Το κάστρο του Selliny θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι, αφού έτσι κι αλλιώς πρόκειται για ένα φανταστικό κάστρο. Είναι το κάστρο που ο καθένας θα ήθελε να έχει, έστω και για μια μικρή περίοδο στις διακοπές, και βέβαια δωρεάν. Επειδή, ωστόσο, τα κάστρα δεν χαρίζονται και τα περισσότερα, αν όχι όλα απ’ αυτά, είναι πλέον ερειπωμένα, ο καθένας μπορεί να επιστρατεύσει τη φαντασία του.
Lacoste, France
Ο Μαρκήσιος de Sade δεν χρειάστηκε τη φαντασία του για να αποκτήσει κάστρο, αφού είχε ένα, στην πόλη Lacoste της Γαλλίας, αλλά τo χρησιμοποίησε για να το γεμίσει με τις δικές του φαντασιώσεις. Το βιβλίο του ‘120 μέρες στα Σόδομα,’ αποτέλεσε μάλλον το επιστέγασμα των ερωτικών του ‘κατορθωμάτων.’ Οι ερωτικές περιπέτειες του de Sade έγιναν ‘πρότυπο’ για μεταγενέστερες εποχές. Στο γαλλικό έργο εποχής ‘L’ age d’ or’ ήταν οι ‘120 μέρες στο κάστρο του Selinny’, όπου οι σκηνοθέτες Bunuel και Dali, φιλοξένησαν τις δικές τους ερωτικές επιθυμίες. Στο ‘Salo’ του Pasolini ο ονειρικός μανδύας του σουρεαλισμού εκτοπίζεται για να αποκαλυφθεί μια ωμή και ψυχρή ερωτική βία.
Σκηνές από το ‘Salo’ του Pasolini
Υπήρξαν πολλές άλλες σύγχρονες ταινίες εμπνευσμένες από τη θεματολογία του de Sade. Τέτοιου είδους αναφορές και ‘συμπεριφορές,’ καθιστούνε βέβαια ως ‘πιθανούς υπόπτους’ όχι μόνο τη γραφή και την τέχνη αλλά τον ανθρώπινο ψυχικό κόσμο γενικότερα. Η ερωτική βία που ανέκαθεν κατέκλυζε τους κινηματογράφους και τις ανθρώπινες φαντασιώσεις μάς κάνει να σκεφτούμε αν ο άνθρωπος χρειάζεται μια συντηρητική νομοθεσία για να τον εξημερώνει και μια ‘θεία’ τιμωρία για να τον εξιλεώνει. Πάντως, πριν κάποιος απαντήσει στο προηγούμενο ερώτημα θα πρέπει να λάβει υπόψη του πως όλες οι σαδιστικές συμπεριφορές έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς: την ερωτική απάθεια.
Rene Magritte, Le Chateau des Pyrenees,1959
Ο Magritte βεβαίως είχε μια τελείως διαφορετική, πιο ‘αγνή’ και θετική προσέγγιση για το τι μπορεί να συμβολίζει και να στεγάσει ένα κάστρο, αν μπορεί να στεγάσει τίποτε εκεί που βρίσκεται το κάστρο των Πυρηναίων...