28 Νοε 2008

Το ρήμα 'Είμαι'





The Verb to Be


"I know despair in its broad outlines. Despair has no wings, it is not necessarily found at a cleared table upon a terrace, in the evening by the seaside. It is despair and it is not the return of a quantity of little facts like seeds leaving one furrow for another at nightfall. It is not moss upon a stone or a drinking glass. It is a boat riddled with snow, if you please, like birds falling, and their blood has not the slightest thickness. I know despair in its broad outlines. A very small form, fringed by jewels of hair. It is despair. A necklace of pearls for which a clasp can never be found and whose existence does not hold even by a thread, that is despair. As for the rest, let's not speak of it. We haven 't finished despairing if we begin. I myself despair of the lampshade around four o'clock, I despair of the fan around midnight, I despair of the condemned man's last cigarette. I know despair in its broad out- lines. Despair has no heart, the hand always remains in despair out of breath, in despair whose death we are never told about by mirrors. I live off this despair which so enchants me. I love that blue fly streaking in the sky at the hour when the stars hum their song. I know in its broad outlines despair with its long, slim breaches, the despair of pride, the despair of anger. I rise every day like everyone and I stretch out my arms on a flowered wall-paper, I remember nothing and it is always with despair that I discover the lovely uprooted trees of the night. The air of the room is lovely like drumsticks. It is time weather. I know despair in its broad outlines. It is like the curtain wind giving me a helping hand. Can you imagine such despair: Fire, fire! Ah they are still going to come… Help! There they are falling down the stairs…And the newspaper advertisements, and the illuminated signs along the canal. Sandpile, go on with you, you old sandpile! In its broad outlines despair has no importance. It is a drudgery of trees that is going to make a forest again, a drudgery of stars that is going to make one less day again, a drudgery of days fewer which will again make up my life."


Το Ρήμα Είμαι


«Γνωρίζω την απόγνωση σε γενικές γραμμές. Η απόγνωση δεν έχει φτερά, δεν έχει να κάνει απαραίτητα μ’ ένα συγυρισμένο τραπέζι σε μια ταράτσα, το απόγευμα, δίπλα στην ακροθαλασσιά. Είναι η απόγνωση και δεν είναι η επιστροφή μιας ποσότητας ασήμαντων γεγονότων σαν σπόρους που αφήνουν τη νύκτα που έρχεται ένα αυλάκι στη γη για ένα άλλο. Δεν είναι το μούσκλο πάνω στην πέτρα ή σ’ ένα ποτήρι. Είναι μια βάρκα γεμάτη με χιόνι, αν προτιμάτε, σαν πουλιά που πέφτουν, και το αίμα τους δεν έχει την παραμικρή πυκνότητα. Γνωρίζω την απόγνωση σε γενικές γραμμές. Μια πολύ μικρή μορφή, περιστοιχισμένη από κόσμημα μαλλιών. Είναι η απόγνωση. Ένα περιδέραιο με χάντρες για το οποίο δεν μπορεί ποτέ να βρεθεί μια αγκράφα και του οποίου η ύπαρξη δεν κρέμεται ούτε από μια κλωστή, να η απόγνωση. Όσο για τα υπόλοιπα, ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Δεν τελειώσαμε να απελπιζόμαστε, αν ξεκινήσαμε ποτέ. Εγώ ο ίδιος απελπίζομαι για το κάλυμμα της λάμπας γύρω στις 4 η ώρα, απελπίζομαι με τον ανεμιστήρα τα μεσάνυχτα, απελπίζομαι με του καταδικασμένου το τελευταίο τσιγάρο. Γνωρίζω την απόγνωση σε γενικές γραμμές. Η απόγνωση δεν έχει καρδιά, το χέρι πάντα παραμένει μ’ απόγνωση χωρίς ανάσα, μ’ απόγνωση της οποίας το γυαλί δε θα μας πει ποτέ αν πέθανε. Ζω γι’ αυτήν την απόγνωση που τόσο με χαροποιεί. Μου αρέσει αυτή η μπλε μύγα που πετά στον ουρανό την ώρα που τ’ αστέρια σιγοτραγουδούνε. Γνωρίζω στις γενικές της γραμμές την απόγνωση με τις μακρόσυρτες, καταιγιστικές εκπλήξεις, την απόγνωση της υπερηφάνειας, την απόγνωση του θυμού. Σηκώνομαι κάθε μέρα όπως ο καθένας και απλώνω τα χέρια σε μια ταπετσαρία με λουλούδια, δε θυμάμαι τίποτα και είναι πάντα με απόγνωση που αποκαλύπτω υπέροχα δέντρα ξεριζωμένα από τη νύχτα. Ο αέρας του δωματίου είναι υπέροχος σαν μπαγκέτες τυμπάνου. Κάνει έναν καιρό των καιρών. Γνωρίζω την απόγνωση στις γενικές γραμμές. Είναι σαν τον άνεμο της κουρτίνας που μου δίνει ένα κράτημα. Δεν έχετε ιδέα μιας τέτοιας απόγνωσης! Φωτιά! Ω, και πάλι θα έρθουν… Βοήθεια! Να που πέφτουν από τις σκάλες… Και οι αγγελίες της εφημερίδας, και οι φωτεινές διαφημίσεις κατά μήκος του καναλιού. Σωροί της άμμου, χαθείτε, παλιοσωροί της άμμου! Σε γενικές γραμμές η απόγνωση δεν έχει σημασία. Είναι μια αγγαρεία των δέντρων που και πάλι θα φτιάξει ένα δάσος, είναι μια αγγαρεία των άστρων που θα κάνει ξανά μια μέρα λιγότερο, είναι αγγαρεία λιγότερων ημερών που και πάλι θα φτιάξουν τη ζωή μου.»