποιες αρχικές συνθήκες. Στην πραγματικότητα όλες οι σύγχρονες φυσικές και μαθηματικές θεωρίες περιλαμβάνουν τέτοιες συνθήκες, ή αξιώματα, τα οποία από μόνα τους αντιβαίνουν στην υπόθεση του απόλυτου χάους στην αρχή του σύμπαντος.
-
Η Μοναδικότητα είναι μια τέτοια αξιωματική έννοια.
Το σύμπαν θεωρείται ότι ξεκίνησε από μια κατάσταση χαμηλής εντροπίας (υψηλή αρχική τάξη) με βάση ένα σύνολο θεμελιωδών ιδιοτήτων (μάζα, φορτίο, θερμοκρασία, κλπ.). Οι ιδιότητες αυτές αποτελούν τις αρχικές συνθήκες και σχετίζονται με πεδία δυνάμεων και αλληλεπιδράσεις σωματιδίων με τις οποίες θεωρείται ότι η ύλη οργανώθηκε σε σύνθετες μορφές. Ωστόσο είναι αυτή η υψηλής τάξης οργάνωση που απαιτεί επίσης έναν σκοπό στη φύση. Πίσω από τις ιδιότητες της ύλης κρύβονται μαθηματικές αναλογίες και αριθμοί που υποδηλώνουν αρμονικές σχέσεις και συμμετρίες στη φύση, χωρίς τις οποίες το σύμπαν δεν θα μπορούσε να υπάρξει και να εξελιχθεί. Είναι σύμφωνα με αυτές τις μαθηματικής φύσης αναλογίες που όλα τα πράγματα στο σύμπαν προκύπτουν και ακολουθούν κανόνες και μονοπάτια τάξης και μορφής. Είναι αυτές οι τυποποιημένες διαδικασίες οι οποίες μπορεί να σχετιστούν ή να ταυτιστούν με τα αρχέτυπα. Και είναι τα αρχέτυπα αυτά που σχηματίζουν τα μονοπάτια ή τις 'κλωστές,' του Descartes, και που αποτελούν το σχήμα των μαγνητικών γραμμών.
- Ωστόσο,όπως θα δούμε, οι μορφές, ή αρχέτυπα, δεν είναι φτιαγμένα από αναλογίες, αλλά βρίσκονται σε αναλογία.
Στην κλασσική φυσική, τα στοιχειώδη σωματίδια θεωρούνταν σημειακές δομές, αδιάστατες και αδιαχώριστες η μια από την άλλη, χωρίς σχήμα ή μορφή. Το μοντέλο αυτό έχει αλλάξει, καθώς τα πρωτόνια και τα νετρόνια έχει βρεθεί ότι αποτελούνται από κουάρκς, τα ηλεκτρόνια περιβάλλονται από 'αύρες,' ή 'ηλεκτρονικά σύννεφα,' που περιγράφονται από συναρτήσεις πιθανοτήτων, ενώ συζευγμένα σωματίδια παρατηρούνται να έχουν την παράξενη ιδιότητα να αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο ακαριαία. Αυτές οι παρατηρήσεις οδήγησαν τη σύγχρονη επιστήμη να υποπτευτεί ότι τα 'στοιχειώδη σωματίδια' είναι στην πραγματικότητα μέρη από αδιαίρετες και συλλογικές διαδικασίες και οντότητες. Στην περίπτωση του μαγνητικού πεδίου, για παράδειγμα, φαίνεται ότι το σώμα του μαγνήτη μαζί με τις μαγνητικές γραμμές αποτελούν μια οντότητα που μπορεί να καθοδηγήσει τα ρινίσματα σιδήρου κατά μήκος της διαδρομής. Θα μπορούσε κανείς να οπτικοποιήσει ένα αρχέτυπο σαν- αράχνη που να αντιστοιχεί στην εικόνα της προηγούμενης διαδικασίας, με τα πόδια της αράχνης να δίνουν μορφή στις μαγνητικές γραμμές, ενώ τα αποτυπώματά της να αφήνουν ίχνη με τη μορφή 'ηλεκτρονίων,' ή, ίσως, 'μαγνητονίων.' Κατά συνέπεια, όλα τα στοιχειώδη σωματίδια μπορούν να θεωρηθούν μέρη παρόμοιων οντοτήτων ή διαδικασιών, σχηματισμένων από καθαρή ενέργεια, και οι οποίες θα μπορούσαν να ταυτιστούν με τα αρχέτυπα.
-
Η Μορφή δεν αποτελείται από 'άτομα,' αλλά είναι άτομη (=αδιαίρετη).
Η Μορφή δεν αποτελείται από 'άτομα,' αλλά είναι άτομη (=αδιαίρετη).
Τα αρχέτυπα μπορεί κανείς να τα φανταστεί σαν επεκταμένες ενεργειακές μορφές ή κινούμενες κατασκευές καθαρής ενέργειας, έχοντας κάποια εσωτερική δομή, έτσι και μορφή, και των οποίων οι περίπατοι αφήνουν πίσω τους ίχνη που παρατηρούμε ως 'πεδία' ή 'σωματίδια.' Αλλά το ποια είναι ακριβώς η μορφή τους είναι δευτερεύον, επειδή οι γεωμετρικές αναπαραστάσεις δεν είναι τίποτε περισσότερο από αφηρημένες απεικονίσεις εννοιών. Τα αρχέτυπα πρέπει να θεωρούνται περισσότερο σαν μορφώματα, 'πιθανοκρατικά σύννεφα,' τα οποία λαμβάνουν συγκεκριμένη μορφή σε μια δεδομένη στιγμή. Όχι μόνο το σχήμα αλλά και το νόημα των μορφωμάτων μπορεί να ποικίλλει από χρόνο σε χρόνο, ανάλογα με προσωπικές πεποιθήσεις, πολιτιστικές τάσεις, διεργασίες που γίνονται στο παρασκήνιο, και αλληλεπιδράσεις μεταξύ μορφωμάτων. Αρκεί εδώ να τονιστεί το γεγονός ότι τα αρχέτυπα συμπεριφέρονται σχετικιστικά. Εκφράζονται σε σχέση με μια συναισθηματική κατάσταση, και επιδρούν στην ψυχή επηρεάζοντας τη συναισθηματική της κατάσταση. Οι επερχόμενες αλλαγές ωστόσο μπορούν να θεωρηθούν σταθερές στο χρόνο, και επαρκώς προβλέψιμες.
- Με τον όρο 'επεκταμένη οντότητα,' εννοώ ότι η Μορφή έχει εσωτερική δομή. Επομένως η Μορφή δεν είναι 'άμορφη,' όπως κι αν την αντιλαμβανόμαστε.
Όποια και αν είναι η φύση των αρχετύπων, πάντα θα πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να τα περιγράφουμε και να τα προσδιορίζουμε, να δίνουμε σχήμα και όνομα, σε ιδέες και έννοιες, όποια και αν είναι η πραγματική τους φύση. Τα αρχέτυπα αντιστοιχούν σε τέτοιες συμβολικές αναπαραστάσεις 'ψυχικών υπερδομών,' οι οποίες με τη σειρά τους αντιστοιχούν σε διαδικασίες στο φυσικό κόσμο. Το πρόβλημα με τις τρέχουσες φυσικές θεωρίες είναι ότι είναι προσκολλημένες στις διαδικασίες, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις αιτίες. Γιατί η αιτία μπορεί να μην είναι μια φυσική δύναμη, αλλά η βασική αρχή η οποία κάνει τα πράγματα να αισθάνονται τη δύναμη. Αν κάποια ποσότητα αντιπροσωπεύει μια φυσική σταθερά και παραμένει η ίδια στο χώρο και στο χρόνο (για παράδειγμα το ηλεκτρικό φορτίο), θα πρέπει να σκεφτούμε ποιος είναι ο παράγοντας ομαλοποίησης που καθιστά την ποσότητα να φαίνεται πάντα η ίδια. (Μια τέτοια σκέψη έκανε τον Αϊνστάιν να κατανοήσει τη σχετικότητα του χώρου και του χρόνου.) Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στο να παρατηρεί και να περιγράφει κάποιος την πορεία κάποιας φυσικής συμπεριφοράς, και στο να κατανοεί την υποκείμενη διαδικασία σύμφωνα με την οποία χαράχθηκε η πορεία. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο να ζούμε τις ζωές μας παθητικά ως μέρη ενός αυτονόητου καθημερινού κόσμου, και στο να αντιληφθούμε τον κόσμο και τις ζωές μας ως μέρος μιας νοήμονης συμπαντικής διαδικασίας...