Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

 

Λίγα λόγια για την Καταγωγή του ανθρώπου

Η Καταγωγή του ανθρώπου είναι βιβλίο του Άγγλου φυσιοδίφη Κάρολου Δαρβίνου, το οποίο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1871. Στο βιβλίο του αυτό ο Δαρβίνος εφαρμόζει την εξελικτική θεωρία στην ανθρώπινη ιστορία, και περιγράφει λεπτομερώς τη θεωρία του για τη σεξουαλική επιλογή, μια μορφή βιολογικής προσαρμογής η οποία συνδέεται αλλά διαφέρει από τη φυσική επιλογή. Στο ίδιο βιβλίο συζητούνται πολλά σχετικά θέματα, όπως η εξελικτική ψυχολογία, η εξελικτική ηθική, η εξελικτική μουσικολογία, οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπινων φυλών, οι διαφορές μεταξύ των φύλων, ο κυρίαρχος ρόλος των γυναικών στην επιλογή συντρόφου, και η συνάφεια της εξελικτικής θεωρίας με την κοινωνία.

 

Στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου, ο Δαρβίνος υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει θεμελιώδες χάσμα μεταξύ των ανθρώπων και των άλλων ζώων στις διανοητικές και ηθικές ικανότητες καθώς και στην ανατομία. Υποχωρώντας ωστόσο κάπως από τις φιλελεύθερες ιδέες του της δεκαετίας του 1830 περί ισοτιμίας, κατατάσσει τη ζωή σε μια ιεραρχική κλίμακα, την οποία επέκτεινε στις ανθρώπινες φυλές με βάση την προοδευτική εξέλιξη από την εποχή του λίθου μέχρι την εποχή του ατμού, με το ανθρώπινο μυαλό να είναι το ίδιο σε όλους τους πολιτισμούς, αλλά με τους σύγχρονους «πρωτόγονους» λαούς να δίνουν μια νέα οπτική γωνία στους προϊστορικούς τρόπους ζωής. Ο Δαρβίνος δεν υποστήριξε την άποψη ότι η πρόοδος είναι αναπόφευκτη, αλλά συμμεριζόταν την πίστη στην ανθρώπινη ενότητα, και είχε την κοινή στάση ότι ο αρσενικός ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός και πολιτισμός είχε προοδεύσει περισσότερο στην ηθική και στη διάνοια από τους «άγριους» λαούς.

 

Απέδωσε τη «μεγάλη ρήξη στην οργανική αλυσίδα μεταξύ του ανθρώπου και των πλησιέστερων συγγενών του» στην εξαφάνιση των ειδών, και καθώς η εξάπλωση του πολιτισμού εξάλειψε την άγρια ​​ζωή και τους γηγενείς ανθρώπινους πολιτισμούς, το χάσμα θα διευρυνόταν, τόσο όσο «ανάμεσα στον άνθρωπο σε μια κατάσταση πιο πολιτισμένη, ας ελπίσουμε, από τον Καυκάσιο, και σε κάποιους πίθηκους τόσο καθυστερημένους όσο ένας μπαμπουίνος, περισσότερο απ’ όσο ανάμεσα σ’ ένα Νέγρο ή Αυστραλό Αβορίγινο και σ’ ένα γορίλα.» Συμπληρώνει ότι, ενώ «δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η διαφορά μεταξύ του μυαλού του κατώτερου ανθρώπου και του πιο ανεπτυγμένου ζώου είναι τεράστια,» αυτή η διαφορά, όσο μεγάλη κι αν είναι, «είναι σίγουρα μια διαφορά στο βαθμό και όχι στο είδος.» Παράλληλα, έδειξε ότι όλες οι ανθρώπινες φυλές έχουν πολλές διανοητικές ομοιότητες μεταξύ τους, και ότι τα πρώιμα τεχνουργήματα που μαρτυρούν ένα κοινό πολιτισμό αποτελούν απόδειξη εξέλιξης μέσω κοινής καταγωγής από ένα προγονικό είδος, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα ήταν πλήρως ανθρώπινο.[1]

 

Εδώ θα παρουσιάσω αποσπάσματα από το έβδομο κεφάλαιο από το συγκεκριμένο βιβλίο του Δαρβίνου, σχετικά με τις φυλές του ανθρώπου:

 

«

Για τις φυλές του ανθρώπου.-

Δεν είναι πρόθεσή μου εδώ να περιγράψω τις διάφορες λεγόμενες φυλές του ανθρώπου· αλλά να διερευνήσω ποια είναι η αξία των διαφορών μεταξύ τους από ταξινομική άποψη, και πώς έχουν προέλθει. Για να καθορίσουν εάν δύο ή περισσότερες συγγενικές μορφές πρέπει να ταξινομηθούν ως είδη ή ποικιλίες, οι φυσιοδίφες καθοδηγούνται πρακτικά από τις ακόλουθες εκτιμήσεις: δηλαδή, το βαθμό της διαφοράς μεταξύ τους, και αν οι διαφορές αυτές σχετίζονται με λίγα ή πολλά χαρακτηριστικά δομής, και αν έχουν φυσιολογική σημασία· αλλά κυρίως αν αυτές οι μορφές είναι σταθερές. Η σταθερότητα των χαρακτηριστικών είναι αυτό που κυρίως εκτιμούν και αναζητούν οι φυσιοδίφες.

 

Όποτε μπορεί να αποδειχθεί, ή να καταστεί πιθανό, ότι οι εν λόγω μορφές έχουν παραμείνει διακριτές για μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό γίνεται ένα επιχείρημα μεγάλης βαρύτητας υπέρ της μεταχείρισής τους ως είδη. Ακόμη και ένας μικρός βαθμός στειρότητας μεταξύ οποιωνδήποτε δύο μορφών όταν διασταυρώνονται για πρώτη φορά, ή στους απογόνους τους, θεωρείται γενικά ως αποφασιστική δοκιμασία της ιδιαίτερης διακριτότητάς τους· και η συνεχιζόμενη παρουσία τους χωρίς να αναμειγνύονται στην ίδια περιοχή, είναι συνήθως αποδεκτή ως επαρκής απόδειξη, είτε κάποιου βαθμού αμοιβαίας στειρότητας, είτε κάποιας αποστροφής για αμοιβαία σύζευξη.

 

Ανεξάρτητα από την ανάμειξη μέσω της διασταύρωσης, η πλήρης απουσία, σε μια καλά διερευνημένη περιοχή, ποικιλιών που συνδυάζουν μεταξύ τους δύο στενά συγγενικές μορφές, είναι ίσως το σημαντικότερο από όλα τα κριτήρια της ιδιαίτερης διακριτότητάς τους. Και αυτή είναι μια κάπως διαφορετική θεώρηση από την απλή σταθερότητα των χαρακτηριστικών, γιατί δύο μορφές μπορεί να είναι εξαιρετικά μεταβλητές, και όμως να μην αποδίδουν ενδιάμεσες ποικιλίες. Η γεωγραφική κατανομή συχνά έρχεται στο προσκήνιο ασυνείδητα, και μερικές φορές συνειδητά· έτσι ώστε οι μορφές που ζουν σε δύο ευρέως διαχωρισμένες περιοχές, στις οποίες οι περισσότεροι από τους άλλους κατοίκους είναι ειδικά διακριτοί, θεωρούνται συνήθως ως διακριτές. Αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν βοηθά στη διάκριση των γεωγραφικών φυλών από τα πραγματικά είδη.

 

Τώρα ας εφαρμόσουμε αυτές τις γενικά αποδεκτές αρχές στις φυλές του ανθρώπου, βλέποντάς τον με το ίδιο πνεύμα όπως ένας φυσιοδίφης θα έκανε για οποιοδήποτε άλλο ζώο. Όσον αφορά το βαθμό της διαφοράς μεταξύ των φυλών, πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τις διακρίσεις που έχουμε μάθει να κάνουμε κρίνοντας από τον εαυτό μας.

 

Στην Ινδία, όπως παρατηρεί ο Elphinstone,[2] αν και ένας νεοαφιχθείς Ευρωπαίος δεν μπορεί αρχικά να διακρίνει τις διάφορες αυτόχθονες φυλές, σύντομα του φαίνονται εξαιρετικά ανόμοιες. Και ο Ινδός δεν μπορεί αρχικά να αντιληφθεί καμία διαφορά μεταξύ των διαφόρων ευρωπαϊκών εθνών. Ακόμη και οι πιο ξεχωριστές φυλές του ανθρώπου, με εξαίρεση ορισμένες μαύρες φυλές, μοιάζουν πολύ περισσότερο μεταξύ τους στη μορφή από ό,τι αρχικά θα υποθέταμε. Αυτό φαίνεται καλά από τις φωτογραφίες στην ανθρωπολογική συλλογή του Μουσείου του Παρισιού των ανθρώπων που ανήκουν σε διάφορες φυλές, ο μεγαλύτερος αριθμός των οποίων, όπως παρατήρησαν πολλά άτομα στα οποία έδειξα τις φωτογραφίες, θα μπορούσαν να μοιάζουν με Ευρωπαίους. Παρόλα αυτά, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, αν τους έβλεπε κάποιος ζωντανούς, θα φαίνονταν αναμφίβολα πολύ διαφορετικοί· έτσι ώστε σαφώς επηρεαζόμαστε πολύ στην κρίση μας από το απλό χρώμα του δέρματος και των μαλλιών, από μικρές διαφορές στα χαρακτηριστικά, και από την έκφραση.

 

Δεν υπάρχει, ωστόσο, αμφιβολία ότι οι διάφορες φυλές, όταν συγκρίνονται και μετριούνται προσεκτικά, διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, όπως στην υφή των μαλλιών, στις σχετικές αναλογίες όλων των μερών του σώματος, στη χωρητικότητα των πνευμόνων, στη μορφή και στη χωρητικότητα του κρανίου, ακόμη και στις συνελίξεις του εγκεφάλου. Αλλά θα ήταν ένα ατελείωτο έργο να προσδιορίσουμε τα πολυάριθμα σημεία των διαρθρωτικών διαφορών. Οι φυλές διαφέρουν επίσης στη σύσταση, στον εγκλιματισμό, και στη δεκτικότητα σε ορισμένες ασθένειες.

 

Τα διανοητικά χαρακτηριστικά επίσης των φυλών είναι πολύ διαφορετικά, όπως θα φαινόταν στις συναισθηματικές και στις πνευματικές τους ικανότητες. Όλοι όσοι είχαν την ευκαιρία να κάνουν τη σύγκριση, πρέπει να εντυπωσιάστηκαν από την αντίθεση μεταξύ των σιωπηλών, ακόμη και μελαγχολικών, ιθαγενών της Ν. Αμερικής, και των ανάλαφρων, ομιλητικών νέγρων. Υπάρχει μια σχεδόν παρόμοια αντίθεση μεταξύ των Μαλαισιανών και των Παπούα της Νέας Γουινέας, οι οποίοι, παρότι ζουν κάτω από τις ίδιες φυσικές συνθήκες, χωρίζονται μεταξύ τους μόνο από ένα στενό θαλάσσιο πέρασμα.

 

Θα εξετάσουμε πρώτα τα επιχειρήματα που μπορούν να προβληθούν υπέρ της ταξινόμησης των φυλών του ανθρώπου ως ξεχωριστών ειδών, και στη συνέχεια εκείνων της άλλης πλευράς. Αν ένας φυσιοδίφης, που δεν είχε δει ποτέ έναν Νέγρο, έναν Hottentot,[3] έναν Αυστραλό Αβορίγινο, ή έναν Μογγόλο, τους σύγκρινε, θα αντιλαμβανόταν αμέσως ότι διαφέρουν σε ένα πλήθος χαρακτηριστικών, άλλα μικρής και άλλα μεγάλης σημασίας. Μετά από έρευνα, θα διαπίστωνε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι προσαρμοσμένοι να ζουν κάτω από πολύ διαφορετικά κλίματα, και ότι διαφέρουν κάπως στη σωματική σύσταση και στη διανοητική προδιάθεση. Αν του έλεγαν τότε ότι εκατοντάδες παρόμοια δείγματα θα μπορούσαν να προσφερθούν από τις ίδιες χώρες, θα δήλωνε ότι σίγουρα επρόκειτο για διαφορετικά είδη, τόσο διαφορετικά όσο και όλα τα υπόλοιπα είδη στα οποία είχε τη συνήθεια να δίνει ονόματα.

 

Αυτό το συμπέρασμα θα ενισχυόταν πολύ μόλις βεβαιωνόταν ότι όλες αυτές οι μορφές είχαν διατηρήσει τον ίδιο χαρακτήρα για πολλούς αιώνες· και ότι οι νέγροι, προφανώς πανομοιότυποι με τους υπάρχοντες νέγρους, υπήρχαν τουλάχιστον 4.000 χρόνια πριν. Θα άκουγε επίσης από έναν εξαιρετικό παρατηρητή, τον Δρ. Lund,[4] ότι τα ανθρώπινα κρανία που βρέθηκαν στις σπηλιές της Βραζιλίας, θαμμένα μαζί με πολλά εξαφανισμένα θηλαστικά, ανήκαν στον ίδιο τύπο με αυτόν που επικρατεί τώρα σε όλη την αμερικανική ήπειρο.

 

Ο φυσιοδίφης μας θα στρεφόταν τότε ίσως στη γεωγραφική κατανομή, και πιθανότατα θα δήλωνε ότι μορφές που διαφέρουν όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά είναι κατάλληλες για τις θερμότερες και υγρότερες ή ξηρότερες χώρες, καθώς και για τις αρκτικές περιοχές, πρέπει να είναι ξεχωριστά είδη. Θα μπορούσε να επικαλεστεί το γεγονός ότι κανένα είδος στην ομάδα πιο κοντά στον άνθρωπο, δηλαδή τα Quadrumana,[5] δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε χαμηλές θερμοκρασίες, ή σε οποιαδήποτε σημαντική αλλαγή του κλίματος· και ότι τα είδη που βρίσκονται πλησιέστερα στον άνθρωπο δεν έχουν ποτέ φτάσει την ωριμότητα, ακόμη και κάτω από το εύκρατο κλίμα της Ευρώπης. Θα εντυπωσιαστεί βαθιά με το γεγονός, που παρατηρήθηκε για πρώτη φορά από τον Agassiz,[6] ότι οι διαφορετικές φυλές του ανθρώπου κατανέμονται σε όλο τον κόσμο στις ίδιες ζωολογικές περιοχές με εκείνες που κατοικούνται από αναμφισβήτητα διαφορετικά είδη και γένη θηλαστικών.

 

Αυτό συμβαίνει προφανώς στις αυστραλιανές, μογγολικές, και μαύρες φυλές του ανθρώπου· με λιγότερο έντονο τρόπο στους Χοντεντότ· αλλά σαφώς στους Παπούα και στους Μαλαισιανούς, οι οποίοι χωρίζονται, όπως έδειξε ο κ. Wallace,[7] από σχεδόν την ίδια γεωγραφική γραμμή που χωρίζει τις μεγάλες ζωολογικές περιοχές της Μαλαισίας και της Αυστραλίας. Οι αυτόχθονες της Αμερικής κυμαίνονται σε όλη την ήπειρο· και αυτό αρχικά φαίνεται αντίθετο με τον παραπάνω κανόνα, γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις οι νότιες και οι βόρειες μορφές διαφέρουν πολύ. Ωστόσο, μερικά ζώα, όπως το οπόσουμ, βρίσκονται σε όλη την ήπειρο, όπως ίσχυε παλαιότερα για μερικά από τα γιγαντιαία Edentata.[8] Οι Εσκιμώοι, όπως και τα ζώα της Αρκτικής, εκτείνονται γύρω από τις πολικές περιοχές.

 

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι διαφορές στις μορφές των θηλαστικών που κατοικούν στις διάφορες ζωολογικές περιοχές δεν αντιστοιχούν στην απόσταση μεταξύ αυτών των περιοχών· έτσι ώστε δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ως ανωμαλία το γεγονός ότι ο Νέγρος διαφέρει περισσότερο, και ο Αμερικανός ιθαγενής πολύ λιγότερο, από τις άλλες φυλές του ανθρώπου, κάτι που δεν ισχύει κατά αναλογία για άλλα θηλαστικά. Ο άνθρωπος, μπορούμε να σημειώσουμε επίσης, δεν φαίνεται να είναι αυτόχθονος σε κανένα ωκεάνιο νησί. Και από αυτή την άποψη ταιριάζει με τα άλλα μέλη της ομάδας του...

 

Ο υποτιθέμενος φυσιοδίφης μας, έχοντας προχωρήσει μέχρι τώρα στην έρευνά του, θα μπορούσε στη συνέχεια να διερευνήσει αν οι φυλές του ανθρώπου, όταν διασταυρώνονται, είναι σε κάποιο βαθμό στείρες. Θα μπορούσε να συμβουλευτεί το έργο ενός προσεκτικού και φιλοσοφημένου παρατηρητή, του καθηγητή Broca.[9] Και σε αυτό το έργο θα έβρισκε αρκετές αποδείξεις ότι μερικές φυλές είναι αρκετά γόνιμες μεταξύ τους, αλλά κάποιες άλλες είναι ακριβώς το αντίθετο. Έτσι, έχει υποστηριχθεί ότι οι αυτόχθονες γυναίκες της Αυστραλίας και της Τασμανίας σπάνια κάνουν παιδιά με Ευρωπαίους άνδρες· τα στοιχεία, ωστόσο, σχετικά με αυτό το θέμα έχουν πλέον αποδειχθεί σχεδόν άνευ αξίας· οι μιγάδες σκοτώνονται από τους καθαρόαιμους μαύρους: και πρόσφατα δημοσιεύθηκε ένας απολογισμός έντεκα νέων μιγάδων που δολοφονήθηκαν και κάηκαν ταυτόχρονα, τα λείψανα των οποίων βρέθηκαν από την αστυνομία.

 

Και πάλι, έχει ειπωθεί συχνά ότι όταν οι μιγάδες παντρεύονται μεταξύ τους παράγουν λίγα παιδιά. Από την άλλη πλευρά, ο Δρ. Bachman[10] του Charlestown ισχυρίζεται ότι έχει γνωρίσει οικογένειες μιγάδων που έχουν ζευγαρώσει για αρκετές γενιές, και παρέμειναν κατά μέσο όρο εξίσου γόνιμες όσο και οι καθαροί λευκοί ή οι καθαροί μαύροι. Επίσης, έρευνες του κ. C. Lyell[11] σχετικά με το θέμα αυτό τον οδήγησαν, όπως με πληροφορεί, στο ίδιο συμπέρασμα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η απογραφή για το έτος 1854 περιελάμβανε, σύμφωνα με τον Δρ. Bachman, 405.751 μιγάδες. Και αυτός ο αριθμός, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις περιστάσεις, φαίνεται μικρός. Αλλά μπορεί εν μέρει να εξηγηθεί από την υποβαθμισμένη και δύσκολη θέση αυτής της τάξης, και από την μειωμένη γονιμότητα των γυναικών. Ένας ορισμένος βαθμός απορρόφησης των μιγάδων από τους νέγρους πρέπει επίσης να βρίσκεται σε εξέλιξη· και αυτό θα οδηγεί σε μια προφανή μείωση των μιγάδων...

 

Ακόμη και αν αποδεικνυόταν στο εξής ότι όλες οι φυλές των ανθρώπων είναι απόλυτα γόνιμες αναμεταξύ τους, αυτός που θα είχε την τάση για διαφορετικούς λόγους να τις κατατάξει ως ξεχωριστά είδη, θα μπορούσε δικαίως να υποστηρίξει ότι η γονιμότητα και η στειρότητα δεν είναι ασφαλή κριτήρια συγκεκριμένης διάκρισης. Γνωρίζουμε ότι αυτές οι ιδιότητες επηρεάζονται εύκολα από τις μεταβαλλόμενες συνθήκες ζωής, ή από τη συγγενική διασταύρωση, και ότι διέπονται από εξαιρετικά περίπλοκους νόμους, για παράδειγμα αυτόν της άνισης γονιμότητας των αμοιβαίων διασταυρώσεων μεταξύ δύο ειδών. Με μορφές που πρέπει να ταξινομηθούν ως αναμφισβήτητα είδη, υπάρχει μια τέλεια σειρά η οποία ξεκινάει από εκείνες που είναι απολύτως στείρες όταν διασταυρώνονται, μέχρι εκείνες που είναι σχεδόν ή αρκετά γόνιμες. Οι βαθμοί στειρότητας δεν συμπίπτουν αυστηρά με τις διαφορές στην εξωτερική δομή ή στις συνήθειες της ζωής.

 

Ο άνθρωπος από πολλές απόψεις μπορεί να συγκριθεί με εκείνα τα ζώα που έχουν από καιρό εξημερωθεί, και ένα μεγάλο σύνολο αποδείξεων μπορεί να προβληθεί υπέρ του Παλλάσιου δόγματος,[12] ότι η εξημέρωση τείνει να εξαλείψει τη στειρότητα, η οποία είναι ένα τόσο γενικό αποτέλεσμα της διασταύρωσης ειδών στη φυσική κατάσταση. Από αυτές τις διάφορες σκέψεις, μπορεί δίκαια να υποστηριχθεί ότι η τέλεια γονιμότητα των διασταυρωμένων φυλών του ανθρώπου, αν καθιερωθεί, δεν θα μας εμποδίσει εντελώς να τις κατατάξουμε ως ξεχωριστά είδη.

 

Ανεξάρτητα από τη γονιμότητα, ο χαρακτήρας των απογόνων από διασταύρωση έχει μερικές φορές θεωρηθεί ότι παρέχει αποδείξεις για το αν οι γονικές μορφές πρέπει να ταξινομηθούν ως είδη ή ποικιλίες· αλλά μετά από προσεκτική μελέτη των αποδεικτικών στοιχείων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κανένας γενικός κανόνας αυτού του είδους δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος. Το συνηθισμένο αποτέλεσμα μιας διασταύρωσης είναι η παραγωγή μιας μεικτής ή ενδιάμεσης μορφής· αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις μερικοί από τους απογόνους παίρνουν κυρίως από τη μορφή του ενός γονέα, και μερικοί άλλοι παίρνουν κυρίως από τη μορφή του άλλου γονέα. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν οι γονείς διαφέρουν σε χαρακτηριστικά που πρωτοεμφανίστηκαν ως ξαφνικές παραλλαγές ή ανωμαλίες. Αναφέρομαι σε αυτό, γιατί ο Δρ. Rohlfs[13] με πληροφορεί ότι έχει δει συχνά στην Αφρική τους απογόνους των νέγρων που διασταυρώθηκαν με μέλη άλλων φυλών, να είναι είτε εντελώς μαύροι είτε εντελώς λευκοί, ή σπάνια κάτι ενδιάμεσο. Από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό ότι στην Αμερική οι μιγάδες παρουσιάζουν συνήθως μια ενδιάμεση εμφάνιση.

 

Έχουμε τώρα δει ότι ένας φυσιοδίφης μπορεί να αισθάνεται απόλυτα δικαιωμένος να κατατάσσει τις φυλές του ανθρώπου ως ξεχωριστά είδη. Γιατί έχει διαπιστώσει ότι διακρίνονται από πολλές διαφορές στη δομή και στη σύσταση, μερικές από τις οποίες είναι σημαντικές. Αυτές οι διαφορές, επίσης, παρέμειναν σχεδόν σταθερές για πολύ μεγάλες χρονικές περιόδους. Ο φυσιοδίφης μας θα έχει επηρεαστεί σε κάποιο βαθμό από τη τεράστια ποικιλία του ανθρώπου, η οποία αποτελεί μια μεγάλη ανωμαλία στην τάξη των θηλαστικών, αν η ανθρωπότητα θεωρηθεί ως ένα μόνο είδος. Θα έχει ακόμη εντυπωσιαστεί με την κατανομή των διαφόρων λεγόμενων φυλών, η οποία είναι σύμφωνη με εκείνη άλλων αναμφισβήτητα ξεχωριστών ειδών θηλαστικών. Τέλος, θα μπορούσε επιπλέον να τονίσει ότι η αμοιβαία γονιμότητα όλων των φυλών δεν έχει ακόμη αποδειχθεί πλήρως· και ακόμη και αν αποδεικνυόταν, δεν θα ήταν απόλυτη απόδειξη της ιδιαίτερης ταυτότητάς τους.

 

Από την άλλη πλευρά του ζητήματος, αν ο υποτιθέμενος φυσιοδίφης μας ερευνούσε αν οι μορφές του ανθρώπου διατηρούνται διακριτές όπως τα συνηθισμένα είδη, όταν αναμειγνύονται σε μεγάλους αριθμούς στην ίδια χώρα, θα ανακάλυπτε αμέσως ότι αυτό δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση. Στη Βραζιλία, για παράδειγμα, θα έβλεπε έναν τεράστιο μεικτό πληθυσμό Νέγρων και Πορτογάλων. Στη Χιλή, και σε άλλα μέρη της Νότιας Αμερικής, θα έβλεπε ολόκληρο τον πληθυσμό να αποτελείται από Ινδιάνους και Ισπανούς αναμεμειγμένους σε διάφορους βαθμούς. Σε πολλά μέρη της ίδιας ηπείρου θα συναντούσε τις πιο περίπλοκες διασταυρώσεις μεταξύ Νέγρων, Ινδιάνων, και Ευρωπαίων· και, κρίνοντας από το φυτικό βασίλειο, τέτοιες τριπλές διασταυρώσεις παρέχουν την αυστηρότερη δοκιμασία της αμοιβαίας γονιμότητας των γονικών μορφών. Σε ένα νησί του Ειρηνικού θα έβρισκε έναν μικρό αναμεμειγμένο πληθυσμό από Πολυνήσιους και Άγγλους· και στο αρχιπέλαγος Φίτζι θα έβρισκε έναν πληθυσμό Πολυνήσιων και Negritos[14] πλήρως αναμεμειγμένων. Πολλές ανάλογες περιπτώσεις θα μπορούσαν να προστεθούν, για παράδειγμα, στη Νότια Αφρική. Ως εκ τούτου, οι φυλές του ανθρώπου δεν είναι αρκετά διακριτές για να συνυπάρξουν χωρίς συγχώνευση· και αυτό παρέχει τη συνήθη και καλύτερη δοκιμή της ειδικής διακριτότητας.

 

Ο φυσιοδίφης μας θα ενοχλούνταν επίσης πολύ μόλις αντιλαμβανόταν ότι οι διακριτοί χαρακτήρες κάθε φυλής του ανθρώπου είναι εξαιρετικά μεταβλητοί. Αυτό εντυπωσιάζει τους πάντες όταν βλέπουν για πρώτη φορά τους νέγρους σκλάβους στη Βραζιλία, οι οποίοι έχουν εισαχθεί από όλα τα μέρη της Αφρικής. Η ίδια παρατήρηση ισχύει και για τους Πολυνήσιους, και για πολλές άλλες φυλές. Είναι αμφίβολο αν μπορεί να ονομαστεί κάποιο χαρακτηριστικό με τρόπο που να είναι διακριτικό μιας φυλής και σταθερός. Οι άγριοι,[15] ακόμη και μέσα στα όρια της ίδιας φυλής, δεν έχουν τόσο ομοιόμορφο χαρακτήρα, όπως έχει ειπωθεί συχνά. Οι γυναίκες Hottentot προσφέρουν ορισμένες ιδιαιτερότητες, πιο έντονες από εκείνες που εμφανίζονται σε οποιαδήποτε άλλη φυλή, αλλά αυτές οι ιδιαιτερότητες είναι γνωστό ότι δεν είναι συνεχούς εμφάνισης. Στις διάφορες αυτόχθονες αμερικανικές φυλές, το χρώμα και η τριχοφυΐα διαφέρουν σημαντικά· όπως το χρώμα σε κάποιο βαθμό, και το περίγραμμα των χαρακτηριστικών σε μεγάλο βαθμό, στους νέγρους της Αφρικής. Το σχήμα του κρανίου ποικίλλει πολύ σε ορισμένες φυλές· και το ίδιο συμβαίνει με κάθε άλλο χαρακτηριστικό. Όλοι οι φυσιοδίφες έχουν μάθει με τον δύσκολο τρόπο πόσο βιαστικό είναι να προσπαθήσουμε να ορίσουμε διαφορετικά είδη με τη βοήθεια ασταθών χαρακτηριστικών.

 

Αλλά το πιο σοβαρό από όλα τα επιχειρήματα εναντίον της αντιμετώπισης των φυλών του ανθρώπου ως ξεχωριστών ειδών, είναι ότι οι φυλές μπορούν να μεταμορφώνονται η μία στην άλλη, ανεξάρτητα σε πολλές περιπτώσεις, όσο μπορούμε να κρίνουμε, από το να έχουν διασταυρωθεί. Ο άνθρωπος έχει μελετηθεί πιο προσεκτικά από κάθε άλλο ζώο, και όμως υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή ποικιλομορφία μεταξύ των ικανών κριτών αν πρέπει να ταξινομηθεί ως ένα μόνο είδος ή ράτσα, ή ως περισσότερα.[16] Αυτή η ποικιλία κρίσεων δεν αποδεικνύει ότι οι φυλές δεν πρέπει να ταξινομούνται ως είδη, αλλά δείχνει ότι αυτές οι δύο έννοιες εισέρχονται η μία μέσα στην άλλη, και ότι είναι σχεδόν αδύνατο να ανακαλυφθούν σαφείς διακριτοί χαρακτήρες μεταξύ τους...

 

Μερικοί φυσιοδίφες έχουν χρησιμοποιήσει πρόσφατα τον όρο «υποείδος» για να προσδιορίσουν μορφές που διαθέτουν πολλά από τα χαρακτηριστικά των πραγματικών ειδών, αλλά που δεν αξίζουν τόσο υψηλή θέση. Τώρα, αν αναλογιστούμε τα σημαντικά επιχειρήματα, που αναφέρθηκαν παραπάνω, για την ανύψωση των φυλών του ανθρώπου στην βαθμίδα του είδους, και τις ανυπέρβλητες δυσκολίες από την άλλη πλευρά σχετικά με τον ορισμό τους, ο όρος «υποείδος» θα μπορούσε εδώ να χρησιμοποιηθεί με κάθε επιφύλαξη. Αλλά λόγω συνήθειας ο όρος «φυλή» πιθανότατα να προτιμάται πάντα.

 

Η επιλογή των όρων είναι σημαντική μόνο στο βαθμό που είναι ιδιαίτερα επιθυμητό, στο μέτρο του δυνατού, να χρησιμοποιούνται οι ίδιοι όροι για τα ίδια σημεία διαφοράς. Δυστυχώς, αυτό είναι σπάνια δυνατό: διότι, μέσα στην ίδια οικογένεια γενικά, τα μεγαλύτερα γένη περιλαμβάνουν στενά συνδεδεμένες μορφές που μπορούν να διακριθούν μόνο με μεγάλη δυσκολία, ενώ τα μικρότερα γένη περιλαμβάνουν μορφές που είναι απόλυτα διακριτές· ωστόσο, αυτές οι μορφές εξίσου πρέπει να ταξινομηθούν ως είδη. Έτσι και πάλι, είδη που ανήκουν στο ίδιο μεγάλο γένος σε καμία περίπτωση δεν μοιάζουν μεταξύ τους στον ίδιο βαθμό: αντίθετα, στις περισσότερες περιπτώσεις μερικά από αυτά μπορούν να διαταχθούν σε μικρές ομάδες γύρω από άλλα είδη, όπως οι δορυφόροι γύρω από τους πλανήτες.

 

Το ερώτημα αν η ανθρωπότητα αποτελείται από ένα ή περισσότερα είδη έχει τα τελευταία χρόνια συζητηθεί πολύ από τους ανθρωπολόγους, οι οποίοι χωρίζονται σε δύο σχολές: τους μονογενιστές, και τους πολυγενιστές.[17] Εκείνοι που δεν παραδέχονται την αρχή της εξέλιξης, πρέπει να δουν τα είδη ως ξεχωριστές δημιουργίες, ή ως κατά κάποιο τρόπο ξεχωριστές οντότητες. Και πρέπει να αποφασίσουν ποιες μορφές του ανθρώπου θα κατατάξουν ως είδη, κατά αναλογία της μεθόδου που χρησιμοποιείται συνήθως για την κατάταξη άλλων βιολογικών όντων ως είδη. Αλλά είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να αποσαφηνιστεί αυτό το σημείο, μέχρις ότου κάποιος ορισμός του όρου  «είδος» γίνει γενικά αποδεκτός· και αυτός ο ορισμός δεν πρέπει να περιλαμβάνει κανένα στοιχείο που δεν είναι δυνατόν να εξακριβωθεί, όπως μια πράξη δημιουργίας. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να επιχειρήσουμε, χωρίς κανέναν ορισμό, να αποφασίσουμε αν ένας ορισμένος αριθμός σπιτιών θα πρέπει να ονομάζεται χωριό, κωμόπολη, ή πόλη. Αυτό είναι ένα πρακτικό παράδειγμα της δυσκολίας στις ατελείωτες αμφιβολίες για το αν πολλά στενά συγγενικά θηλαστικά, πουλιά, έντομα και φυτά, τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά της Βόρειας Αμερικής ή της Ευρώπης, θα πρέπει να ταξινομηθούν ως είδη ή ως γεωγραφικές φυλές· και το ίδιο ισχύει για τις παραλλαγές σε πολλά νησιά τα οποία βρίσκονται σε μικρή απόσταση από την κοντινότερη ήπειρο.

 

Εκείνοι οι φυσιοδίφες, από την άλλη πλευρά, που παραδέχονται την αρχή της εξέλιξης, την οποία πλέον δέχονται οι περισσότεροι, δεν θα αισθάνονται καμία αμφιβολία ότι όλες οι φυλές του ανθρώπου κατάγονται από ένα μοναδικό πρωταρχικό απόθεμα, είτε θεωρούν σκόπιμο είτε όχι να τις χαρακτηρίσουν ως διακριτά είδη, προκειμένου να εκφράσουν το μέγεθος της διαφοράς τους. Με τα κατοικίδια ζώα μας, το ερώτημα αν οι διάφορες ράτσες έχουν προκύψει από ένα ή περισσότερα είδη είναι διαφορετικό. Αν και όλες αυτές οι ράτσες, καθώς και όλα τα φυσικά είδη μέσα στο ίδιο γένος, έχουν αναμφίβολα προκύψει από το ίδιο πρωτόγονο απόθεμα, εντούτοις είναι ένα κατάλληλο θέμα για συζήτηση, αν, για παράδειγμα, όλες οι εγχώριες ράτσες σκύλου έχουν αποκτήσει τις σημερινές διαφορές τους από τότε που κάποιο είδος εξημερώθηκε για πρώτη φορά και εκτράφηκε από τον άνθρωπο· ή αν οφείλουν μερικούς από τους χαρακτήρες τους στην κληρονομιά από διαφορετικά είδη,  που είχαν ήδη τροποποιηθεί σε φυσική κατάσταση. Με την ανθρωπότητα δεν μπορεί να προκύψει τέτοιο ζήτημα, γιατί δεν μπορεί να ειπωθεί ότι εξημερωθήκαμε σε κάποια συγκεκριμένη περίοδο.

 

Όταν οι φυλές του ανθρώπου, σε μια εξαιρετικά μακρινή εποχή, απέκλιναν από τον κοινό τους πρόγονο, θα διέφεραν ελάχιστα μεταξύ τους, και θα ήταν λίγες σε αριθμό. Κατά συνέπεια, όσον αφορά τους διακριτικούς χαρακτήρες τους, θα μπορούσαν να καταταχθούν ως ξεχωριστά είδη λιγότερο απ’ ό,τι οι σημερινές λεγόμενες φυλές. Παρ’ όλα αυτά, τόσο αυθαίρετος είναι ο όρος «είδος,» ώστε τέτοιες πρώιμες φυλές θα μπορούσαν να έχουν ταξινομηθεί από ορισμένους φυσιοδίφες ως ξεχωριστά είδη, αν οι όποιες μικρές διαφορές τους ήταν πιο σταθερές από ό, τι σήμερα, και αν δεν είχαν διαβαθμιστεί η μία στην άλλη.

 

Είναι, ωστόσο, πιθανό, αν και όχι τόσο, ότι οι πρώτοι πρόγονοι του ανθρώπου είχαν αποκλίνει πολύ στον χαρακτήρα, μέχρι που να έγιναν πιο διαφορετικοί μεταξύ τους από ό, τι οι υπάρχουσες φυλές· αλλά ότι στη συνέχεια, όπως πρότεινε ο Vogt,[18] συνέκλιναν στον χαρακτήρα. Όταν κάποιος επιλέγει τους απογόνους δύο διαφορετικών ειδών για τον ίδιο σκοπό, δημιουργεί αρκετές φορές, όσον αφορά τη γενική εμφάνιση, σημαντική σύγκλιση. Αυτή συνέβη, όπως έδειξε ο Von Nathusius,[19] με τις βελτιωμένες ράτσες χοίρων, οι οποίες κατάγονται από δύο διαφορετικά είδη· και σε μικρότερο βαθμό με τις βελτιωμένες ράτσες βοοειδών.

 

Όλες οι αναλογικές ομοιότητες, όπως μιας φάλαινας με ένα ψάρι, μπορούν πράγματι να ειπωθούν ότι είναι περιπτώσεις σύγκλισης. Αλλά αυτός ο όρος δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ σε επιφανειακές και προσαρμοστικές ομοιότητες. Θα ήταν εξαιρετικά απερίσκεπτο στις περισσότερες περιπτώσεις να αποδώσουμε στη σύγκλιση στενή ομοιότητα χαρακτήρων σε θέματα δομής ανάμεσα στους διαφοροποιημένους απογόνους ευρέως διακριτών ειδών. Η μορφή ενός κρυστάλλου, για παράδειγμα, καθορίζεται αποκλειστικά από τις μοριακές δυνάμεις, και δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ανόμοιες ουσίες μπορεί μερικές φορές να έχουν την ίδια μορφή. Αλλά με τα βιολογικά όντα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η μορφή του καθενός εξαρτάται από μια απειρία πολύπλοκων σχέσεων, δηλαδή από τις παραλλαγές που έχουν προκύψει, οι οποίες οφείλονται σε περίπλοκες αιτίες,- στη φύση των παραλλαγών που έχουν διατηρηθεί, και αυτό εξαρτάται από τις φυσικές συνθήκες, και ακόμη περισσότερο από τους περιβάλλοντες ανταγωνιστικούς οργανισμούς,- και επιπλέον, στην κληρονομικότητα (από μόνη της ένα κυμαινόμενο στοιχείο) από αναρίθμητους προγόνους, των οποίων όλες οι μορφές έχουν καθοριστεί μέσω εξίσου πολύπλοκων σχέσεων.

 

Φαίνεται εντελώς απίστευτο το γεγονός ότι οι διαφοροποιημένοι απόγονοι δύο οργανισμών, αν αυτοί διέφεραν με αξιοσημείωτο τρόπο, θα μπορούσαν στη συνέχεια να συγκλίνουν σε τέτοιο βαθμό ώστε να μοιάζουν πανομοιότυποι σε ολόκληρη την οργάνωσή τους. Στην περίπτωση των συγκλίνοντων ρατσών χοίρων που προαναφέρθηκαν, ίχνη για την καταγωγή τους από δύο πρωτόγονα γένη, σύμφωνα με τον Von Nathusius, είναι ακόμα ορατά σε ορισμένα οστά των κρανίων τους. Αν οι φυλές του ανθρώπου κατάγονταν, όπως υποθέτουν μερικοί φυσιοδίφες, από δύο ή περισσότερα διαφορετικά είδη, τα οποία διέφεραν τόσο πολύ, ή σχεδόν τόσο πολύ, μεταξύ τους, όσο διαφέρει ο ουραγκοτάγκος από τον γορίλα, δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι θα είχαν διατηρηθεί σημαντικές διαφορές στη δομή ορισμένων οστών στον σύγχρονο άνθρωπο.

 

Αν και οι υπάρχουσες φυλές του ανθρώπου διαφέρουν από πολλές απόψεις, όπως στο χρώμα, τα μαλλιά, το σχήμα του κρανίου, τις αναλογίες του σώματος κ.λπ., εντούτοις, αν ληφθεί υπόψη ολόκληρη η δομή τους, διαπιστώνεται ότι μοιάζουν πολύ μεταξύ τους σε πολλά σημεία. Πολλά από αυτά τα σημεία είναι τόσο ασήμαντα ή τόσο μοναδικής φύσης, που είναι εξαιρετικά απίθανο να έχουν αποκτηθεί ανεξάρτητα από διαφορετικά αυτόχθονα είδη ή φυλές. Η ίδια παρατήρηση ισχύει επίσης σε σχέση με τα πολυάριθμα χαρακτηριστικά διανοητικής ομοιότητας μεταξύ των πιο ξεχωριστών φυλών του ανθρώπου. Οι Αμερικανοί αυτόχθονες, οι Νέγροι, και οι Ευρωπαίοι διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους στο μυαλό όσο και οποιεσδήποτε άλλες τρεις φυλές. Ωστόσο, εντυπωσιάστηκα πολύ με τους Fuegians[20] στο πλοίο Beagle,[21] με τα διάφορα  ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, που έδειχναν πόσο παρόμοιο ήταν το μυαλό τους με το δικό μας. Το ίδιο συνέβη και με έναν καθαρόαιμο νέγρο, τον οποίο έτυχε κάποτε να γνωρίζω καλά.

 

Αυτός που θα διαβάσει προσεκτικά τα ενδιαφέροντα έργα του κ. Tylor[22] και του Sir J. Lubbock[23] δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί βαθιά από τη στενή ομοιότητα μεταξύ των ανθρώπων όλων των φυλών, σε ότι αφορά τα γούστα, τις διαθέσεις και τις συνήθειες. Αυτό φαίνεται από την ευχαρίστηση που βρίσκουν όλοι στο χορό, τη μουσική, την υποκριτική, τη ζωγραφική, τα τατουάζ, και τη γενική διακόσμηση του εαυτού τους· επίσης, από την αμοιβαία κατανόηση της γλώσσας των χειρονομιών, από τις ίδιες εκφράσεις του προσώπου, και από τις ίδιες άναρθρες κραυγές που βγάζουν όταν ενθουσιάζονται από τα ίδια συναισθήματα.

 

Αυτή η ομοιότητα, ή μάλλον η ταυτότητα, είναι εντυπωσιακή, όταν αντιπαραβάλλεται με τις διαφορετικές εκφράσεις που μπορούν να παρατηρηθούν σε διαφορετικά είδη πιθήκων. Υπάρχουν βάσιμες αποδείξεις ότι η τέχνη της σκοποβολής με τόξα και βέλη δεν έχει παραδοθεί από κανέναν κοινό πρόγονο της ανθρωπότητας, ωστόσο, όπως οι Westropp[24] και Nilsson[25] έχουν επισημάνει, οι πέτρινες αιχμές βελών, που έχουν συλλεχθεί από τα πιο μακρινά μέρη του κόσμου, και που κατασκευάστηκαν στις πιο απομακρυσμένες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, είναι σχεδόν πανομοιότυπες· και αυτό το γεγονός μπορεί να εξηγηθεί μόνο θεωρώντας ότι οι διάφορες φυλές του ανθρώπου έχουν παρόμοιες εφευρετικές ή διανοητικές δυνάμεις.

 

Η ίδια παρατήρηση έχει γίνει από τους αρχαιολόγους σε σχέση με ορισμένα ευρέως διαδεδομένα στολίδια, και σε σχέση με διάφορες απλές πεποιθήσεις και έθιμα, όπως η ταφή των νεκρών κάτω από μεγαλιθικές κατασκευές. Θυμάμαι ότι παρατήρησα στη Νότια Αμερική, ότι εκεί, όπως και σε τόσα άλλα μέρη του κόσμου, οι άνθρωποι έχουν γενικά επιλέξει τις κορυφές ψηλών λόφων, όπου συγκεντρώνουν σωρούς από πέτρες, είτε για να καταγράψουν κάποιο αξιοσημείωτο γεγονός, είτε για να θάψουν τους νεκρούς τους.

 

Τώρα, όταν οι φυσιοδίφες παρατηρούν μια στενή συμφωνία σε πολλές μικρές λεπτομέρειες των συνηθειών, των προτιμήσεων, και των διαθέσεων μεταξύ δύο ή περισσότερων εγχώριων φυλών, ή μεταξύ σχεδόν συγγενικών φυσικών μορφών, χρησιμοποιούν αυτό το γεγονός ως επιχείρημα ότι όλες κατάγονται από έναν κοινό πρόγονο που ήταν έτσι προδιατεθειμένος. Το ίδιο επιχείρημα μπορεί να εφαρμοστεί με μεγάλη ισχύ στις φυλές του ανθρώπου.

 

Καθώς είναι απίθανο τα πολυάριθμα και ασήμαντα σημεία ομοιότητας μεταξύ των διαφόρων φυλών του ανθρώπου στη σωματική δομή και τις διανοητικές ικανότητες (δεν αναφέρομαι εδώ στις παρόμοιες συνήθειες) να έχουν όλα αποκτηθεί ανεξάρτητα, πρέπει να έχουν κληρονομηθεί από προγόνους που είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά. Αποκτούμε έτσι κάποια ενόραση για την πρώιμη κατάσταση του ανθρώπου, προτού εξαπλωθεί πάνω στη γη.

 

Η εξάπλωση του ανθρώπου σε περιοχές που χωρίζονται σαφώς από τη θάλασσα, θα έγινε, χωρίς αμφιβολία, πριν από οποιασδήποτε σημαντική απόκλιση χαρακτηριστικών στις διάφορες φυλές. Γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να έχουμε βρει την ίδια φυλή σε διαφορετικές ηπείρους. Και αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Ο Sir J. Lubbock, αφού συνέκρινε τις τέχνες που ασκούν τώρα οι πρωτόγονοι λαοί σε διάφορα μέρη του κόσμου, προσδιόρισε εκείνες τις τέχνες που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να γνωρίζει, όταν απομακρύνθηκε για πρώτη φορά από την αρχική του γενέτειρα. Έτσι, λέει ότι  το δόρυ, που δεν είναι παρά μια εξέλιξη της μύτης του μαχαιριού, και το ρόπαλο, που δεν είναι παρά ένα μακρύ σφυρί, είναι τα μόνα πράγματα που έχουν απομείνει. Παραδέχεται, ωστόσο, ότι η τέχνη της κατασκευής φωτιάς πιθανότατα είχε ήδη ανακαλυφθεί, γιατί είναι κοινή σε όλες τις φυλές που υπάρχουν τώρα, και ήταν γνωστή στους αρχαίους κατοίκους των σπηλαίων της Ευρώπης.

 

Ίσως η τέχνη της κατασκευής πρόχειρων κανό ή σχεδίων ήταν επίσης γνωστή. Αλλά καθώς ο άνθρωπος ζούσε σε μια μακρινή εποχή, όταν η γη σε πολλά μέρη θα βρισκόταν σε πολύ διαφορετικό επίπεδο, σε σχέση με τη θάλασσα, απ’ ό,τι είναι σήμερα, θα ήταν σε θέση, χωρίς τη βοήθεια κανό, να εξαπλωθεί ευρέως. Ο Sir J. Lubbock παρατηρεί επίσης πόσο απίθανο είναι οι πρώτοι πρόγονοί μας να μπορούσαν να μετρήσουν μέχρι και το δέκα, αφού τόσες πολλές φυλές που υπάρχουν τώρα δεν μπορούν να μετρήσουν πάνω από το τέσσερα. Παρόλα αυτά, σε αυτή την πρώιμη περίοδο, οι διανοητικές και κοινωνικές ικανότητες του ανθρώπου δύσκολα θα μπορούσαν να είναι πολύ κατώτερες από αυτές που κατέχουν στις μέρες μας οι πιο πρωτόγονοι λαοί. Διαφορετικά, ο πρώιμος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να είναι τόσο κατεξοχήν επιτυχημένος στον αγώνα της επιβίωσης, όπως αποδεικνύεται από τη γρήγορη και ευρεία διάδοσή του.

 

Από τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ ορισμένων γλωσσών, μερικοί φιλόλογοι έχουν συμπεράνει ότι όταν ο άνθρωπος επεκτάθηκε αρκετά, δεν ήταν απλά ένα ζώο που μιλούσε. Αλλά μπορεί να υποψιαστεί κανείς ότι κάποιες γλώσσες, πολύ λιγότερο τέλειες από οποιεσδήποτε μιλιούνται τώρα, βοηθούμενες από χειρονομίες, μπορεί να χρησιμοποιούνταν, και όμως να μην έχουν αφήσει ίχνη σε μεταγενέστερες και πιο ανεπτυγμένες γλώσσες. Χωρίς τη χρήση κάποιας γλώσσας, όσο ατελής κι αν είναι, φαίνεται αμφίβολο ότι η διάνοια του ανθρώπου θα μπορούσε να ανέλθει στο επίπεδο που υπονοεί η δεσπόζουσα θέση του κατά την πρώιμη περίοδο.

 

Το αν ο πρωτόγονος άνθρωπος, όταν κατείχε πολύ λίγες τέχνες, και αυτές υποτυπώδεις, και όταν η δύναμη της γλώσσας του ήταν εξαιρετικά ατελής, θα άξιζε να ονομάζεται άνθρωπος, εξαρτάται από τον ορισμό που χρησιμοποιούμε. Σε μια σειρά μορφών που μεταβαίνουν ανεπαίσθητα από κάποιο πιθηκοειδές πλάσμα στον άνθρωπο, είναι αδύνατο να καθοριστεί σε πιο συγκεκριμένο στάδιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο όρος «άνθρωπος.» Αλλά αυτό είναι ένα θέμα πολύ μικρής σημασίας. Οπότε και πάλι, είναι σχεδόν αδιάφορο αν οι λεγόμενες φυλές του ανθρώπου ορίζονται έτσι, ή αν κατατάσσονται ως είδη ή υποείδη· αλλά ο τελευταίος όρος φαίνεται ο πιο κατάλληλος. Τέλος, μπορούμε να συμπεράνουμε πως όταν η αρχή της εξέλιξης γίνει γενικά αποδεκτή, όπως σίγουρα θα γίνει σύντομα, η διαμάχη μεταξύ  των μονογενιστών και των πολυγενιστών θα πάψει να υφίσταται.

 

Υπάρχει άλλο ένα ερώτημα που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο, δηλαδή αν, όπως μερικές φορές υποτίθεται, κάθε υποείδος ή φυλή του ανθρώπου έχει προκύψει από ένα μόνο ζευγάρι προγόνων. Με τα κατοικίδια ζώα μας μια νέα φυλή μπορεί εύκολα να σχηματιστεί από ένα μόνο ζευγάρι που διαθέτει κάποιο νέο χαρακτηριστικό. Αλλά οι περισσότερες από τις φυλές μας έχουν σχηματιστεί, όχι σκόπιμα από ένα επιλεγμένο ζευγάρι, αλλά ασυνείδητα από τη διατήρηση πολλών ατόμων που διέφεραν, έστω και λίγο, σε κάποιο χρήσιμο ή επιθυμητό χαρακτηριστικό. Εάν, για παράδειγμα, σε μια χώρα προτιμούνταν συνήθως ισχυρότερα και βαρύτερα άλογα, ενώ σε μια άλλη χώρα ελαφρύτερα και γρηγορότερα άλογα, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι με την πάροδο του χρόνου θα παράγονταν δύο ξεχωριστές υποφυλές, χωρίς να έχουν διαχωριστεί και εκτραφεί συγκεκριμένα ζεύγη ή άτομα σε καμία από τις δύο χώρες.

 

Πολλές φυλές έχουν σχηματιστεί έτσι, και ο τρόπος σχηματισμού τους είναι ευθέως ανάλογος με αυτόν των φυσικών ειδών. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι τα άλογα που μεταφέρθηκαν στις Νήσους Falkland έγιναν, κατά τη διάρκεια διαδοχικών γενεών, μικρότερα και ασθενέστερα, ενώ εκείνα που έτρεχαν ελεύθερα στα λιβάδια των Pampas της Νότιας Αμερικής απέκτησαν μεγαλύτερα και πιο χονδροειδή κεφάλια. Και τέτοιες αλλαγές οφείλονται προδήλως, όχι σε ένα μόνο ζεύγος, αλλά σε όλα τα άτομα που έχουν υποβληθεί στις ίδιες συνθήκες, βοηθούμενα, ίσως, από την αρχή της αναστροφής.[26] Οι νέες υποφυλές σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν προέρχονται από κάποιο μεμονωμένο ζευγάρι, αλλά από πολλά άτομα που έχουν ποικίλει σε διαφορετικούς βαθμούς, αλλά με τον ίδιο γενικό τρόπο. Και μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι φυλές του ανθρώπου έχουν παραχθεί με παρόμοιο τρόπο, με τις διαφοροποιήσεις να είναι είτε το άμεσο αποτέλεσμα της έκθεσης σε διαφορετικές συνθήκες, είτε το έμμεσο αποτέλεσμα κάποιας μορφής επιλογής.

 

Για την εξαφάνιση των φυλών του ανθρώπου.-

Η μερική ή πλήρης εξαφάνιση πολλών φυλών και υποφυλών του ανθρώπου είναι ένα ιστορικό γεγονός. Ο Humboldt[27] βρήκε στη Νότια Αμερική έναν παπαγάλο που ήταν το μοναδικό ζωντανό πλάσμα που μπορούσε να μιλήσει τη γλώσσα μιας χαμένης φυλής. Αρχαία μνημεία και λίθινα εργαλεία που βρέθηκαν σε όλα τα μέρη του κόσμου, για τα οποία καμία παράδοση δεν σώζεται από τους σημερινούς κατοίκους, μαρτυρούν γεγονότα εξαφάνισης. Μερικές μικρές και διαλυμένες ομάδες, απομεινάρια προηγούμενων φυλών, εξακολουθούν να επιβιώνουν σε απομονωμένες και γενικά ορεινές περιοχές. Στην Ευρώπη οι αρχαίες φυλές ήταν όλες, σύμφωνα με τον Schaaffhausen,[28] κατώτερες και από τους πιο άγριους σημερινούς πρωτόγονους ανθρώπους. Επομένως, πρέπει να διέφεραν σημαντικά από οποιαδήποτε σημερινή ανθρώπινη φυλή. Τα λείψανα που περιγράφονται από τον καθηγητή Broca από το Les Eyzies,[29] αν και δυστυχώς φαίνεται να ανήκαν σε μία μόνο οικογένεια, δείχνουν μια φυλή με έναν μοναδικό συνδυασμό κατώτερων ή πιθηκοειδών, και ανώτερων χαρακτηριστικών. Αυτή η φυλή θεωρείται πως ήταν εντελώς διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη φυλή, αρχαία ή σύγχρονη. Διέφερε λοιπόν από την τεταρτογενή[30] φυλή των σπηλαίων του Βελγίου.

 

Οι δυσμενείς φυσικές συνθήκες φαίνεται ότι είχαν μικρή επίδραση στην εξαφάνιση των φυλών. Ο άνθρωπος έχει ζήσει από καιρό στις ακραίες περιοχές του Βορρά, χωρίς ξύλα για να φτιάξει τα κανό του ή άλλα εργαλεία, και μόνο με λίπος σαν καύσιμο για να ανάβει φωτιά και για να λιώνει το χιόνι για να έχει νερό. Στο νότιο άκρο της Αμερικής, οι Fuegians επιβιώνουν χωρίς την προστασία ρούχων ή κανονικού κτιρίου. Στη Νότια Αφρική, οι ιθαγενείς περιπλανιούνται στις πιο άγονες πεδιάδες, όπου αφθονούν τα επικίνδυνα θηρία. Ο άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει στις ελώδεις ζούγκλες στους πρόποδες των Ιμαλαΐων, και στις λοιμώδεις ακτές της τροπικής Αφρικής.

 

Η εξαφάνιση των ειδών προκύπτει κυρίως από τον ανταγωνισμό μεταξύ φυλών ή ρατσών. Διάφοροι έλεγχοι είναι πάντα σε δράση, οι οποίοι χρησιμεύουν στο να διατηρήσουν σε χαμηλά επίπεδα τον αριθμό των μελών κάθε άγριας φυλής, όπως περιοδικοί λιμοί, νομαδικές συνήθειες και οι επακόλουθοι θάνατοι βρεφών, ο παρατεταμένος θηλασμός, η κλοπή γυναικών, πόλεμοι, ατυχήματα, ασθένειες, η παιδοκτονία, και ιδιαίτερα η μειωμένη γονιμότητα. Αν κάποιος από αυτούς τους ελέγχους αυξηθεί, έστω και σε μικρό βαθμό, η φυλή που επηρεάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τείνει να μειωθεί. Και όταν από δύο γειτονικές φυλές η μία γίνεται λιγότερο πολυάριθμη και πιο ασθενής από την άλλη, ο ανταγωνισμός σύντομα διευθετείται με πόλεμο, σφαγή, κανιβαλισμό, δουλεία και αφομοίωση. Ακόμη και όταν μια ασθενέστερη φυλή δεν αποδεκατίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, άπαξ και αρχίσει να μειώνεται, γενικά συνεχίζει να μειώνεται μέχρι να εξαφανιστεί.

 

Όταν τα πολιτισμένα έθνη έρχονται σε επαφή με τους βαρβάρους, η αναμέτρηση είναι σύντομη, εκτός από τις περιπτώσεις όπου ένα θανατηφόρο κλίμα δίνει το προβάδισμα στην αυτόχθονη φυλή. Από τις αιτίες που οδηγούν στη νίκη των πολιτισμένων εθνών, μερικές είναι απλές και σαφείς, ενώ άλλες είναι πολύπλοκες και σκοτεινές. Μπορούμε να δούμε ότι η καλλιέργεια της γης αποβαίνει μοιραία με πολλούς τρόπους για τους άγριους λαούς, γιατί δεν μπορούν, ή δεν θέλουν, να αλλάξουν τις συνήθειές τους. Νέες ασθένειες και κακές συνήθειες είναι εξαιρετικά καταστροφικές· και φαίνεται ότι μια νέα ασθένεια προκαλεί πολλούς θανάτους, μέχρις ότου εκείνοι που είναι πιο επιρρεπείς στην καταστροφική της επίδραση σταδιακά εξαλείφονται.

 

Το ίδιο ισχύει για τα κακά αποτελέσματα των οινοπνευματωδών ποτών, όσο και για την ακατανίκητα ισχυρή προτίμηση που δείχνουν γι’ αυτά οι άγριοι λαοί. Φαίνεται επίσης ότι, αν και μυστηριώδες, η πρώτη επαφή διαφορετικών και απομακρυσμένων λαών προκαλεί ασθένειες. Ο κ. Sproat,[31] ο οποίος στο νησί του Βανκούβερ παρακολούθησε στενά το θέμα της εξαφάνισης εθνοτικών ομάδων, πίστευε ότι οι αλλαγμένες συνήθειες ζωής, οι οποίες ακολούθησαν την έλευση των Ευρωπαίων, προκάλεσαν σοβαρά προβλήματα υγείας στους ντόπιους λαούς. Δίνει, επίσης, έμφαση στο γεγονός ότι οι ιθαγενείς έδειχναν μπερδεμένοι και νωθροί σε σχέση με το νέο τρόπο ζωής γύρω τους. Έχασαν τα κίνητρα για δραστηριότητα, και δεν αναλάμβαναν καμία πρωτοβουλία.

 

Το επίπεδο ενός πολιτισμού φαίνεται πολύ σημαντικό στοιχείο για την επιτυχία των εθνών που έρχονται σε σύγκρουση. Πριν από μερικούς αιώνες, η Ευρώπη φοβόταν τις επιδρομές των βαρβάρων της Ανατολής· τώρα πια, οποιοσδήποτε τέτοιος φόβος θεωρείται αστείος. Είναι ένα πιο περίεργο γεγονός, όπως παρατηρεί ο κ. Bagehot,[32] ότι οι βάρβαροι δεν εξαφανίστηκαν προηγουμένως από τους κλασσικούς πολιτισμούς, όπως συμβαίνει τώρα εξαιτίας των σύγχρονων πολιτισμένων εθνών.  Αν είχαν εξαφανιστεί, οι παλιοί ηθολόγοι θα είχαν συλλογιστεί για το γεγονός· αλλά δεν υπάρχει καμία αναφορά ή θρήνος σε κανέναν συγγραφέα εκείνης της περιόδου για κάποιους χαμένους βαρβάρους.

 

Η σημαντικότερη από όλες τις αιτίες εξαφάνισης φαίνεται σε πολλές περιπτώσεις να είναι η μειωμένη γονιμότητα και η κακή υγεία, ειδικά μεταξύ των παιδιών, καταστάσεις που προκύπτουν από τις αλλαγές των συνθηκών ζωής, παρά το γεγονός ότι οι νέες συνθήκες μπορεί να μην είναι επιβλαβείς από μόνες τους. Είμαι πολύ ευγνώμων στον κ. H. H. Howorth,[33] ο οποίος επέστησε την προσοχή μου σε αυτό το θέμα, και ο οποίος μου έδωσε πληροφορίες σχετικά με αυτό. Έχω συγκεντρώσει τις παρακάτω περιπτώσεις:

 

Όταν η Τασμανία αποικίστηκε για πρώτη φορά, οι ιθαγενείς υπολογίζονταν κατά προσέγγιση από 7.000 έως 20.000. [34] Σύντομα ο αριθμός τους μειώθηκε σημαντικά, κυρίως λόγω των μαχών με τους Άγγλους, και μεταξύ τους. Μετά το περίφημο κυνήγι απ’ όλους τους αποίκους,[35] όταν οι υπόλοιποι ντόπιοι παραδόθηκαν στην κυβέρνηση, αποτελούνταν μόνο από 120 άτομα, τα οποία το 1832 μεταφέρθηκαν στο νησί Flinders. Αυτό το νησί, που βρίσκεται μεταξύ της Τασμανίας και της Αυστραλίας, έχει μήκος σαράντα μίλια, και πλάτος από δώδεκα έως δεκαοκτώ μίλια: το περιβάλλον του φαίνεται υγιεινό, και οι ντόπιοι είχαν καλή μεταχείριση. Ωστόσο, υπέφεραν πολύ στην υγεία τους. Το 1834 αποτελούνταν από σαράντα επτά ενήλικες άντρες, σαράντα οκτώ ενήλικες γυναίκες, και δεκαέξι παιδιά, ή στο σύνολο 111 ψυχές. Το 1835 είχαν απομείνει μόνο εκατό.

 

Καθώς συνέχισαν να μειώνονται γρήγορα, μεταφέρθηκαν το 1847 στο Oyster Cove, στο νότιο τμήμα της Τασμανίας. Αποτελούνταν τότε από δεκατέσσερις άνδρες, είκοσι δύο γυναίκες και δέκα παιδιά. Αλλά η αλλαγή της τοποθεσίας δεν ωφέλησε. Η αρρώστια και ο θάνατος εξακολουθούσαν να τους αποδεκατίζουν, και το 1864 επιζούσαν μόνο ένας άνδρας (που πέθανε το 1869), και τρεις ηλικιωμένες γυναίκες. Η στειρότητα των γυναικών είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτο γεγονός από την επιρρέπειά τους στην κακή υγεία και στο θάνατο. Όταν είχαν μείνει μόνο εννέα γυναίκες στο Oyster Cove, είπαν στον κ. Bonwick[36] ότι μόνο δύο από αυτές είχαν κάνει ποτέ παιδιά: και αυτές οι δύο μαζί είχαν κάνει μόνο τρία παιδιά!

 

Σε ό,τι αφορά την αιτία αυτής της εξαιρετικής κατάστασης πραγμάτων, πιστεύεται ότι ο θάνατος ακολούθησε τις προσπάθειες εκπολιτισμού των ιθαγενών. Αν μπορούσαν οι ιθαγενείς να περιφέρονται ελεύθεροι και ανενόχλητοι όπως συνήθιζαν, θα είχαν μεγαλώσει περισσότερα παιδιά, και θα υπήρχε λιγότερη θνησιμότητα. Ένας προσεκτικός παρατηρητής των ιθαγενών παρατηρεί ότι οι γεννήσεις ήταν λίγες και οι θάνατοι πολλοί. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αλλαγή του τρόπου ζωής και της διατροφής τους, αλλά κυρίως στην εκδίωξή τους από την ηπειρωτική χώρα της Γης του Van Diemen,[37] και κατά συνέπεια στην κατάθλιψη που τους κατέλαβε.

 

Παρόμοια γεγονότα έχουν παρατηρηθεί σε δύο διαφορετικά μέρη της Αυστραλίας. Ο διάσημος εξερευνητής, ο κ. Gregory,[38] είπε στον κ. Bonwick ότι στο Queensland η έλλειψη αναπαραγωγής ήταν ήδη αισθητή στους Αβορίγινες, ακόμη και στα πιο πρόσφατα εγκατεστημένα μέρη, και ότι η φθορά θα επικρατούσε. Από τους δεκατρείς αυτόχθονες από το Shark’s Bay που επισκέφτηκαν τον ποταμό Murchison, δώδεκα πέθαναν από φυματίωση μέσα σε τρεις μήνες.

 

Η μείωση του αριθμού των Μαορί της Νέας Ζηλανδίας διερευνήθηκε προσεκτικά από τον κ. Fenton,[39] σε μια αξιόλογη έκθεση. Αυτή η μείωση, από το 1830 κι έπειτα, είναι παραδεκτή από όλους, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των ιθαγενών, και συνεχίζεται με σταθερό ρυθμό. Αν και μέχρι τώρα ήταν αδύνατο να γίνει μια πραγματική απογραφή των ιθαγενών, ο αριθμός τους υπολογίστηκε προσεκτικά από τους κατοίκους σε πολλές περιοχές. Το αποτέλεσμα φαίνεται αξιόπιστο, και δείχνει ότι από το 1844 μέχρι το 1858, κατά τη διάρκεια δεκατεσσάρων ετών, η μείωση ήταν 19,42 τοις εκατό. Μερικές από τις φυλές, που εξετάστηκαν προσεκτικά, ζούσαν πάνω από εκατό μίλια μακριά η μια από την άλλη, άλλες στην ακτή, άλλες στην ενδοχώρα, και τα μέσα διαβίωσης και οι συνήθειές τους διέφεραν ως ένα βαθμό. Ο συνολικός αριθμός των ιθαγενών το 1858 πιστεύεται ότι ήταν 53.700, ενώ το 1872, μετά από ένα δεύτερο μεσοδιάστημα δεκατεσσάρων ετών, έγινε άλλη μια απογραφή, και ο αριθμός τους ήταν μόνο 36.359, παρουσιάζοντας μείωση 32,29 τοις εκατό![40]

 

Ο κ. Fenton, αφού έδειξε λεπτομερώς την ανεπάρκεια των διαφόρων αιτιών που συνήθως αποδίδονται ως εξήγηση αυτής της έκτακτης μείωσης, όπως νέες ασθένειες, η μέθη, οι πόλεμοι κ.λπ., συμπεραίνει ότι η μείωση οφείλεται κυρίως στη μη παραγωγικότητα των γυναικών, και στη μεγάλη θνησιμότητα των μικρών παιδιών. Σε απόδειξη αυτού δείχνει ότι το 1844 υπήρχε ένας ανήλικος για κάθε 2,57 ενήλικες, ενώ το 1858 υπήρχε μόνο ένας ανήλικος για κάθε 3,27 ενήλικες. Μεγάλη είναι και η θνησιμότητα των ενηλίκων. Προβάλλει ως περαιτέρω αιτία της μείωσης του πληθυσμού την ανισότητα των φύλων, γιατί γεννιούνται λιγότερες γυναίκες από άντρες.

 

Ο κ. Fenton αντιπαραβάλλει με έκπληξη τη μείωση του πληθυσμού των ιθαγενών στη Νέα Ζηλανδία με την αύξηση των κατοίκων στην Ιρλανδία, χώρες όχι πολύ ανόμοιες ως προς το κλίμα, και όπου οι κάτοικοι ακολουθούν σχεδόν παρόμοιες συνήθειες. Οι ίδιοι οι Μαορί αποδίδουν την παρακμή τους, σε κάποιο βαθμό, στην εισαγωγή νέων τροφίμων και ενδυμάτων, και στη συνακόλουθη αλλαγή των συνηθειών τους· και θα φανεί, όταν εξετάσουμε την επίδραση των αλλαγμένων συνθηκών στη γονιμότητα, ότι μάλλον έχουν δίκιο. Η μείωση άρχισε μεταξύ των ετών 1830 και 1840. O κ. Fenton δείχνει ότι περίπου το 1830 ανακαλύφθηκε και εφαρμόστηκε σε μεγάλο βαθμό η τεχνική της βύθισης του καλαμποκιού σε νερό για το ευκολότερο άλεσμα· και αυτό δείχνει ότι μια αλλαγή συνηθειών είχε αρχίσει μεταξύ των ιθαγενών, ακόμη και όταν η Νέα Ζηλανδία κατοικείτο ελάχιστα από Ευρωπαίους. Όταν επισκέφτηκα το Bay of Islands στη Νέα Ζηλανδία το 1835, το ντύσιμο και το φαγητό των κατοίκων είχαν ήδη τροποποιηθεί πολύ: καλλιεργούνταν πατάτες, καλαμπόκι, και άλλα αγροτικά προϊόντα, τα οποία οι ιθαγενείς αντάλλασσαν με αγγλικά προϊόντα και καπνό.

 

Είναι προφανές από πολλές δηλώσεις στη ζωή του επισκόπου Patteson,[41] ότι οι Μελανήσιοι των Νέων Εβρίδων και των γειτονικών αρχιπελάγων υπέφεραν στην υγεία τους σε εξαιρετικό βαθμό, και πολύ από αυτούς πέθαναν όταν μεταφέρθηκαν στη Νέα Ζηλανδία, στο νησί Νόρφολκ, και σε άλλα μέρη, προκειμένου να μορφωθούν ως ιεραπόστολοι.

 

Η μείωση του γηγενούς πληθυσμού των νησιών Σάντουιτς[42] είναι τόσο διαβόητη όσο εκείνη στην περίπτωση της Νέας Ζηλανδίας. Έχει υπολογιστεί κατά προσέγγιση ότι όταν ο Κουκ ανακάλυψε τα νησιά το 1779, ο πληθυσμός ανερχόταν σε περίπου 300.000. Σύμφωνα με μια χαλαρή απογραφή το 1823, οι αριθμοί τότε ήταν 142.050. Το 1832, και σε αρκετές επόμενες περιόδους, έγιναν επίσημες απογραφές, από τις οποίες φαίνεται ότι σ’ ένα διάστημα σαράντα ετών, από το 1832 μέχρι το 1872, ο πληθυσμός μειώθηκε όχι λιγότερο από εξήντα οκτώ τοις εκατό! Αυτό έχει αποδοθεί από τους περισσότερους συγγραφείς στην μειωμένη γονιμότητα των γυναικών, στους προηγούμενους αιματηρούς πολέμους, στη σκληρή εργασία που επιβλήθηκε στις κατακτημένες φυλές, καθώς και στις ασθένειες που εισάχθηκαν, οι οποίες ήταν σε πολλές περιπτώσεις εξαιρετικά καταστροφικές. Χωρίς αμφιβολία αυτές και άλλες τέτοιες αιτίες ήταν εξαιρετικά σημαντικές, και πιθανώς ευθύνονται για τον μεγάλο βαθμό μείωσης του πληθυσμού μεταξύ των ετών 1832 και 1836. Η πιο σημαντική όμως απ’ όλες τις αιτίες φαίνεται να είναι η μειωμένη γονιμότητα.

 

Σύμφωνα με τον Δρ. Ruschenberger[43] του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, ο οποίος επισκέφτηκε αυτά τα νησιά μεταξύ των ετών 1835 και 1837, σε μια περιοχή της Χαβάης μόνο 25 άνδρες από τους 1.134, και σε μια άλλη περιοχή μόνο 10 από τους 637, είχαν μια οικογένεια με τρία παιδιά. Από ογδόντα παντρεμένες γυναίκες, μόνο τριάντα εννέα είχαν κάνει ποτέ παιδιά· και η επίσημη αναφορά δίνει κατά μέσο όρο μισό παιδί σε κάθε παντρεμένο ζευγάρι σε όλο το νησί της Χαβάης. Αυτός είναι σχεδόν ο ίδιος μέσος όρος με εκείνον των Τασμανών στο Oyster Cove. Ο Jarves,[44] ο οποίος δημοσίευσε την Ιστορία του το 1843, λέει ότι οι οικογένειες που έχουν τρία παιδιά απαλλάσσονται από κάθε φόρο, ενώ όσοι έχουν περισσότερα ανταμείβονται με γη και με άλλες παροχές. Αυτή η απαράμιλλη θέσπιση μέτρων από την κυβέρνηση δείχνει πόσο άγονη είχε γίνει η φυλή…

 

Φαίνεται ότι τις αλλαγές στον τρόπο ζωής που υπέστησαν οι Άγγλοι σε χίλια χρόνια, τις έχουν υποστεί οι ιθαγενείς της Χαβάης μέσα σε πενήντα χρόνια. Από πληροφορίες που ελήφθησαν από τον αιδεσιμότατο Staley, [45] δεν φαίνεται ότι οι φτωχότερες τάξεις έχουν αλλάξει πολύ τη διατροφή τους, αν και έχουν εισαχθεί πολλά νέα είδη φρούτων, και το ζαχαροκάλαμο είναι σε καθολική χρήση. Λόγω, ωστόσο, του πάθους τους να μιμούνται τους Ευρωπαίους, οι ιθαγενείς άλλαξαν τον τρόπο ντυσίματός τους νωρίς, και η χρήση αλκοολούχων ποτών έγινε πολύ συνηθισμένη. Αν και αυτές οι αλλαγές φαίνονται ασήμαντες, μπορώ κάλλιστα να πιστεύω, από όσα είναι γνωστά σε σχέση με τα ζώα, ότι είναι αρκετές για να μειώσουν τη γονιμότητα των ιθαγενών.

 

Τέλος, ο κ. MacNamara[46] δηλώνει ότι οι υποβαθμισμένοι κάτοικοι των νησιών Ανταμάν, στην ανατολική πλευρά του Κόλπου της Βεγγάλης, είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι σε οποιαδήποτε αλλαγή κλίματος: αν απομακρυνθούν από τον τόπο κατοικίας τους, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πεθάνουν, και αυτό ανεξάρτητα από τη διατροφή ή εξωγενείς επιρροές. Δηλώνει επίσης ότι οι κάτοικοι της κοιλάδας του Νεπάλ, η οποία είναι εξαιρετικά ζεστή το καλοκαίρι, καθώς και οι διάφορες ορεινές φυλές της Ινδίας, υποφέρουν από δυσεντερία και πυρετό όταν βρίσκονται στις πεδιάδες· και πεθαίνουν αν επιχειρήσουν να περάσουν ολόκληρο το χρόνο εκεί.

 

Βλέπουμε λοιπόν ότι πολλές από τις πιο πρωτόγονες φυλές του ανθρώπου είναι πιθανό να υποφέρουν στην υγεία τους όταν υπόκεινται σε αλλαγμένες συνθήκες ή συνήθειες ζωής, και όχι αποκλειστικά από τη μεταφορά τους σε μια νέα τοποθεσία με διαφορετικό κλίμα. Απλές αλλαγές στις συνήθειες, οι οποίες μπορεί να μην είναι από μόνες τους βλαβερές, φαίνεται να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα, και σε αρκετές περιπτώσεις τα παιδιά είναι ιδιαίτερα πιθανό να υποφέρουν. Έχει ειπωθεί συχνά, όπως παρατηρεί ο κ. MacNamara, ότι ο άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα τις μεγαλύτερες μεταβολές του κλίματος, και άλλες αλλαγές· αλλά αυτό ισχύει μόνο για τις πολιτισμένες φυλές. Ο άνθρωπος στην άγρια ​​κατάστασή του φαίνεται να είναι από αυτή την άποψη σχεδόν τόσο ευαίσθητος όσο οι κοντινότεροι συγγενείς του, οι ανθρωποειδείς πίθηκοι, οι οποίοι δεν κατάφεραν μέχρι σήμερα να επιβιώσουν όταν απομακρύνθηκαν από την πατρίδα τους.

 

Η μειωμένη γονιμότητα από τις αλλαγές των συνθηκών, όπως στην περίπτωση των Τασμανών, των Μαορί, των κατοίκων των νησιών Σάντουιτς, και των Αυστραλών Αβορίγινων, εξακολουθεί να είναι πιο ενδιαφέρουσα από την επιρρέπειά τους στην κακή υγεία και στο θάνατο. Γιατί ακόμη και ένας μικρός βαθμός υπογονιμότητας, σε συνδυασμό με τις άλλες αιτίες που τείνουν να ελέγχουν την αύξηση κάθε πληθυσμού, αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε σε εξαφάνιση. Η μείωση της γονιμότητας μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να εξηγηθεί από την ανικανότητα των γυναικών (όπως μέχρι πρόσφατα με τις Ταϊτινές), αλλά ο κ. Fenton έδειξε ότι αυτή η εξήγηση δεν αρκεί σε καμία περίπτωση για τους Νεοζηλανδούς, ούτε για τους Τασμανούς…

 

Μερικοί συγγραφείς έχουν προτείνει ότι οι ιθαγενείς των προαναφερθέντων νησιών έχουν πρόβλημα στη γονιμότητα και στην υγεία λόγω της μακροχρόνιας διασταύρωσης μεταξύ τους· αλλά στις παραπάνω περιπτώσεις η υπογονιμότητα συνέπεσε με την άφιξη των Ευρωπαίων. Ούτε έχουμε επί του παρόντος κάποιο λόγο να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι εκφυλίζονται από την συγγενική διασταύρωση, ειδικά σε περιοχές τόσο μεγάλες όπως η Νέα Ζηλανδία και το αρχιπέλαγος Σάντουιτς με τα διαφορετικά νησιά του. Αντίθετα, είναι γνωστό ότι οι σημερινοί κάτοικοι του νησιού Norfolk[47] είναι σχεδόν όλοι ξαδέλφια ή κοντινοί συγγενείς, όπως είναι οι Toda[48] στην Ινδία, και οι κάτοικοι ορισμένων από τα δυτικά νησιά της Σκωτίας· κι όμως, δεν φαίνεται αυτοί να είχαν πρόβλημα υπογονιμότητας.

 

Μια πολύ πιο πιθανή άποψη προτείνει η αναλογία των κατώτερων ζώων. Το αναπαραγωγικό σύστημα μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι επιρρεπές σε εξαιρετικό βαθμό (αν και δεν ξέρουμε γιατί) σε μεταβαλλόμενες συνθήκες ζωής· και αυτή η ευαισθησία οδηγεί τόσο σε ευεργετικά όσο και σε αρνητικά αποτελέσματα. Πολύ μικρές αλλαγές αυξάνουν την υγεία, το σθένος και τη γονιμότητα των περισσότερων ή όλων των βιολογικών όντων, ενώ άλλες αλλαγές είναι γνωστό ότι καθιστούν στείρο μεγάλο αριθμό ζώων. Μία από τις πιο γνωστές περιπτώσεις, είναι αυτή των εξημερωμένων ελεφάντων στην Ινδία, που δεν αναπαράγονται σε κάποια μέρη, αν και συχνά αναπαράγονται στην Ava, όπου τα θηλυκά επιτρέπεται να περιφέρονται ελεύθερα στα δάση, και έτσι έρχονται σε επαφή με πιο φυσικές συνθήκες. Η περίπτωση διάφορων αμερικάνικων μαϊμούδων, των οποίων και τα δύο φύλα έμειναν για μεγάλο χρονικό διάστημα μαζί στη χώρα καταγωγής τους, και όμως δεν αναπαράχθηκαν ποτέ, ή μόνο σπάνια, είναι πιο εύστοχη, λόγω της συγγένειάς τους με τον άνθρωπο.

 

Είναι αξιοσημείωτο το πόσο μια μικρή αλλαγή στις συνθήκες προκαλεί συχνά στειρότητα σε ένα άγριο ζώο που αιχμαλωτίζεται. Και αυτό είναι περίεργο, καθώς όλα τα εξημερωμένα ζώα μας έχουν γίνει πιο γόνιμα από ό,τι ήταν στη φυσική κατάσταση, και μερικά από αυτά μπορούν να αντισταθούν στις πιο αντίξοες συνθήκες με αμείωτη γονιμότητα. Ορισμένες ομάδες ζώων είναι πιο πιθανό από άλλες να επηρεαστούν από την αιχμαλωσία, και γενικά όλα τα είδη της ίδιας ομάδας προσβάλλονται με τον ίδιο τρόπο. Αλλά μερικές φορές ένα μεμονωμένο είδος σε μια ομάδα καθίσταται στείρο, ενώ τα άλλα όχι. Από την άλλη πλευρά, ένα μεμονωμένο είδος μπορεί να διατηρήσει τη γονιμότητά του, ενώ τα περισσότερα από τα άλλα αποτυγχάνουν να αναπαραχθούν. Τα αρσενικά και τα θηλυκά άτομα ορισμένων ειδών, στην πατρίδα τους, όταν είναι περιορισμένα, ή όταν τους επιτρέπεται να ζουν σχεδόν αλλά όχι εντελώς, ελεύθερα, δεν ζευγαρώνουν ποτέ. Άλλα είδη, κάτω από παρόμοιες συνθήκες, ζευγαρώνουν, αλλά δεν παράγουν απογόνους. Άλλα πάλι παράγουν λίγους απογόνους, αλλά λιγότερους από ό,τι στη φυσική κατάσταση. Και σε ό,τι αφορά τις ανθρώπινες φυλές στις παραπάνω περιπτώσεις, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα νέα άτομα τείνουν να είναι αδύναμα, ασθενικά, ή καχεκτικά, και πεθαίνουν σε μικρή ηλικία.

 

Βλέποντας πόσο γενικός είναι αυτός ο νόμος εξάρτησης του αναπαραγωγικού συστήματος στις αλλαγές των συνθηκών ζωής, και ότι ταιριάζει με τους κοντινότερους συγγενείς μας, τα Quadrumana, δεν αμφιβάλλω ότι ισχύει και για τον άνθρωπο στην πρωτόγονη κατάστασή του. Επομένως, αν οι άγριοι οποιασδήποτε φυλής παρακινηθούν ξαφνικά να αλλάξουν τις συνήθειες της ζωής τους, γίνονται λίγο- πολύ στείροι, και οι νεαροί απόγονοί τους υποφέρουν από υγεία, με τον ίδιο τρόπο και από την ίδια αιτία, όπως οι ελέφαντες στην Ινδία, πολλές μαϊμούδες στην Αμερική, και πλήθος ζώων κάθε είδους, όταν απομακρυνθούν από τις φυσικές τους συνθήκες.

 

Μπορούμε να δούμε γιατί οι ιθαγενείς, που κατοικούν από καιρό σε νησιά, και που πρέπει να έχουν εκτεθεί για πολύ καιρό σε σχεδόν ομοιόμορφες συνθήκες διαβίωσης, θα πρέπει να επηρεάζονται ιδιαίτερα από οποιαδήποτε αλλαγή στις συνήθειές τους, όπως φαίνεται να συμβαίνει. Οι πολιτισμένες φυλές μπορούν σίγουρα να αντισταθούν σε κάθε είδους αλλαγές πολύ καλύτερα από τους άγριους. Και από αυτή την άποψη μοιάζουν με εξημερωμένα ζώα, γιατί αν και τα τελευταία υποφέρουν μερικές φορές από την υγεία τους (για παράδειγμα οι ευρωπαϊκοί σκύλοι στην Ινδία), ωστόσο σπάνια γίνονται στείρα, αν και έχουν καταγραφεί μερικές τέτοιες περιπτώσεις. Η ανοσία των πολιτισμένων φυλών και των εξημερωμένων ζώων οφείλεται πιθανώς στο ότι έχουν υποβληθεί σε μεγαλύτερο βαθμό, και επομένως έχουν συνηθίσει κάπως περισσότερο, σε διαφοροποιημένες ή διαφορετικές συνθήκες από την πλειονότητα των άγριων ζώων, καθώς και στο ότι έχουν προηγουμένως μεταναστεύσει ή μεταφερθεί από χώρα σε χώρα, και έχουν  διασταυρωθεί  με διαφορετικές υποφυλές ή ομάδες.

 

Φαίνεται ότι μια διασταύρωση με πολιτισμένες φυλές δίνει αυτόματα σε μια ιθαγενή φυλή την ανοσία από τις κακές συνέπειες των αλλαγμένων συνθηκών. Έτσι, οι διασταυρωμένοι απόγονοι Ταϊτινών με Άγγλους, όταν εγκαταστάθηκαν στο νησί Pitcairn,[49] αυξήθηκαν τόσο γρήγορα που σύντομα υπήρξε πρόβλημα υπερπληθυσμού στο νησί, ώστε το 1856 μεταφέρθηκαν στο νησί Norfolk. Τότε αποτελούνταν από 60 παντρεμένα ζευγάρια και 134 παιδιά, δηλαδή συνολικά 194 άτομα. Αλλά και πάλι αυξήθηκαν τόσο γρήγορα, ώστε, παρόλο που δεκαέξι από αυτούς επέστρεψαν το 1859 στο νησί Pitcairn, το 1868 ήταν 300 άτομα, με ίσο αριθμό αντρών και γυναικών. Αυτή η περίπτωση παρουσιάζει έντονη αντίθεση με εκείνη των Τασμανών: Οι νησιώτες του Norfolk αυξήθηκαν σε δωδεκάμισι μόλις χρόνια από 194 σε 300, ενώ οι Τασμανοί κατά τη διάρκεια δεκαπέντε ετών μειώθηκαν από 120 σε 46, εκ των οποίων μόνο δέκα ήταν παιδιά…

 

Οι περιπτώσεις που ανέφερα εδώ σχετίζονται όλες με Αβορίγινες, οι οποίοι έχουν υποστεί νέες συνθήκες ως αποτέλεσμα της μετανάστευσης πολιτισμένων λαών. Αλλά η στειρότητα και η κακή υγεία θα προκύπταν πιθανώς εάν οι άγριοι αναγκάζονταν από οποιαδήποτε αιτία, όπως η εισβολή μιας άλλης φυλής, να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να αλλάξουν τις συνήθειές τους. Είναι μια ενδιαφέρουσα συγκυρία ότι το αποτέλεσμα είτε για τα άγρια ​​ζώα που εξημερώνονται, που συνεπάγεται τη στέρηση της ελεύθερης αναπαραγωγής τους όταν αιχμαλωτίζονται για πρώτη φορά, είτε για τους πρωτόγονους ανθρώπους, που όταν έρχονται σε επαφή με τον πολιτισμό επιβιώνουν για να σχηματίσουν μια πολιτισμένη φυλή, είναι το ίδιο, δηλαδή η στειρότητα από τις μεταβαλλόμενες συνθήκες ζωής.

 

Τέλος, αν και η σταδιακή μείωση και τελική εξαφάνιση των φυλών του ανθρώπου είναι ένα περίπλοκο πρόβλημα, μπορούμε να δούμε ότι εξαρτάται από πολλές αιτίες, που είναι διαφορετικές σε διαφορετικά μέρη και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Πρόκειται για το ίδιο πρόβλημα με εκείνο που αφορά την εξαφάνιση ενός από τα ανώτερα ζώα- του προϊστορικού αλόγου,[50] για παράδειγμα, το οποίο εξαφανίστηκε από τη Νότια Αμερική, για να αντικατασταθεί αργότερα από το ισπανικό άλογο. Οι Νεοζηλανδοί ιθαγενείς φαίνεται να έχουν επίγνωση αυτού του παραλληλισμού, γιατί συγκρίνουν τη μελλοντική τους μοίρα με εκείνη του ιθαγενούς αρουραίου, ο οποίος σχεδόν εξοντώθηκε από τον ευρωπαϊκό αρουραίο.

 

Αν και η δυσκολία είναι πραγματικά μεγάλη αν θέλουμε να εξακριβώσουμε τις ακριβείς αιτίες της εξαφάνισης των φυλών, αρκεί να έχουμε σταθερά κατά νου ότι η αύξηση κάθε φυλής ή είδους παρεμποδίζεται συνεχώς από διάφορους ελέγχους, έτσι ώστε αν προστεθεί κάποιος νέος έλεγχος ή αιτία καταστροφής, έστω και μικρή, η φυλή σίγουρα θα μειωθεί σε αριθμό· και αυτή η μείωση του αριθμού, αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει σε εξαφάνιση, καθώς το τέλος, στις περισσότερες περιπτώσεις, καθορίζεται άμεσα από τις επιδρομές κατακτητικών φυλών.

 

Για τη διαμόρφωση των φυλών του ανθρώπου.-

Σε ορισμένες περιπτώσεις, η διασταύρωση διαφορετικών φυλών έχει οδηγήσει στο σχηματισμό μιας νέας φυλής. Το μοναδικό γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι και οι Ινδοί, που ανήκουν στην ίδια Άρια φυλή, και μιλούν μια γλώσσα θεμελιωδώς ίδια, διαφέρουν πολύ στην εμφάνιση, ενώ οι Ευρωπαίοι διαφέρουν ελάχιστα από τους Εβραίους, που ανήκουν στη σημιτική ομάδα, και μιλούν αρκετά διαφορετική γλώσσα, έχει αποδοθεί  από τον Broca στη διασταύρωση ορισμένων Άριων κλάδων, κατά την ευρεία διάδοσή τους, με αυτόχθονες φυλές. Όταν δύο ράτσες σε στενή επαφή διασταυρώνονται, το πρώτο αποτέλεσμα είναι ένα ετερογενές μείγμα: έτσι ο κ. Hunter,[51] περιγράφοντας τους Santal,[52] ή τις ορεινές φυλές της Ινδίας, λέει ότι εκατοντάδες ανεπαίσθητες διαβαθμίσεις μπορούν να παρατηρηθούν, από τις μαύρες, μικροκαμωμένες φυλές των βουνών, ως τους ψηλούς, με το χρώμα της ελιάς, Βραχμάνους, με το ύφος του διανοούμενου, τα ήρεμα μάτια, και το ψηλό αλλά στενό κεφάλι· έτσι ώστε είναι απαραίτητο στα δικαστήρια να ρωτηθούν οι μάρτυρες εάν είναι Santal ή Ινδοί.

 

Για το αν ένας ετερογενής λαός, όπως οι κάτοικοι ορισμένων από τα νησιά της Πολυνησίας, που σχηματίστηκαν από τη διασταύρωση δύο ξεχωριστών φυλών, με λίγα ή καθόλου καθαρόαιμα μέλη, θα γινόταν ποτέ ομοιογενής, δεν υπάρχουν άμεσες αποδείξεις. Αλλά όπως και με τα οικόσιτα ζώα μας, όπου μια διασταύρωση μπορεί σίγουρα να πραγματοποιηθεί και να γίνει ομοιόμορφη με προσεκτική επιλογή κατά τη διάρκεια μερικών γενεών, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η ελεύθερη διασταύρωση ενός ετερογενούς μείγματος κατά τη διάρκεια μιας μακράς περιόδου θα μπορούσε να αναπληρώσει το ρόλο της επιλογής, και έτσι να ξεπεραστεί η οποιαδήποτε τάση για αναστροφή· έτσι ώστε η διασταυρωμένη φυλή να γίνει τελικά ομοιογενής, αν και θα μπορούσε να μην φέρει σε ίσα μέρη τα χαρακτηριστικά των δύο γονικών φυλών.

 

Από όλες τις διαφορές μεταξύ των φυλών του ανθρώπου, το χρώμα του δέρματος είναι η πιο εμφανής. Οι διαφορές αυτού του είδους, θεωρήθηκε παλαιότερα, θα μπορούσαν να εξηγηθούν από τη μακρά έκθεση σε διαφορετικά κλίματα, αλλά ο Pallas είπε πρώτος ότι αυτή η άποψη δεν είναι βάσιμη, και τον ακολούθησαν σχεδόν όλοι οι ανθρωπολόγοι. Η άποψη αυτή έχει απορριφθεί κυρίως επειδή η κατανομή των διαφόρων έγχρωμων φυλών, οι περισσότερες από τις οποίες πρέπει να κατοικούσαν από καιρό στις σημερινές τοποθεσίες τους, δεν συμπίπτει με τις αντίστοιχες διαφορές του κλίματος. Πρέπει επίσης να δοθεί βάρος σε περιπτώσεις όπως εκείνη των ολλανδικών οικογενειών, οι οποίες δεν έχουν υποστεί καμία αλλαγή στο χρώμα του δέρματος, παρότι κατοικούν για τρεις αιώνες στη Νότια Αφρική. Η ομοιόμορφη εμφάνιση σε διάφορα μέρη του κόσμου των τσιγγάνων και των Εβραίων, αν και η ομοιομορφία των τελευταίων έχει κάπως υπερτονιστεί, είναι επίσης ένα επιχείρημα προς την ίδια κατεύθυνση. Μια πολύ υγρή ή πολύ ξηρή ατμόσφαιρα υποτίθεται ότι έχει μεγαλύτερη επιρροή στην τροποποίηση του χρώματος του δέρματος, απ’ ό,τι η απλή ζέστη· αλλά οποιοδήποτε συμπέρασμα σχετικά με αυτό το θέμα πρέπει να θεωρείται πολύ αμφίβολο.[53]

 

Διάφορα γεγονότα αποδεικνύουν ότι το χρώμα του δέρματος και των μαλλιών σχετίζεται μερικές φορές και με εκπληκτικό τρόπο με πλήρη ανοσία στη δράση ορισμένων φυτικών δηλητηρίων, και στις επιθέσεις ορισμένων παρασίτων. Ως εκ τούτου, σκέφτηκα ότι οι νέγροι και άλλες σκουρόχρωμες φυλές θα μπορούσαν να έχουν αποκτήσει το σκούρο χρώμα τους από τα πιο σκούρα άτομα τα οποία επιβίωσαν από τη θανατηφόρα επιρροή των μιασμάτων των πατρίδων τους, κατά τη διάρκεια μιας μακράς σειράς γενεών.

 

Ότι οι νέγροι, ακόμη και οι μιγάδες, δεν νοσούνε σχεδόν καθόλου από τον κίτρινο πυρετό, ο οποίος είναι τόσο καταστροφικός στην τροπική Αμερική, είναι από καιρό γνωστό. Επίσης, έχουν σε μεγάλο βαθμό ανοσία στους θανατηφόρους εποχιακούς πυρετούς που επικρατούν κατά μήκος των ακτών της Αφρικής, και οι οποίοι είχαν ως αποτέλεσμα το ένα πέμπτο των λευκών εποίκων να πεθάνουν, και ακόμα ένα πέμπτο να επιστρέψουν στην πατρίδα τους ανάπηροι. Αυτή η ανοσία των νέγρων φαίνεται να είναι εν μέρει εγγενής, εξαρτώμενη από κάποια άγνωστη ιδιομορφία της ιδιοσυγκρασίας, και εν μέρει το αποτέλεσμα του εγκλιματισμού. Ο Pouchet[54] αναφέρει ότι τα συντάγματα των νέγρων, δανεισμένα από τον Αντιβασιλέα της Αιγύπτου για τον πόλεμο του Μεξικού,[55] τα οποία είχαν στρατολογηθεί στο Σουδάν, γλίτωσαν από τον κίτρινο πυρετό σχεδόν στον ίδιο βαθμό με τους νέγρους που μεταφέρθηκαν αρχικά από διάφορα μέρη της Αφρικής, και οι οποίοι ήταν εξοικειωμένοι με το κλίμα των Δυτικών Ινδιών.

 

Το γεγονός ότι ο εγκλιματισμός παίζει κάποιο ρόλο φαίνεται στις πολλές περιπτώσεις στις οποίες νέγροι έγιναν επιρρεπείς σε κάποιο βαθμό στους τροπικούς πυρετούς, αφού έζησαν για κάποιο χρονικό διάστημα σε ψυχρότερο κλίμα. Η φύση του κλίματος, κάτω από το οποίο έζησαν οι λευκές φυλές εδώ και πολύ καιρό, έχει επίσης κάποια επίδραση πάνω τους. Γιατί κατά τη διάρκεια της φοβερής επιδημίας του κίτρινου πυρετού στη Demerara[56] κατά τη διάρκεια του 1837, το ποσοστό θνησιμότητας των μεταναστών ήταν ανάλογο με το γεωγραφικό πλάτος της χώρας από την οποία οι μετανάστες είχαν προέλθει.

 

Η ανοσία των νέγρων, από την άλλη μεριά, στο βαθμό που είναι αποτέλεσμα εγκλιματισμού, προϋποθέτει την έκθεση στο νοσογόνο παράγοντα για ένα πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί οι αυτόχθονες φυλές της τροπικής Αμερικής, οι οποίες βρίσκονται εκεί για σημαντικό χρονικό διάστημα, δεν έχουν ανοσία στον κίτρινο πυρετό, και ο αιδεσιμότατος H. B. Tristram[57] δηλώνει ότι υπάρχουν περιοχές στη Βόρεια Αφρική τις οποίες οι αυτόχθονες κάτοικοι αναγκάζονται εποχιακά να εγκαταλείψουν ετησίως,  αν και οι νέγροι παραμένουν.

 

Το ότι η ασυλία των νέγρων σχετίζεται σε οποιοδήποτε βαθμό με το χρώμα του δέρματός τους είναι μια απλή εικασία: μπορεί να έχει να κάνει με κάποια διαφορά στο αίμα, στο νευρικό σύστημα, ή σε άλλους ιστούς. Ωστόσο, από τα γεγονότα που αναφέρθηκαν παραπάνω, και από κάποια σχέση που προφανώς υπάρχει μεταξύ του χρώματος της επιδερμίδας και της φυματίωσης, η εικασία δεν μου φαίνεται απίθανη...

 

Ο Δρ. Sharpe[58] παρατηρεί ότι ο τροπικός ήλιος, που καίει και δημιουργεί φουσκάλες στο λευκό δέρμα, δεν τραυματίζει καθόλου το μαύρο. Και, όπως προσθέτει, αυτό δεν οφείλεται στις συνήθειες των ατόμων, γιατί μαύρα παιδιά μόλις έξι ή οκτώ μηνών συχνά μεταφέρονται γυμνά στο ήλιο, και δεν επηρεάζονται. Με τα κατώτερα ζώα υπάρχει, επίσης, μια ιδιοσυγκρασιακή διαφορά στη δράση του ήλιου μεταξύ εκείνων των τμημάτων του δέρματος που είναι καλυμμένα με λευκές τρίχες, και άλλων τμημάτων που είναι γυμνά.

 

Δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν η προφύλαξη του δέρματος από το κάψιμο έχει αρκετή σημασία για να εξηγηθεί μια σκούρα απόχρωση που αποκτήθηκε σταδιακά από τον άνθρωπο μέσω της φυσικής επιλογής. Εάν είναι έτσι, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι οι ιθαγενείς της τροπικής Αμερικής έχουν ζήσει εκεί για πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από τους νέγρους στην Αφρική, ή από τους Παπούα στα νότια μέρη του αρχιπελάγους της Μαλαισίας, όπως ακριβώς οι πιο ανοιχτόχρωμοι Ινδοί θα πρέπει να διαμένουν στην Ινδία για μικρότερο χρονικό διάστημα από τους πιο σκουρόχρωμους ιθαγενείς του κεντρικού και του νότιου τμήματος της χερσονήσου.

 

Αν και με τις σημερινές μας γνώσεις δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τις διαφορές χρώματος μεταξύ των φυλών του ανθρώπου, είτε μέσω των πλεονεκτημάτων που αποκτώνται έτσι, είτε μέσω της άμεσης δράσης του κλίματος· ωστόσο, δεν πρέπει να αγνοήσουμε εντελώς την τελευταία αυτή δράση, διότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστεύουμε ότι παράγεται έτσι κάποιο κληρονομικό αποτέλεσμα.

 

Οι συνθήκες ζωής, όπως η άφθονη τροφή και η γενική άνεση, επηρεάζουν άμεσα την ανάπτυξη του σώματος, και αυτό το αποτέλεσμα κληρονομείται. Μέσω των συνδυασμένων επιρροών του κλίματος και των μεταβαλλόμενων συνηθειών της ζωής, οι Ευρωπαίοι άποικοι στις Ηνωμένες Πολιτείες υφίστανται, όπως είναι γενικά παραδεκτό, μια μικρή αλλά εξαιρετικά γρήγορη αλλαγή εμφάνισης. Υπάρχει, επίσης, ένα σημαντικό σύνολο στοιχείων που δείχνουν ότι στις Νότιες Πολιτείες οι οικιακοί σκλάβοι της τρίτης γενιάς παρουσιάζουν μια σημαντικά διαφορετική εμφάνιση από τους σκλάβους του αγρού.

 

Αν, ωστόσο, κοιτάξουμε τις φυλές των ανθρώπων, όπως είναι κατανεμημένες σε όλο τον κόσμο, πρέπει να συμπεράνουμε ότι οι χαρακτηριστικές διαφορές τους δεν μπορούν να εξηγηθούν από την άμεση δράση διαφορετικών συνθηκών ζωής, ακόμη και μετά από έκθεση σε αυτές για μια μεγάλη χρονική περίοδο. Οι Εσκιμώοι ζουν αποκλειστικά με ζωοτροφές, είναι ντυμένοι με παχιές γούνες, και είναι εκτεθειμένοι σε έντονο κρύο και παρατεταμένο σκοτάδι. Ωστόσο, δεν διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τους κατοίκους της Νότιας Κίνας, οι οποίοι ζουν εξ ολοκλήρου με φυτικά τρόφιμα, και ζουν σχεδόν σε ένα ζεστό, αστραφτερό κλίμα. Οι επίσης γυμνοί Fuegians ζουν με τα θαλάσσια προϊόντα των αφιλόξενων ακτών τους. Οι Botocudos[59] της Βραζιλίας περιπλανιούνται στα ζεστά δάση του εσωτερικού της χώρας, και ζουν κυρίως από φυτικά προϊόντα. Ωστόσο, οι δύο αυτές τελευταίες φυλές μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους, που μερικοί Βραζιλιάνοι στο πλοίο Beagle μπέρδεψαν τους Fuegians με Botocudos. Οι Botocudos πάλι, καθώς και οι άλλοι κάτοικοι της τροπικής Αμερικής, είναι εντελώς διαφορετικοί από τους νέγρους που κατοικούν στις απέναντι ακτές του Ατλαντικού, εκτίθενται σε ένα σχεδόν παρόμοιο κλίμα, και ακολουθούν σχεδόν τις ίδιες συνήθειες ζωής.

 

Ούτε οι διαφορές μεταξύ των φυλών του ανθρώπου μπορούν να εξηγηθούν, εκτός από έναν ασήμαντο βαθμό, από τα κληρονομικά αποτελέσματα της αυξημένης ή μειωμένης χρήσης εξαρτημάτων. Οι άνδρες που ζουν συνήθως σε κανό, μπορεί να έχουν τα πόδια τους κάπως καχεκτικά. Εκείνοι που κατοικούν σε περιοχές με υψόμετρο, μπορεί να έχουν τα στήθη τους διευρυμένα. Και εκείνοι που χρησιμοποιούν συνεχώς ορισμένα αισθητήρια όργανα, μπορεί να έχουν τις κοιλότητες στις οποίες βρίσκονται αυτά τα αισθητήρια όργανα κάπως αυξημένες σε μέγεθος, και τα χαρακτηριστικά τους να είναι κατά συνέπεια λίγο τροποποιημένα.

 

Στους πολιτισμένους λαούς, το μειωμένο μέγεθος των γνάθων από τη μειωμένη χρήση τους, η συχνή χρήση συγκεκριμένων μυών που χρησιμεύουν για να εκφράσουν συγκεκριμένα συναισθήματα, και το αυξημένο μέγεθος του εγκεφάλου από τη μεγαλύτερη πνευματική δραστηριότητα, έχουν από κοινού προκαλέσει σημαντική επίδραση στη γενική εμφάνισή τους σε σύγκριση με τους άγριους λαούς. Είναι επίσης πιθανό ότι το αυξημένο σωματικό ανάστημα, χωρίς αντίστοιχη αύξηση του μεγέθους του εγκεφάλου, μπορεί να έδωσε σε ορισμένες φυλές ένα επίμηκες κρανίο δολιχοκεφαλικού τύπου.

 

Τέλος, η ελάχιστα κατανοητή αρχή της συσχετιζόμενης ανάπτυξης[60] είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχει τεθεί κάποιες φορές σε εφαρμογή, όπως στην περίπτωση της μεγάλης μυϊκής ανάπτυξης και των έντονα προεξέχοντων υπερόφρυων τόξων. Το χρώμα του δέρματος και των μαλλιών σχετίζονται ξεκάθαρα, όπως και η υφή με το χρώμα των μαλλιών στους Mandan[61] της Βόρειας Αμερικής. Το χρώμα επίσης του δέρματος, και η μυρωδιά που εκπέμπεται από αυτό, συνδέονται ομοίως με κάποιο τρόπο. Στις ράτσες προβάτων, ο αριθμός των τριχών σε μια δεδομένη περιοχή και ο αριθμός των πόρων απέκκρισης, επίσης σχετίζονται. Αν μπορούμε να κρίνουμε από την αναλογία με τα εξημερωμένα ζώα μας, πολλές δομικές τροποποιήσεις στον άνθρωπο πιθανότατα εμπίπτουν σε αυτήν την αρχή της συσχετιζόμενης ανάπτυξης.

 

Είδαμε μέχρι τώρα ότι οι χαρακτηριστικές διαφορές μεταξύ των φυλών του ανθρώπου δεν μπορούν να εξηγηθούν με ικανοποιητικό τρόπο από την άμεση δράση των συνθηκών της ζωής, ούτε από τα αποτελέσματα της συνεχούς χρήσης εξαρτημάτων, ούτε από την αρχή της συσχετιζόμενης ανάπτυξης. Επομένως, οδηγούμαστε στο ερώτημα μήπως μικρές ατομικές διαφορές, οι οποίες συμβαίνουν στον άνθρωπο, μπορεί να μην έχουν διατηρηθεί και αυξηθεί κατά τη διάρκεια μιας μακράς σειράς γενεών μέσω της φυσικής επιλογής. Αλλά εδώ συναντάμε αμέσως την αντίρρηση ότι μόνο οι ευεργετικές αλλαγές μπορούν να διατηρηθούν έτσι. Και στο βαθμό που είμαστε σε θέση να κρίνουμε (αν και πάντα μπορεί να σφάλουμε σε αυτό το θέμα), καμία από τις εξωτερικές διαφορές μεταξύ των φυλών του ανθρώπου δεν έχει άμεσο ή ειδικό όφελος γι’ αυτόν.

 

Οι διανοητικές και οι ηθικές, ή κοινωνικές, ικανότητες πρέπει φυσικά να εξαιρεθούν από αυτή την παρατήρηση, αλλά οι διαφορές σε αυτές τις ικανότητες μπορεί να είχαν μικρή ή καθόλου επίδραση στους εξωτερικούς χαρακτήρες. Η μεγάλη ποικιλομορφία όλων των εξωτερικών διαφορών μεταξύ των φυλών των ανθρώπων, δείχνει επίσης ότι δεν μπορούν να έχουν ιδιαίτερη σημασία, γιατί αν αυτές οι διαφορές ήταν σημαντικές, θα είχαν προ πολλού είτε διορθωθεί και διατηρηθεί, είτε εξαλειφθεί. Από αυτή την άποψη ο άνθρωπος μοιάζει με εκείνες τις μορφές, που οι φυσιοδίφες ονομάζουν πολυμορφικές,[62] οι οποίες παρέμειναν εξαιρετικά μεταβλητές, λόγω, όπως φαίνεται, αυτών των παραλλαγών που είναι αδιάφορης φύσης, έχοντας έτσι διαφύγει από τη δράση της φυσικής επιλογής.

 

Έτσι έχουν λοιπόν οι πολλές προσπάθειές μας να εξηγήσουμε τις διαφορές μεταξύ των φυλών του ανθρώπου. Αλλά παραμένει ένας σημαντικός παράγοντας, δηλαδή η σεξουαλική επιλογή, η οποία φαίνεται να έχει δράσει τόσο ισχυρά στον άνθρωπο, όπως και σε πολλά άλλα ζώα. Δεν σκοπεύω να ισχυριστώ ότι η σεξουαλική επιλογή θα εξηγήσει όλες τις διαφορές μεταξύ των φυλών... Ούτε προσποιούμαι ότι τα αποτελέσματα της σεξουαλικής επιλογής μπορούν να υποδειχθούν με επιστημονική ακρίβεια· αλλά μπορεί να δειχθεί ότι θα ήταν ένα ανεξήγητο γεγονός αν ο άνθρωπος δεν είχε τροποποιηθεί από αυτόν τον παράγοντα, ο οποίος έχει ενεργήσει τόσο δυναμικά σε αναρίθμητα ζώα.

»

 

THE DESCENT OF MAN, AND SELECTION ΙΝ RELATION TO SEX, CHARLES DARWIN, NEW YORK: D. APPLETON AND COMPANY, 1889.

[http://darwin-online.org.uk/converted/pdf/1889_Descent_F969.pdf]

 

Φωτογραφία εξώφυλλου: Ο Κάρολος Δαρβίνος, το 1854.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Darwin]

 

Μετάφραση του προηγούμενου αποσπάσματος για τα Ελληνικά, Χρήστος Κ. Τσελέντης, 2023.

 

 

 

---

[1] [https://en.wikipedia.org/wiki/The_Descent_of_Man,_and_Selection_in_Relation_to_Sex]

[2] Ο Mountstuart Elphinstone (1779-1859) ήταν Σκωτσέζος πολιτικός και ιστορικός, συνδεδεμένος με την κυβέρνηση της βρετανικής Ινδίας. Αργότερα έγινε κυβερνήτης της Βομβάης, όπου ίδρυσε αρκετά εκπαιδευτικά ιδρύματα προσβάσιμα στον ινδικό πληθυσμό. Επίσης, έγραψε βιβλία για την Ινδία και το Αφγανιστάν, και τα έργα του αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποικιακής ιστοριογραφίας.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Mountstuart_Elphinstone]

[3] Ο όρος Hottentot χρησιμοποιείτο παλαιότερα για τους Khoekhoe, οι οποίοι είναι αυτόχθονος πληθυσμός της Νότιας Αφρικής.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Hottentot_(racial_term)]

[4] Ο Peter Wilhelm Lund (1801-1880) ήταν Δανός- Βραζιλιάνος παλαιοντολόγος, ζωολόγος και αρχαιολόγος. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του δουλεύοντας και ζώντας στη Βραζιλία. Θεωρείται ο πατέρας της βραζιλιάνικης παλαιοντολογίας και αρχαιολογίας.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Peter_Wilhelm_Lund]

[5] Ο όρος «Quadrumana,» που στα λατινικά σημαίνει «τετράχειρα,» είναι μια ξεπερασμένη ταξινομική διαίρεση, η οποία χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα για τους λεμούριους, τις μαϊμούδες και τους πιθήκους, καθώς τα πόδια τους μοιάζουν να μην διαφέρουν από χέρια. Ωστόσο, οι πολλές συγγένειες που ανακαλύφθηκαν στη συνέχεια μεταξύ των ανθρώπων και των άλλων πρωτευόντων- και ιδιαίτερα των μεγάλων πιθήκων- κατέστησαν σαφές ότι αυτή η διάκριση δεν είχε κανένα επιστημονικό νόημα.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Quadrumana]

[6] Ο Jean Louis Agassiz (1807-1873) ήταν Ελβετικής καταγωγής Αμερικανός βιολόγος και γεωλόγος, ο οποίος αναγνωρίζεται ως μελετητής της φυσικής ιστορίας της Γης. Έκανε θεσμικές και επιστημονικές συνεισφορές στη ζωολογία, τη γεωλογία, και συναφείς τομείς. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις συνεισφορές του στην ιχθυολογική ταξινόμηση, συμπεριλαμβανομένων εξαφανισμένων ειδών όπως το megalodon, στη μελέτη της ιστορικής γεωλογίας, καθώς και στην ίδρυση της παγετολογίας.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Louis_Agassiz]

[7] Ο Alfred Russel Wallace (1823-1913) ήταν Ουαλός φυσιοδίφης, εξερευνητής, γεωγράφος, ανθρωπολόγος, βιολόγος και εικονογράφος. Είναι περισσότερο γνωστός για την ανεξάρτητη σύλληψη της θεωρίας της εξέλιξης μέσω της φυσικής επιλογής.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Alfred_Russel_Wallace]

[8] Τα Ξέναρθρα (Xenarthra) είναι μια κύρια κατηγορία θηλαστικών με πλακούντα, που είναι εγγενή στην Αμερική. Σε αυτά περιλαμβάνονται οι μυρμηγκοφάγοι, οι βραδύποδες, και οι αρμαντίλοι. Τα Ξέναρθρα παλαιότερα περιλαμβάνονταν στην τάξη των Edentata.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Xenarthra]

[9] Ο Pierre Paul Broca (1824-1880) ήταν Γάλλος γιατρός, ανατόμος και ανθρωπολόγος. Είναι περισσότερο γνωστός για την έρευνά του στην περιοχή Broca, μια περιοχή του μετωπιαίου λοβού που πήρε το όνομά του, και η οποία είναι υπεύθυνη για τη γλώσσα. Το έργο του Broca συνέβαλε στην ανάπτυξη της φυσικής ανθρωπολογίας, προάγοντας την επιστήμη της ανθρωπομετρίας και της κρανιομετρίας, που στο παρελθόν χρησιμοποιείτο για τον προσδιορισμού της νοημοσύνης. Ασχολήθηκε με τη συγκριτική ανατομία πρωτευόντων και ανθρώπων, και πρότεινε ότι οι Νέγροι ήταν μια ενδιάμεση μορφή μεταξύ των πιθήκων και των Ευρωπαίων. Έβλεπε κάθε φυλετική ομάδα ως διαφορετικό είδος, και πίστευε ότι η φυλετική ανάμειξη οδηγούσε τελικά στη στειρότητα.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Broca]

[10] Ο John Bachman (1790-1874) ήταν Αμερικανός Λουθηρανός υπουργός, κοινωνικός ακτιβιστής και φυσιοδίφης, του οποίου τα γραπτά άσκησαν επιρροή στην ανάπτυξη της θεωρίας της εξέλιξης. Ως υπουργός, έδειξε ενδιαφέρον για τους Αφροαμερικανούς σκλάβους, καθώς και για τους λευκούς Νότιους αιχμάλωτους πολέμου, και χρησιμοποίησε τις γνώσεις του πάνω στη φυσική ιστορία για να γίνει ένας από τους πρώτους συγγραφείς που υποστήριξαν επιστημονικά ότι οι μαύροι και οι λευκοί είναι το ίδιο είδος.

[https://en.wikipedia.org/wiki/John_Bachman]

[11] Ο Sir Charles Lyell, (1797-1875) ήταν Σκωτσέζος γεωλόγος, ο οποίος έδειξε τη δύναμη των γνωστών φυσικών αιτιών στην εξήγηση της ιστορίας της Γης. Είναι περισσότερο γνωστός σήμερα για τη σχέση του με τον Κάρολο Δαρβίνο, και ως συγγραφέας του Principles of Geology, έργο το οποίο παρουσίασε σε ένα ευρύ κοινό την ιδέα ότι η Γη διαμορφώθηκε από τις ίδιες φυσικές διεργασίες που εξακολουθούν να λειτουργούν σήμερα.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Lyell]

[12] Ο Peter Simon Pallas (1741-1811) ήταν Πρώσος ζωολόγος, βοτανολόγος, εθνογράφος, εξερευνητής, γεωγράφος, γεωλόγος, φυσικός ιστορικός, και ταξινομιστής.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Peter_Simon_Pallas]

Σχετικά με αυτό που ο Δαρβίνος αποκαλεί «Παλλάσιο δόγμα,» λέει ο ίδιος:

«Ένα δόγμα που ξεκίνησε από τον Pallas, έγινε σε μεγάλο βαθμό αποδεκτό από τους σύγχρονους φυσιοδίφες. Δηλαδή, ότι τα περισσότερα από τα οικόσιτα ζώα μας προέρχονται από δύο ή περισσότερα ιθαγενή είδη, αφού αναμείχθηκαν με διασταύρωση. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, τα ιθαγενή είδη είτε πρέπει στην αρχή να είχαν παραγάγει αρκετά γόνιμα υβρίδια, είτε αυτά τα υβρίδια πρέπει να είχαν γίνει στις επόμενες γενιές αρκετά γόνιμα από την εξημέρωση. Αυτή η τελευταία εναλλακτική μού φαίνεται η πιο πιθανή, και τείνω να πιστεύω στην αλήθεια της.»

[http://www.macroevolution.net/hybridization.html]

[13] Ο Gerhard Rohlfs (1831-1896), ήταν Γερμανός εξερευνητής γνωστός για τα δραματικά του ταξίδια στις ερήμους της Βόρειας Αφρικής. Περισσότερο τυχοδιώκτης παρά επιστημονικός εξερευνητής, ο Rohlfs συγκέντρωσε ωστόσο πολύτιμες γεωγραφικές πληροφορίες. Θεωρείται επίσης ο πρώτος Ευρωπαίος που διέσχισε την Αφρική μέσω ξηράς, από τη Μεσόγειο Θάλασσα μέχρι τον Κόλπο της Γουινέας.

[https://www.britannica.com/biography/Gerhard-Rohlfs]

[14] Οι Negritos αποτελούν τον γηγενή πληθυσμό της νοτιοανατολικής Ασίας, αλλά απορροφήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από Αυστροασιατικές και Αυστρονησιακές ομάδες ανθρώπων που μετανάστευσαν από το νότιο μέρος της ανατολικής Ασίας στην ηπειρωτική και νησιωτική νοτιοανατολική Ασία με τη νεολιθική επέκταση. Οι εναπομείναντες Negritos αποτελούν μειονοτικές ομάδες σε γεωγραφικά απομονωμένες περιοχές.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Negrito#:~:text=The%20Negritos%20form%20the%20indigenous,groups%20in%20geographically%20isolated%20regions.]

[15] Η λέξη που χρησιμοποιεί ο Δαρβίνος σε αυτήν, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, για τους διάφορους ιθαγενείς λαούς, είναι «savages,» δηλαδή «άγριοι.»

[16] Ο Δαρβίνος σ’ αυτό το σημείο αναφέρει ενδεικτικά διάφορους συγγραφείς, οι οποίοι φτάνουν να θεωρούν έως και 63 διαφορετικά είδη ή ράτσες ανθρώπων.

[17] Ο μονογενισμός είναι η θεωρία της ανθρώπινης προέλευσης που θέτει μια κοινή καταγωγή για όλες τις ανθρώπινες φυλές. Η άρνηση του μονογενισμού είναι ο πολυγενισμός. Αυτό το θέμα συζητήθηκε έντονα στο Δυτικό κόσμο τον δέκατο ένατο αιώνα, καθώς οι υποθέσεις περί επιστημονικού ρατσισμού τέθηκαν υπό έλεγχο, τόσο από θρησκευτικές ομάδες, όσο και υπό το φως των εξελίξεων στη βιολογία και στις επιστήμες του ανθρώπου. Οι σύγχρονες επιστημονικές απόψεις ευνοούν τη θεωρία του μονογενισμού, με το πιο ευρέως αποδεκτό μοντέλο για την ανθρώπινη προέλευση να είναι η θεωρία «Εκτός Αφρικής» (Out of Africa theory).

[https://en.wikipedia.org/wiki/Monogenism]

[18] Ο Carl Vogt (1817-1895) ήταν Γερμανός επιστήμονας, φιλόσοφος, εκλαϊκευτής της επιστήμης και πολιτικός. Δημοσίευσε μια σειρά από αξιόλογες εργασίες για τη ζωολογία, τη γεωλογία και τη φυσιολογία. Ήταν υπέρμαχος του επιστημονικού υλισμού και του αθεϊσμού, και υπερασπίστηκε τη θεωρία της πολυγενιστικής εξέλιξης, απορρίπτοντας τις μονογενιστικές πεποιθήσεις των περισσότερων Δαρβινιστών, πιστεύοντας αντ’ αυτού ότι κάθε φυλή του ανθρώπου είχε εξελιχθεί από διαφορετικό τύπο πιθήκου.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Carl_Vogt]

[19] Ο Hermann von Nathusius (1809-1879), ήταν Γερμανός κτηνοτρόφος. Σπούδασε φυσικές επιστήμες, αλλά στράφηκε στη γεωργία, ιδιαίτερα στην κτηνοτροφία. Εισήγαγε φυλές βοοειδών από την Αγγλία στη Γερμανία, και εργάστηκε για την προώθηση της μελέτης της κτηνοτροφίας. Συγκέντρωσε μεγάλο όγκο πληροφοριών για τα κοπάδια του, την εκτροφή των οποίων επέβλεπε προσωπικά, και συγκέντρωσε μια συλλογή από σκελετούς εξημερωμένων ζώων. Παρότι ήταν αντίθετος με τη θεωρία της εξέλιξης του σύγχρονού του Δαρβίνου, τα δεδομένα που συνέλεξε χρησιμοποιήθηκαν ως υποστήριξη αυτής της θεωρίας.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Hermann_von_Nathusius]

[20] Πρόκειται για τους κατοίκους της Γης του Πυρός (Tierra del Fuego), στο νοτιότερο άκρο της Νότιας Αμερικής.

[21] To HMS Beagle ήταν πλοίο του βασιλικού ναυτικού της Βρετανίας, η καθέλκυση του οποίου έγινε το 1820. Με το πλοίο αυτό ταξίδεψε για πέντε χρόνια ο νεαρός Κάρολος Δαρβίνος, διαμορφώνοντας έτσι μέσα από τις έρευνές του τις ιδέες του περί της εξέλιξης των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής.

[https://el.wikipedia.org/wiki/HMS_Beagle]

[22] Ο Sir Edward Burnett Tylor (1832-1917), ήταν Άγγλος ανθρωπολόγος και καθηγητής ανθρωπολογίας. Οι ιδέες του χαρακτηρίζουν τον πολιτισμικό εξελικτισμό του 19ου αιώνα. Στα έργα του όρισε το πλαίσιο της επιστημονικής μελέτης της ανθρωπολογίας. Πίστευε ότι υπάρχει μια λειτουργική βάση για την ανάπτυξη της κοινωνίας και της θρησκείας, την οποία καθόριζε ότι ήταν παγκόσμια. Υποστήριξε ότι όλες οι κοινωνίες περνούν από τρία βασικά στάδια ανάπτυξης: την αγριότητα, τη βαρβαρότητα, και τον πολιτισμό.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Edward_Burnett_Tylor]

[23] Ο Sir John Lubbock (1834-1913), ήταν Άγγλος τραπεζίτης, φιλελεύθερος πολιτικός, επιστήμονας και πολυμαθής, ο οποίος συνέβαλε σημαντικά στην αρχαιολογία, την εθνογραφία και αρκετούς κλάδους της βιολογίας. Επινόησε τους όρους «Παλαιολιθική» και «Νεολιθική» για να δηλώσει την Παλαιά και τη Νέα Εποχή του Λίθου, αντίστοιχα. Βοήθησε να καθιερωθεί η αρχαιολογία ως επιστημονικός κλάδος, και είχε επιρροή σε συζητήσεις σχετικά με την εξελικτική θεωρία.

[https://en.wikipedia.org/wiki/John_Lubbock,_1st_Baron_Avebury]

[24] Ο Hodder Michael Westropp (1820-1885), ήταν Ιρλανδός αρχαιολόγος. Εφηύρε ένα μοντέλο για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι ανθρώπινες κοινωνίες αναπτύσσονται κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Εξέδωσε ένα βιβλίο για την αρχαιολογία, και ασχολήθηκε με τη μελέτη των στρογγυλών πύργων της Ιρλανδίας. Η πιο σημαντική του συνεισφορά θεωρείται πως ήταν ο ορισμός και η εισαγωγή του όρου «Μεσολιθική,» ως την τεχνολογικά διακριτή φάση ανάμεσα στην Παλαιολιθική και στη Νεολιθική Περίοδο.

[https://www.oxfordreference.com/display/10.1093/oi/authority.20110803121925270;jsessionid=8C54103BDCFDA14C22CC5D19F5BAF0D9]

[25] Ο Sven Nilsson (1787-1883), ήταν Σουηδός ζωολόγος και αρχαιολόγος. Ήταν παραγωγικός συγγραφέας, δημοσιεύοντας μακροσκελή έργα για διαφορετικές ομάδες ζώων της Σκανδιναβίας. Εργάστηκε ως αρχαιολόγος πεδίου, και εισήγαγε εθνογραφικές προοπτικές στην αρχαιολογία.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Sven_Nilsson_(zoologist)]

[26] Με τον όρο «αναστροφή» (reversion), ο Δαρβίνος εννοεί το φαινόμενο κατά το οποίο ένα γενετικό χαρακτηριστικό που το είχαν απομακρυσμένοι πρόγονοι επανεμφανίζεται σε απογόνους των οποίων οι πιο άμεσοι πρόγονοι δεν είχαν το χαρακτηριστικό.

[https://embryo.asu.edu/pages/charles-darwins-theory-pangenesis]

[27] Ο Alexander von Humboldt (1769-1859) ήταν Γερμανός πολυμαθής, γεωγράφος, φυσιοδίφης, εξερευνητής και υπέρμαχος της ρομαντικής φιλοσοφίας και επιστήμης. Πραγματοποίησε πολλά εξερευνητικά ταξίδια, και οι εργασίες του έθεσαν τα θεμέλια της βιογεωγραφίας και της σύγχρονης γεωμαγνητικής και μετεωρολογικής παρακολούθησης. Ήταν ένας από τους πρώτους που πρότεινε ότι τα εδάφη που συνορεύουν με τον Ατλαντικό Ωκεανό ήταν κάποτε ενωμένα μεταξύ τους (ιδιαίτερα η Νότια Αμερική και η Αφρική). Περιέγραψε επιστημονικά, με βάση τις παρατηρήσεις που έκανε κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, τις επιπτώσεις της ανθρώπινης ανάπτυξης στο κλίμα, και για αυτό θεωρείται ο πατέρας της οικολογίας και του περιβαλλοντισμού.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Alexander_von_Humboldt]

 

[28] Ο Hermann Schaaffhausen (1816-1893) ήταν Γερμανός ανατόμος, ανθρωπολόγος και παλαιοανθρωπολόγος. Ασχολήθηκε με την έρευνα στη φυσική ανθρωπολογία και τη μελέτη των προϊστορικών ανθρώπων στην Ευρώπη. Είναι περισσότερο γνωστός για τη μελέτη του πάνω στα απολιθώματα των Νεάντερταλ. Αν και η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου δεν είχε ακόμη δημοσιευθεί, ο Schaaffhausen συζήτησε την ιδέα της εξέλιξης των ειδών, θεωρώντας ότι τα είδη δεν μένουν αμετάβλητα στο χρόνο.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Hermann_Schaaffhausen]

[29] Πρόκειται για τοποθεσία στη Γαλλία, στην οποία έχουν ανακαλυφθεί λείψανα Κρο-Μανιόν, ηλικίας περίπου 30.000 ετών.

[https://journals.openedition.org/paleo/2859]

[30] Η Τεταρτογενής Περίοδος είναι η τρέχουσα και η πιο πρόσφατη από τις τρεις περιόδους του Καινοζωικού Αιώνα στη διεθνή γεωλογική κλίμακα. Εκτείνεται χρονικά από περίπου 2,5 εκατομμύρια χρόνια πριν, μέχρι σήμερα.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Quaternary]

[31] Ο Gilbert Malcolm Sproat (1834-1913) ήταν Καναδός επιχειρηματίας, γεννημένος στη Σκωτία, αξιωματούχος και συγγραφέας. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο νησί του Βανκούβερ της Βρετανικής Κολομβίας, έγραψε ένα αξιομνημόνευτο βιβλίο σχετικά με τους αυτόχθονες κατοίκους των Πρώτων Εθνών.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Gilbert_Malcolm_Sproat]

[32] Ο Walter Bagehot (1826-1877) ήταν Άγγλος δημοσιογράφος, επιχειρηματίας και δοκιμιογράφος, με ενδιαφέροντα σχετικά με την πολιτική, την οικονομία, τη λογοτεχνία, και τις φυλές των ανθρώπων. Σ’ ένα από τα έργα του, εξετάζει πώς οι πολιτισμοί συντηρούνται, υποστηρίζοντας ότι, στην πρώιμη φάση τους, είναι σε αντίθεση με τις αξίες του σύγχρονου φιλελευθερισμού, αλλά στη συνέχεια, μόλις ωριμάσουν, μπορούν να μεταμορφωθούν σε συστήματα που επιτρέπουν μεγαλύτερη ποικιλομορφία και ελευθερία. Η άποψή του βασίστηκε στη διάκριση ανάμεσα στον «άξεστο,» και στον «καταξιωμένο» άνθρωπο, θεωρώντας ότι η μετάβαση από τον πρώτο στον δεύτερο τύπο επιτυγχανόταν σταδιακά με την κληρονομικότητα. Εφάρμοσε τέτοιους συλλογισμούς για να αναπτύξει μια μορφή ψευδοεπιστημονικού ρατσισμού, σύμφωνα με την οποία οι μικτές φυλές δεν διέθεταν κάποιο «κληρονομικό σύστημα πίστης,» ή «σταθερά παραδοσιακά συναισθήματα,» από τα οποία, θεωρούσε, εξαρτιόταν η ανθρώπινη φύση για να προοδεύσει.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Walter_Bagehot]

[33] Ο Sir Henry Hoyle Howorth (1842-1923) ήταν Βρετανός Συντηρητικός πολιτικός, δικηγόρος, και ερασιτέχνης ιστορικός και γεωλόγος. Για την εξαφάνιση ειδών στο παρελθόν, όπως το μαμούθ, απέρριψε τη θεωρία των παγετώνων, και πίστευε ότι καταστροφικές πλημμύρες είχαν καταστρέψει μεγάλες περιοχές της γης στο παρελθόν.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Hoyle_Howorth]

[34] Οι Τασμανοί Αβορίγινες θεωρείται πως έφτασαν για πρώτη φορά στην Τασμανία πριν από περίπου 40.000 χρόνια, ενώ η Τασμανία αποκόπηκε από την αυστραλιανή ηπειρωτική χώρα, λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, γύρω στο 6000 π.Χ. Στη συνέχεια, παρέμειναν εντελώς απομονωμένοι από τον έξω κόσμο, μέχρι την ευρωπαϊκή επαφή. Πριν από τον βρετανικό αποικισμό της Τασμανίας, το 1803, υπολογίζεται ότι υπήρχαν 3.000-15.000 Αβορίγινες στην Τασμανία. Υπέστησαν μια δραστική μείωση του αριθμού τους μέσα σε τρεις δεκαετίες, έτσι ώστε μέχρι το 1835 μόνο περίπου 400 καθαρόαιμοι Τασμανοί Αβορίγινες υπολογίζεται ότι επιζούσαν, και το μεγαλύτερο μέρος από αυτούς φυλακίστηκε σε στρατόπεδα, όπου όλοι εκτός από 47 πέθαναν μέσα στα επόμενα 12 χρόνια. Δύο άτομα, ο Truganini (1812-1876) και η Fanny Cochrane Smith (1834-1905), θεωρούνται ως οι τελευταίοι άνθρωποι καθαρά Τασμανικής καταγωγής.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Aboriginal_Tasmanians]

[35] Ο λεγόμενος «Μαύρος Πόλεμος» ήταν μια περίοδος βίαιης σύγκρουσης μεταξύ Βρετανών αποίκων και Τασμανών Αβορίγινων στην Τασμανία, από τα μέσα της δεκαετίας του 1820 έως το 1832. Η σύγκρουση, που διεξήχθη σε μεγάλο βαθμό ως ανταρτοπόλεμος και από τις δύο πλευρές, στοίχισε τη ζωή σε 600 έως 900 Αβορίγινες, και σε περισσότερους από 200 Βρετανούς αποίκους.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Black_War]

[36] Ο James Bonwick (1817-1906) ήταν αγγλικής καταγωγής Αυστραλός ιστορικός και εκπαιδευτικός συγγραφέας, ο οποίος απέκτησε θέση δασκάλου στο Χόμπαρτ της Τασμανίας. Έγραψε, μεταξύ άλλων, το βιβλίο Daily Life and Origin of the Tasmanians.

[https://en.wikipedia.org/wiki/James_Bonwick]

[37] Γη του Van Diemen ήταν το αποικιακό όνομα του νησιού της Τασμανίας, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι Βρετανοί κατά την ευρωπαϊκή εξερεύνηση της Αυστραλίας τον 19ο αιώνα.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Van_Diemen%27s_Land]

[38] Ο Sir Augustus Charles Gregory (1819-1905) ήταν Αυστραλός εξερευνητής και τοπογράφος γεννημένος στην Αγγλία. Οι μεγάλες εξερευνητικές του αποστολές στην Αυστραλία έλαβαν χώρα μεταξύ των ετών 1846-1858. Σε μία από αυτές ήρθε σε επαφή με την Αβορίγινη φυλή των Gurindji, στην πρώτη τους επαφή με Ευρωπαίους.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Augustus_Charles_Gregory]

[39] Ο Francis Dart Fenton (περ. 1824-1898) ήταν Νεοζηλανδός δικαστής, δημόσιος διοικητής, και μουσικός. Γνώριζε καλά τη γλώσσα των Μαορί, την ιστορία και τα έθιμα τους, και έγραψε σχετικά βιβλία, όπως το Observations on the State of the Aboriginal Inhabitants of New Zealand (1859), και το Suggestions for a History of the Origin and Migrations of the Maori People (1885)

[https://en.wikipedia.org/wiki/Francis_Dart_Fenton]

[40] Οι Μαορί θεωρείται ότι εγκαταστάθηκαν στη Νέα Ζηλανδία από την Ανατολική Πολυνησία, μεταξύ των ετών 1320 και 1350. Η πρώιμη επαφή τους με τους Ευρωπαίους, ξεκινώντας από τον 18ο αιώνα, συχνά συνοδεύτηκε από πολέμους, καθώς οι Μαορί αντιστάθηκαν σθεναρά στις κατασχέσεις γης από τους Ευρωπαίους. Οι κοινωνικές αναταραχές και οι επιδημίες ασθενειών που εισάχθηκαν με τους Ευρωπαίους επέφεραν καταστροφικό τίμημα στον πληθυσμό των Μαορί, ο οποίος μειώθηκε δραματικά, αλλά άρχισε να ανακάμπτει στις αρχές του 20ου αιώνα. Μια απογραφή του 2022 αναφέρει ότι ο πληθυσμός των Μαορί ανέρχεται σε 892.200 άτομα, αριθμός που αντιστοιχεί στο 17,2% του συνολικού πληθυσμού της Νέας Ζηλανδίας.

[https://en.wikipedia.org/wiki/M%C4%81ori_people]

[41] Ο John Coleridge Patteson (1827-1871) ήταν Άγγλος επίσκοπος, ιεραπόστολος στα Νησιά της Νότιας Θάλασσας, και καταξιωμένος γλωσσολόγος, μαθαίνοντας 23 από τις περισσότερες από 1.000 γλώσσες των νησιών. Το 1861, ο Patteson επιλέχθηκε ως ο πρώτος Επίσκοπος της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Μελανησίας. Σκοτώθηκε στο Nukapu, ένα από τα πιο ανατολικά νησιά των Νήσων του Σολομώντα.

[https://en.wikipedia.org/wiki/John_Patteson_(bishop)]

[42] Νησιά Σάντουιτς εδώ ονομάζονται τα νησιά της Χαβάης. Αυτή ήταν η πρώτη ονομασία που τους δόθηκε από τον Κουκ, όταν τα ανακάλυψε. Η σύγχρονη ονομασία των νησιών, που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1840, προέρχεται από το όνομα του μεγαλύτερου νησιού, του νησιού της Χαβάης.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Hawaiian_Islands]

[43] Ο William Samuel Waithman Ruschenberger (1807-1895) ήταν χειρουργός του Πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών, φυσιοδίφης και συγγραφέας.

[https://en.wikipedia.org/wiki/William_Ruschenberger]

[44] Ο James Jackson Jarves (1818–1888) ήταν Αμερικανός συντάκτης εφημερίδων και κριτικός τέχνης.  Ήταν συντάκτης μιας εφημερίδας στα νησιά της Χαβάης. Έγραψε επίσης το History of the Hawaiian or Sandwich Islands.

[https://en.wikipedia.org/wiki/James_Jackson_Jarves]

[45] Ο Thomas Nettleship Staley (1823-1898) ήταν Βρετανός επίσκοπος ο οποίος έγινε ο πρώτος Αγγλικανός επίσκοπος της Εκκλησίας της Χαβάης. Ίδρυσε στη Χαβάη δυο σχολεία, τα οποία λειτουργούσαν από την εκκλησία. Είχε αλληλογραφία με τον Κάρολο Δαρβίνο σχετικά με τη μείωση του πληθυσμού των ιθαγενών της Χαβάης.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Nettleship_Staley]

[46] Ο Nottridge Charles MacNamara (1833-1918) ήταν γενικός χειρουργός στην Ινδική Ιατρική Υπηρεσία, και αργότερα συμβουλευτικός χειρουργός οφθαλμίατρος στο Λονδίνο.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Nottidge_Charles_MacNamara]

[47] Το νησί Norfolk είναι υπερπόντιο έδαφος της Αυστραλίας στον Ειρηνικό Ωκεανό, μεταξύ της Νέας Ζηλανδίας και της Νέας Καληδονίας.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Norfolk_Island]

[48] Οι Toda είναι μια Δραβιδική εθνοτική ομάδα που ζει στην Πολιτεία Tamil Nadu στη νότια Ινδία. Πριν από τον 18ο αιώνα και τον βρετανικό αποικισμό, οι Toda συνυπήρχαν τοπικά με άλλες εθνοτικές κοινότητες, σε μια χαλαρή κοινωνία καστών, στην οποία οι Toda κατείχαν εξέχουσα θέση. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, ο πληθυσμός τους περιορίστηκε σε 700-900 άτομα (ενώ τώρα υπολογίζεται σε περίπου 2.000 άτομα). Αν και αποτελούν ένα ασήμαντο κλάσμα του μεγάλου πληθυσμού της Ινδίας, οι Toda από τις αρχές του 19ου αιώνα προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των ανθρωπολόγων και άλλων μελετητών, λόγω της εθνολογικής τους ιδιαιτερότητας και της ανομοιότητάς τους με τους γείτονές τους σε εμφάνιση, ήθη και έθιμα. Η μελέτη του πολιτισμού τους από ανθρωπολόγους και γλωσσολόγους αποδείχθηκε σημαντική για την ανάπτυξη των πεδίων της κοινωνικής ανθρωπολογίας και της εθνολογίας.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Toda_people]

[49] Το νησί Pitcairn είναι το μόνο κατοικημένο νησί των νησιών Pitcairn, του οποίου πολλοί κάτοικοι είναι απόγονοι των στασιαστών του πλοίου Bounty. Η ανταρσία συνέβη το 1789. Οι στασιαστές εγκαταστάθηκαν στην Ταϊτή και στο νησί Pitcairn. Κατά την άφιξη στο Pitcairn, το πλοίο πυρπολήθηκε. Σταδιακά, δημιουργήθηκαν εντάσεις, καθώς οι Ευρωπαίοι στασιαστές θεωρούσαν τους Ταϊτινούς, που συνόδευαν τους στασιαστές, ως ιδιοκτησία τους, ιδιαίτερα τις γυναίκες. Το 1793 αρκετοί από τους στασιαστές σκοτώθηκαν από Ταϊτινούς, σε μια σειρά δολοφονιών. Οι μάχες συνεχίστηκαν, ώσπου 1794 οι Ταϊτινοί άνδρες ήταν όλοι νεκροί. Όταν το αμερικανικό φαλαινοθηρικό Topaz έφτασε απροσδόκητα στο Pitcairn το 1808, ανακάλυψε έναν από τους στασιαστές που επέζησε, τον John Adams, μαζί με εννέα εναπομείνασες γυναίκες και δεκαεννέα παιδιά.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Pitcairn_Island]

[https://en.wikipedia.org/wiki/Mutiny_on_the_Bounty]

[50] Τα άλογα εξελίχθηκαν στην Αμερική πριν από περίπου τέσσερα εκατομμύρια χρόνια, αλλά πριν από περίπου 10.000 χρόνια είχαν κυρίως εξαφανιστεί από την Αμερική. Ισπανοί άποικοι πιθανότατα έφεραν για πρώτη φορά άλογα πίσω στην Αμερική το 1519, όταν ο Cortés έφτασε στο Μεξικό.

[https://www.smithsonianmag.com/smart-news/native-americans-spread-horses-through-the-west-earlier-than-thought-180981912/#:~:text=Horses%20evolved%20in%20the%20Americas,on%20the%20continent%20in%20Mexico.]

[51] Ο William Wilson Hunter (1840-1900) ήταν Σκωτσέζος ιστορικός, στατιστικολόγος, μεταγλωττιστής και μέλος της ινδικής δημόσιας υπηρεσίας. Δημοσίευσε το βιβλίο The Annals of Rural Bengal, κι έκδωσε επίσης ένα λεξικό των μη Ινδοευρωπαϊκών γλωσσών της Ινδίας.

[52] Οι Santal είναι φυλή της Ινδίας που ανήκει στην Αυστροασιατική ομάδα γλωσσών.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Santal_people]

[53] Η εξέλιξη του σκούρου δέρματος πιστεύεται ότι ξεκίνησε πριν από περίπου 1,2 εκατομμύρια χρόνια, στα ανοιχτόχρωμα πρώιμα είδη ανθρωποειδών, αφού μετακινήθηκαν από το τροπικό δάσος του ισημερινού στις ηλιόλουστες σαβάνες. Στη ζέστη των σαβάνων, απαιτούνταν καλύτεροι μηχανισμοί ψύξης του σώματος, οι οποίοι επιτεύχθηκαν με την απώλεια των τριχών του σώματος και την ανάπτυξη πιο αποτελεσματικής εφίδρωσης. Η απώλεια των τριχών του σώματος οδήγησε στην ανάπτυξη της σκουρόχρωμης απόχρωσης του δέρματος, η οποία λειτούργησε ως μηχανισμός φυσικής επιλογής κατά της εξάντλησης του φολικού οξέος (βιταμίνη Β9) και της βλάβης του DNA.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Dark_skin]

[54] Ο Georges Pouchet (1833-1894) ήταν Γάλλος φυσιοδίφης και ανατόμος. Συνεισέφερε σε πολλά επιστημονικά πεδία, και ειδικεύτηκε στη συγκριτική ανατομία

[https://en.wikipedia.org/wiki/Georges_Pouchet]

[55] Η δεύτερη γαλλική επέμβαση στο Μεξικό (1861-1867), ήταν μια στρατιωτική εισβολή στη Δημοκρατία του Μεξικού από τη Γαλλική Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα Γ', σε συνδυασμό με τη Μεγάλη Βρετανία και την Ισπανία, με σκοπό να εξαναγκάσει την είσπραξη των χρεών του Μεξικού. Επειδή τα γαλλικά στρατεύματα αποδεκατίστηκαν από το σκληρό τροπικό κλίμα του Μεξικού, έγινε η εισαγωγή Σουδανών μουσουλμάνων σκλάβων στρατιωτών από τη Σενεγάλη και τις Δυτικές Ινδίες. Επιπλέον, παραχωρήθηκε από την Αίγυπτο, η οποία ήταν τότε υπό οθωμανική κατοχή, ένα σύνταγμα Αφρικανών στρατιωτών.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Second_French_intervention_in_Mexico]

[https://www.cheminsdememoire.gouv.fr/en/ottoman-auxiliary-battalion]

[56] Η Demerara είναι μια ιστορική περιοχή στη Γουιάνα, στη βόρεια ακτή της Νότιας Αμερικής, τώρα μέρος της χώρας της Γουιάνας.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Demerara]

[57] Ο Henry Baker Tristram (1822-1906) ήταν Άγγλος κληρικός, μελετητής της Βίβλου, ταξιδιώτης και ορνιθολόγος. Ως κληρικός- φυσιοδίφης ήταν ένας πρώιμος, αλλά βραχύβιος, υποστηρικτής του Δαρβινισμού, προσπαθώντας να συμφιλιώσει την εξέλιξη και τη δημιουργία.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Baker_Tristram]

[58] Ο Richard Bowdler Sharpe (1847-1909) ήταν Άγγλος ζωολόγος και ορνιθολόγος, ο οποίος εργάστηκε ως επιμελητής της συλλογής πουλιών στο Βρετανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, δημοσίευσε αρκετές μονογραφίες για ομάδες πουλιών και δημιούργησε έναν πολύτομο κατάλογο με τα δείγματα της συλλογής του μουσείου.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Bowdler_Sharpe]

[59] Οι Botocudo ήταν Ινδιάνοι της Νότιας Αμερικής, που ζούσαν στη σημερινή πολιτεία Minas Gerais της Βραζιλίας. Ο πολιτισμός τους ήταν παρόμοιος με εκείνων άλλων νομαδικών φυλών των δασών και των βουνών της ανατολικής Βραζιλίας. Η αντίστασή τους στη λευκή επέκταση, σε συνδυασμό με μια πολιτική συστηματικής εξόντωσης, οδήγησε τους Botocudo στην εξαφάνιση, ενώ οι λίγοι εναπομείναντες έχουν γίνει αγρότες.

[https://www.britannica.com/topic/Botocudo]

[60] Καθώς ο Δαρβίνος ανέπτυσσε τις ιδέες του για τη φυσική επιλογή, ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισε ήταν να εξηγήσει αλλαγές στην ανάπτυξη ενός οργανισμού οι οποίες δεν πρόσφεραν κανένα εμφανές πλεονέκτημα. Πρότεινε έτσι έναν «μυστηριώδη νόμο,» την αρχή της «συσχετιζόμενης ανάπτυξης» (principle of correlated development), όπου αλλαγές που είχαν πλεονεκτήματα σε ένα μέρος ενός οργανισμού προκαλούσαν συναφείς, αλλά κατά τα άλλα άχρηστες, αλλαγές σε άλλα μέρη του οργανισμού. Όπως ο ίδιος είπε: «όλα τα μέρη ενός οργανισμού είναι τόσο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του, ώστε όταν εμφανίζονται μικρές αλλαγές σε ένα μέρος, και συσσωρεύονται μέσω της φυσικής επιλογής, άλλα μέρη τροποποιούνται».

[https://www.darwinproject.ac.uk/commentary/evolution/correlation-growth-deaf-blue-eyed-cats-pigs-and-poison]

[61] Οι Mandan είναι μια ιθαγενής Αμερικανική φυλή των Μεγάλων Πεδιάδων, που έζησαν για αιώνες κυρίως στη σημερινή Βόρεια Ντακότα. Περίπου οι μισοί σύγχρονοι Mandan ζουν σε καταυλισμό, στο βορειοδυτικό τμήμα της Βόρειας Ντακότας, ενώ οι υπόλοιποι κατοικούν στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Mandan]

[62] Στη βιολογία, πολυμορφισμός είναι η εμφάνιση δύο ή περισσότερων σαφώς διαφορετικών μορφών, που αναφέρονται επίσης ως εναλλακτικοί φαινότυποι, στον πληθυσμό ενός είδους. Για παράδειγμα, υπάρχουν περισσότερα από ένα πιθανά χαρακτηριστικά όσον αφορά το χρώμα του δέρματος ενός ιαγουάρου: μπορεί να είναι ανοιχτόχρωμο ή σκουρόχρωμο, και για αυτό οι ιαγουάροι ονομάζονται «πολυμορφικοί» ως προς το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Αν, αντίθετα, υπήρχε μόνο ένα πιθανό χρώμα δέρματος, τότε οι ιαγουάροι θα ονομάζονταν «μονομορφικοί» ως προς αυτό το χαρακτηριστικό.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Polymorphism_(biology)]