Αλλαγή κατάστασης συνείδησης

 

Α) Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;

 

1.     Η πίστη μάς λέει ότι ζωή μετά το θάνατο πρέπει να υπάρχει. Διαφορετικές θρησκείες είχαν διαφορετικές απόψεις για τη μετά το θάνατο ζωή.  Ωστόσο, όλες οι θρησκείες συμφωνούν ότι η ζωή μετά το θάνατο πρέπει να υπάρχει, με τη μία ή με την άλλη μορφή.

2.     Από την άλλη μεριά, η λογική μάς λέει ότι αυτό είναι αδύνατο· μετά το θάνατο όλες οι βιολογικές λειτουργίες παύουν, επομένως και η λειτουργία του εγκεφάλου, που είναι υπεύθυνη για τη συνείδηση.

3.     Το παράδοξο εδώ είναι ότι παρόλο που θεωρούμε τη ζωή μετά το θάνατο απίθανη, ή ακόμα και αδύνατη, φαίνεται ότι υπάρχει κάτι μέσα μας που μας λέει ότι κάτι πρέπει να υπάρχει μετά το θάνατο- κάτι περισσότερο από μια προσωπική πεποίθηση ή μια εγωιστική επιθυμία να διαιωνίσουμε τον εαυτό μας για πάντα. Επιπλέον, οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, έχουμε κατά τη διάρκεια της ζωή μας τη μία ή την άλλη υπερβατική εμπειρία, όπως μια εξωσωματική εμπειρία, ή την ανάμνηση μιας προηγούμενης ζωής.

4.     Αποτελούν άραγε τέτοιες εμπειρίες την ένδειξη κάποιας βαθύτερης, αλλά ασυνείδητης, γνώσης που σχετίζεται με κάποια άγνωστη κατάσταση ύπαρξης, γνώση που έχει μεταδοθεί μέσω μύθων και παραδόσεων, και η οποία επανέρχεται μέσω των ονείρων, της ύπνωσης, ή άλλων μορφών, όπως θα μπορούσαμε να πούμε, μειωμένης συνείδησης; Ή μήπως τέτοιες εμπειρίες είναι απλώς ψευδαισθήσεις;

5.     Προσωπικά πιστεύω ότι όλες οι υπερβατικές εμπειρίες, ή «ψευδαισθήσεις,» είναι περιεχόμενα κάποιων «άγνωστων καταστάσεων ύπαρξης,» οι οποίες αναδύονται στα όνειρα ή σε κατάσταση έκστασης, αλλά συσκοτίζονται όταν εκλογικεύονται από την κρίση κατά την αφύπνιση.

 

Β) Τι είναι η κβαντική αθανασία;

 

6.     Η κβαντική αθανασία είναι μια ιδέα σύμφωνα με την οποία η συνείδηση παραμένει ζωντανή ακόμα κι αν ο άνθρωπος έχει πεθάνει. Για παράδειγμα, αν κάποιος πυροδοτήσει μια βόμβα δίπλα σε έναν άνθρωπο, αυτός ο άνθρωπος επιβιώνει σε ένα παράλληλο Σύμπαν τραυματισμένος αλλά ζωντανός, ή η βόμβα τελικά δεν εκρήγνυται. Ωστόσο, στο αρχικό Σύμπαν, το θύμα «πεθαίνει» στην έκρηξη. Η συνείδηση συνεχίζει να υπάρχει σε ένα ή περισσότερα εναλλακτικά Σύμπαντα. [1]

7.     Ο Max Tegmark περιγράφει το «πείραμα κβαντικής αυτοκτονίας» ως εξής: «Η συσκευή είναι ένα «κβαντικό όπλο,» το οποίο κάθε φορά που τραβιέται η σκανδάλη μετρά το σπιν ενός σωματιδίου. Αυτή η συσκευή συνδέεται με ένα πολυβόλο, που ρίχνει μία μόνο σφαίρα εάν το αποτέλεσμα είναι «σπιν κάτω,» ενώ κάνει απλώς ένα ηχητικό «κλικ» εάν το αποτέλεσμα είναι «σπιν πάνω». Ο πειραματιστής τοποθετεί πρώτα έναν σάκο άμμου μπροστά από το όπλο, και λέει στο βοηθό του να τραβήξει τη σκανδάλη δέκα φορές. Όλες οι ερμηνείες της κβαντικής μηχανικής προβλέπουν ότι θα ακούσει μια φαινομενικά τυχαία ακολουθία πυροβολισμών και μη εκπυρσοκροτήσεων, όπως «bang-click-bang-bang-bang-click-click-bang-click-click-click». Τώρα δίνει εντολή στο βοηθό του να τραβήξει τη σκανδάλη άλλες δέκα φορές, και τοποθετεί το κεφάλι του μπροστά από την κάννη. Στην ερμηνεία των πολλών κόσμων, η πρόβλεψη είναι ότι ο πειραματιστής θα ακούσει «κλικ» με 100% βεβαιότητα. Όταν ο βοηθός του ολοκληρώσει αυτή την δυσάρεστη αποστολή, θα έχει ακούσει δέκα «κλικ», και θα έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι ερμηνείες της κβαντικής μηχανικής που θέλουν την κατάρρευση τις κυματοσυνάρτησης (όλες εκτός από την ερμηνεία των πολλών κόσμων) αποκλείονται. Σημειώστε, ωστόσο, ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ο βοηθός θα αντιληφθεί ότι σκότωσε τον πειραματιστή. [2]

8.     Το νόημα αυτού του νοητικού πειράματος είναι ότι ο πειραματιστής επιβιώνει πάντα σε ένα παράλληλο Σύμπαν, αν και στο Σύμπαν του βοηθού του μπορεί να έχει σκοτωθεί. Παραδόξως, δεν υπάρχει λογική ασυνέπεια στο αποτέλεσμα: Ο πειραματιστής μπορεί να είναι είτε νεκρός είτε ζωντανός σε οποιονδήποτε από τους παράλληλους κόσμους.

9.     Μια τέτοια πτυχή αιώνιας απροσδιοριστίας, η οποία υποστηρίζει επίσης την πίστη μας στην αθανασία σε επιστημονικό επίπεδο, μπορεί να απεικονιστεί στην προηγούμενη εικόνα, όπου ένα ανθρώπινο σώμα αιωρείται πάνω από την «πλανητική σφαίρα» του επ’ άπειρον. Ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσε να είναι σε κατάσταση ονείρου (είτε νεκρός είτε ζωντανός), ενώ η σφαίρα θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει τη συνείδηση. Η άπειρη επανάληψη αυτής της εικόνας θα μπορούσε να συνεπάγεται την κβαντική αθανασία.

 

Γ) Αλλάζοντας κατάσταση συνείδησης

 

10.  Με κάθε επόμενο βήμα που κάνουμε, η κυματοσυνάρτηση του Σύμπαντος καταρρέει, σύμφωνα με μια στιγμιαία απόφαση που παίρνουμε, έτσι ώστε, εκείνη τη στιγμή, ο εαυτός μας εκδηλώνεται στον πραγματικό κόσμο. Αλλά μόλις μια στιγμή πριν, ή ανάμεσα σε δύο διαδοχικές εκδηλώσεις μας (ή «καταρρεύσεις της κυματοσυνάρτησης»), βρισκόμασταν σε μια «κοσμική σούπα» πιθανοτήτων, σε μια αόριστη κατάσταση ύπαρξης. Ενώ είμαστε σίγουροι ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουμε, μόλις πριν από λίγο δεν γνωρίζαμε τι κάναμε, είτε επειδή κοιμόμασταν, είτε απλώς επειδή δεν το σκεφτόμασταν.

11.  Ακόμα κι αν είμαστε τόσο στενά προσκολλημένοι στην πραγματικότητα, στην καθημερινή ζωή και στο εγώ μας, είχαμε πάντα την εξίσου ισχυρή πεποίθηση ότι πρέπει να υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από εμάς στο Σύμπαν, αν όχι το ίδιο το Σύμπαν. Μια τέτοια πεποίθηση μειώνει τη σημασία του εαυτού μας, και μας μεταφέρει σε έναν άλλον ευρύτερο κόσμο, που ανήκει στον καθένα μας γενικότερα, αλλά σε κανέναν από εμάς ειδικότερα.      

12.  Εδώ πιστεύω ότι είναι το κρίσιμο σημείο: Το νόημα της μετά το θάνατο ζωής δεν είναι η διαιώνιση του ατομικού εγώ μας, αλλά η διαιώνιση του Είναι ως μια συλλογική οντότητα που ισχύει για όλα τα είδη και κάτω από όλες τις συνθήκες. Όταν πεθαίνουμε, οι πληροφορίες σχετικά με τη δική μας οντότητα και όλες τις προηγούμενες ενέργειές μας επιστρέφουν στα «Κοσμικά Αρχεία» (ή Ακασικά Αρχεία όπως επίσης αποκαλούνται), τα οποία θα βρίσκονται σε κάποιο μέρος του Σύμπαντος (μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα στο κέντρο του Σύμπαντος, ίσως), και ανασυνδυάζονται με όλες τις υπόλοιπες διαθέσιμες πληροφορίες  για την αναπαραγωγή ενός νέου ζωντανού όντος.

13.  Η πίστη στη μετενσάρκωση θα μπορούσε να είναι ερμηνεία μιας τέτοιας διαδικασίας. Η θεωρία των πολλών κόσμων θα μπορούσε να είναι μια εναλλακτική περιγραφή. Η χριστιανική πίστη στην αιώνια μετά θάνατον ζωή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το υπέρτατο επίτευγμα μιας ζωντανής οντότητας: να γίνει τόσο γνωστική και διανοητικά ισχυρή ώστε ο επαναλαμβανόμενος κύκλος της αναγέννησης να διακοπεί, και η οντότητα να γίνει ένα με τον Θεό.

14.  Αυτό είναι που ονομάζω «αλλαγή κατάστασης συνείδησης». Μόλις πεθάνουμε, το σύνολο όλων των πληροφοριών που αποτελούν την οντότητά μας επιστρέφει στη Μοναδικότητα (την Κοσμική Βιβλιοθήκη, ή ακόμα και το συλλογικό ασυνείδητο), για να ανασυνδυαστεί και να επανέλθει με τη μορφή μιας νέας ζωντανής οντότητας.

15.  Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε δεν έχει νόημα να μιλάμε για «μνήμες προηγούμενων ζωών» ή «μεταθανάτιες εμπειρίες,» επειδή τέτοιες μνήμες ή εμπειρίες δεν ανήκουν σε εμάς, αλλά αντίθετα ανήκουν στη συλλογική μνήμη του Σύμπαντος. Το θέμα δεν είναι η αναπαραγωγή του ατομικού εγώ μας, αλλά η διαιώνιση του Συμπαντικού Όντος, με όλες τις εκδηλώσεις Του. Ωστόσο, όσον αφορά εμάς, η ελπιδοφόρα πτυχή είναι ότι όταν αναλογιζόμαστε την κατάσταση του νου μας, ταυτόχρονα ξαναγράφουμε την ιστορία του Σύμπαντος.

  

[1]: [https://simple.wikipedia.org/wiki/Quantum_immortality]

[2]: [https://thoughtexperiments.net/quantum-suicide/]

 

8/6/2018

Πίνακας: Baby Boomers, Slawek Wojtowicz

 

Φευγαλέα σκέψη ωστόσο αφόρητη

 

1.   Μια σκέψη προχωράει κι αφήνει τα χνάρια της στο κενό- σαν τα βήματα ενός αόρατου και αβαρούς ελέφαντα...

2.     Ακολουθώ αυτήν τη σκέψη, σαν η σκέψη να μην ήταν προϊόν του δικού μου μυαλού- τόσο οικεία αλλά και τόσο αστεία.

3.     Τότε ακούγεται ένας ήχος- σαν να εκπυρσοκρότησε ένα όπλο- και η σκέψη πετάει μακριά. Ήταν ο ήχος που φυσιολογικά δημιουργείται από τη λειτουργία του ίδιου μας του μυαλού- στοχεύοντας μια γυναίκα που γοητεύτηκε από τη γυμνή της εικόνα σε ένα όνειρο.

 

4.     Η σκέψη είναι σαν μια σιωπηλή και φωτεινή μέλισσα φωτός. Χρειαζόμαστε το φως για να δούμε τη μέλισσα κρυμμένη στο μυαλό μας. Αλλά μόλις ανάψουμε αυτό το φως, η μέλισσα εξαφανίζεται-

5.     Η σκέψη μας τυφλώνεται από το φως που χρειάζεται να ρίξει πάνω στο νου για να κάνει ορατό το δικό της περιεχόμενο. Αυτό που τελικά αντιλαμβανόμαστε είναι η σκιά της σκέψης μας- μια έκλειψη του νου μας.

6.     Παρεμπιπτόντως, έτσι λειτουργεί και η επιστήμη. Για παράδειγμα, για να παρατηρήσουμε τον Ήλιο, πρέπει ο Ήλιος να επισκιαστεί από ένα άλλο πλανητικό αντικείμενο, όπως η Γη ή η Σελήνη, έτσι ώστε το στέμμα του να γίνει ορατό. Αλλά ακόμα και τότε παρατηρούμε μέρος του ήλιου, μόνο μία από τις όψεις του.

7.     Ούτε πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω την περιβόητη αρχή της αβεβαιότητας: Παρατηρώντας ένα ηλεκτρόνιο με τη χρήση φωτός, το ηλεκτρόνιο διαταράσσεται από το φως, έτσι ώστε να μην γνωρίζουμε πια πού ακριβώς βρίσκεται το ηλεκτρόνιο.

8.     Ακολουθεί η περιγραφή ενός διαγράμματος Φάινμαν σχετικά με το φως (ένα φωτόνιο): Ένας κλειστός βρόχος φωτός (ένα φωτόνιο) χωρίζεται στα δύο, ένα ηλεκτρόνιο και ένα ποζιτρόνιο. Στη συνέχεια, ανασυνδυάζεται σε ένα φωτόνιο, το οποίο απομακρύνεται στον κενό χώρο.

9.     Είναι αυτή η διαδικασία εντελώς συμμετρική; Έχει το ανασυνδυασμένο φωτόνιο την ίδια ενέργεια με το αρχικό φωτόνιο; Ή μήπως υπάρχει ένα άλλο «σωματίδιο» που εμφανίζεται στη διαδικασία (υπολογίζοντας τη διαφορά στην ενέργεια);

10.  Υποθέτω ότι πάντα θα περισσεύει το ένα ή το άλλο σωματίδιο, ανιχνεύσιμο όσο τα όργανά μας βελτιώνονται. Αλλά μπορούμε να ξέρουμε πού ήταν το «σωματίδιο» πριν γίνει η παρατήρηση;

11.  Γνωρίζουμε από πού προέρχεται μια σκέψη πριν παραχθεί; Υπάρχει χώρος και χρόνος πριν η σκέψη μας δημιουργήσει τις συνθήκες σχετικά με το πού θα κινηθούμε, και πόσος χρόνος χρειάζεται;

12.  Υπάρχει κάτι περισσότερο σε αυτή τη διαδικασία αναδημιουργίας; Υπάρχει κάτι περισσότερο από τον χώρο και τον χρόνο που παράγει η σκέψη μας, έτσι ώστε να βρίσκει κάποιο χώρο για να κινηθεί, και να ξέρει πότε να σταματήσει;

 

13.  Μια σκέψη γλιστράει σιωπηλά στον κενό χώρο σαν αόρατο φίδι... Στη συνέχεια, το φίδι γυρίζει και δαγκώνει την ουρά του...

14.  Όπως ένα φίδι ή ένα σωματίδιο, έτσι και η σκέψη είναι ένα αντικείμενο, ένας κλειστός βρόχος, μια διαδικασία που επιστρέφει στην προέλευσή της, έτσι ώστε να μπορεί να αποδείξει την αυθυπαρξία της.

15.  Γιατί η σκέψη μας χρειάζεται τόση σιωπή για να εκτιμήσει τον εαυτό της; Γιατί πρέπει να κάνουμε τόσο θόρυβο για να πιστέψουμε ότι οι ιδέες μας κερδίζουν έδαφος;

 

16.  Επιτυγχάνεται η τελειότητα αφού συλλέξουμε όλα τα θεϊκά ρόδια; Μπορεί ο βρυχηθμός μιας τίγρης να θυμίζει την έμπνευσή μας; Μήπως η ανάγκη προέρχεται από τα έντερα ενός αβυσσαλέου ψαριού; Πώς μπορεί μια σύλληψη να είναι τόσο ελαφριά αλλά τόσο αφόρητη; Πόση προσπάθεια πρέπει να δαπανήσει κάποιος για να έχει τη δική του προσοχή;

 

8/4/2018

Πίνακας: Όνειρο που προκλήθηκε από το πέταγμα μιας μέλισσας γύρω από ένα ρόδι ένα δευτερόλεπτο πριν ξυπνήσει, Σαλβαντόρ Νταλί

  

Το μαύρο στο κουτί

 

Α) Να ζει κανείς ή να μην ζει;

 

1.     Ιδού το ερώτημα... Ή μήπως όχι; Ζούμε ή δεν ζούμε; Με άλλα λόγια, υπάρχουμε πραγματικά;

2.     Έχουμε μια ισχυρή εντύπωση για την πραγματικότητα. Αυτό οφείλεται εν μέρει στον πόνο (τα ερεθίσματα του σώματος) που αισθανόμαστε, και εν μέρει στην πεποίθηση (τη λειτουργία της ψυχής) ότι υπάρχουμε πραγματικά.

3.     Ενώ όμως ο πόνος, και γενικά τα εξωτερικά και εσωτερικά ερεθίσματα, παράγουν αυτόματες απαντήσεις, οι οποίες αν και προάγουν δεν προϋποθέτουν τη συνείδησή μας, η πίστη μας στη ζωή και στον εαυτό μας είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε χρήσιμοι και περιζήτητοι.

4.     Είναι η εντύπωση που έχουμε για την ύπαρξή μας αναγκαία ή ικανή συνθήκη της ύπαρξης; Υπάρχουμε πραγματικά επειδή το πιστεύουμε ή το σκεφτόμαστε; Ή αρκεί να υπάρχουμε, είτε το σκεφτόμαστε είτε όχι;

 

Β) Η γάτα του Σρέντινγκερ

 

5.     Η γάτα του Σρέντινγκερ είναι ένα πείραμα σκέψης για τη φύση της κβαντικής φυσικής. Για να περιγράψει αυτό το πείραμα, ο Σρέντινγκερ έγραψε: «Μια γάτα είναι κλειδωμένη μέσα σε έναν ατσάλινο θάλαμο, μαζί με την ακόλουθη συσκευή (η οποία πρέπει να ασφαλιστεί έναντι άμεσης παρεμβολής από τη γάτα): σε έναν μετρητή Γκάιγκερ, υπάρχει ένα μικροσκοπικό κομμάτι ραδιενεργού ουσίας, τόσο μικρό, που ίσως, κάποια στιγμή, ένα από τα άτομα διασπάται,  αλλά ίσως, με την ίδια πιθανότητα, κανένα δεν διασπάται. Εάν τελικά αυτό συμβεί, ο σωλήνας του μετρητή εκκενώνεται, και, μέσω ενός ρελέ, ένα σφυρί θρυμματίζει μια μικρή φιάλη με υδροκυανικό οξύ. Αν κάποιος έχει αφήσει αυτό το σύστημα ελεύθερο για μια ώρα, θα πει ότι η γάτα εξακολουθεί να ζει αν στο μεταξύ κανένα άτομο δεν έχει διασπαστεί. Η κυματοσυνάρτηση ολόκληρου του συστήματος το εκφράζει αυτό εμπεριέχοντας τόσο τη ζωντανή όσο και τη νεκρή γάτα (συγχωρέστε μου την έκφραση) αναμεμειγμένες σε ίσα μέρη.

6.     Με απλά λόγια, ο Σρέντινγκερ είπε πως αν τοποθετήσουμε μια γάτα, μαζί με κάτι που θα μπορούσε να σκοτώσει τη γάτα (π.χ. ένα ραδιενεργό στοιχείο), σε ένα κουτί, και σφραγίσουμε αυτό το κουτί, δεν θα μάθουμε αν η γάτα είναι νεκρή ή ζωντανή μέχρι να ανοίξουμε το κουτί, έτσι ώστε μέχρι τότε (μέχρι να ανοίξουμε το κουτί) η γάτα μπορεί να είναι, τρόπον τινά, τόσο «νεκρή όσο και ζωντανή.» Αυτός ο συλλογισμός χρησιμοποιείται για να αναπαραστήσουμε πώς λειτουργεί μια επιστημονική θεωρία. Κανείς δεν ξέρει εκ των προτέρων αν κάποια επιστημονική θεωρία είναι σωστή ή λάθος εωσότου η εν λόγω θεωρία να δοκιμαστεί και να αποδειχθεί. [1]

 

Γ) Η ερμηνεία των πολλών κόσμων

 

7.     Μπορεί μια γάτα να είναι νεκρή και ζωντανή (σαν κάποιο είδος ζόμπι); Αν και μπορεί να φαίνεται παράλογος στο πλαίσιο της καθημερινής εμπειρίας, ένας τέτοιος ισχυρισμός μπορεί να έχει κάποια βάση στην επιστημονική θεωρία.

8.     Μια τέτοια θεωρία είναι η ερμηνεία των πολλών κόσμων της κβαντικής μηχανικής, η οποία διατυπώθηκε από τον Χιου Έβερετ, και η οποία δεν ξεχωρίζει την παρατήρηση ως ειδική διαδικασία. Στην ερμηνεία των πολλών κόσμων, τόσο οι ζωντανές όσο και οι νεκρές καταστάσεις της γάτας συνεχίζουν να υπάρχουν μετά το άνοιγμα του κουτιού, αλλά είναι αποσυζευγμένες μεταξύ τους. Με άλλα λόγια, όταν ανοίξει το κουτί, ο παρατηρητής και η γάτα διαχωρίζονται σε έναν παρατηρητή που κοιτάζει ένα κουτί με μια νεκρή γάτα, και έναν παρατηρητή που κοιτάζει ένα κουτί με μια ζωντανή γάτα. Αλλά δεδομένου ότι οι νεκρές και ζωντανές καταστάσεις δεν είναι μεταξύ τους συζευγμένες, δεν υπάρχει αποτελεσματική επικοινωνία ή αλληλεπίδραση μεταξύ τους.

9.     Όταν ανοίξει το κουτί, ο παρατηρητής συζεύγνυται με τη γάτα, έτσι ώστε σχηματίζονται «καταστάσεις του παρατηρητή» που αντιστοιχούν στο ότι η γάτα είναι ζωντανή και νεκρή. Κάθε κατάσταση του παρατηρητή είναι συζευγμένη ή συνδεδεμένη με τη γάτα, έτσι ώστε η «παρατήρηση της κατάστασης της γάτας» και η «κατάσταση της γάτας» αντιστοιχούν μεταξύ τους. Η κβαντική αποσύζευξη διασφαλίζει ότι τα διαφορετικά αποτελέσματα δεν έχουν αλληλεπίδραση μεταξύ τους.

10.  Ο Ρότζερ Πένροουζ το επικρίνει αυτό: «Θα ήθελα να καταστήσω σαφές ότι αυτό, ως έχει, απέχει πολύ από το να αποτελεί την επίλυση του παράδοξου της γάτας. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα στον φορμαλισμό της κβαντικής μηχανικής που να απαιτεί ότι μια κατάσταση συνείδησης δεν μπορεί να περιλαμβάνει την ταυτόχρονη αντίληψη μιας ζωντανής και μιας νεκρής γάτας. [2]

 

Δ) Είναι η Συνείδηση η λύση;

 

11.  Το πρόβλημα, ωστόσο, στο νοητικό πείραμα του Σρέντιγκερ δεν είναι η ταυτόχρονη αντίληψη και των δύο καταστάσεων (μια γάτα νεκρή και ζωντανή), αλλά ο ταυτοχρονισμός μεταξύ του παρατηρητή και του αντικειμένου της παρατήρησης (της γάτας, νεκρής ή ζωντανής). Αλλά αυτό που είναι ταυτόχρονο στη διαδικασία της παρατήρησης, είναι στην πραγματικότητα η δική μας αντίληψη του γεγονότος.

12.  Ας φανταστούμε λοιπόν ότι έχουμε απλά ένα μαύρο κουτί (ένα κουτί που υποτίθεται ότι είναι άδειο). Το ότι το κουτί είναι άδειο είναι μια απλή υπόθεση (ένα αξίωμα). Αλλά μόλις κάνουμε αυτή την υπόθεση, φαίνεται ότι το κουτί γεμίζει με τη σκέψη μας (η οποία είναι αυθόρμητη). Έτσι, το κουτί παύει να είναι ένα άδειο πράγμα μόλις το σκεφτούμε.

13.  Επιπλέον, όχι μόνο το κουτί γεμίζει με κάτι (τη δική μας σκέψη), αλλά αποκτά επίσης υπόσταση, επειδή δεν είμαστε σε θέση να πούμε αν το ίδιο το κουτί υπήρχε πριν το σκεφτούμε. Επομένως, το θεμελιώδες ερώτημα δεν είναι απλώς αν υπήρχε κάτι μέσα στο κουτί του Σρέντιγκερ, αλλά αν υπήρχε το κουτί (είτε άδειο είτε γεμάτο) εξαρχής.

14.  Αλλά πού βρίσκεται τελικά το κουτί, αφού το μόνο μέρος που θα μπορούσε αρχικά να βρίσκεται είναι το δικό μας μυαλό; Επιπλέον, υπήρχε το μυαλό μας, μαζί με όλο το περιεχόμενό του, πριν το σκεφτούμε; Πώς μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε σκέψη αν δεν υπάρχει ο νους που την εμπεριέχει; Εφόσον η σκέψη δεν μπορεί να παραχθεί χωρίς το νου, ενώ ο νους δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός χωρίς τη σκέψη, τότε η σκέψη και ο νους χρειάζονται για να έχουμε τη γνώση οποιουδήποτε πράγματος μπορεί να υπάρχει.

15.  Στην πραγματικότητα, το κουτί θα μπορούσε να πάρει τη θέση οποιουδήποτε είδους αντικειμένου- συμπεριλαμβανομένων και ημών των ίδιων. Μόλις παρατηρήσουμε ένα αντικείμενο, το αντικείμενο γίνεται πραγματικό, ενώ ταυτόχρονα η δική μας συνείδηση αποκτά νόημα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πριν από την παρατήρηση δεν υπήρχε ούτε το υποκείμενο ούτε το αντικείμενο της παρατήρησης. Αυτό που φαίνεται να είναι σημαντικό στη διαδικασία δεν είναι ούτε εμείς ούτε το αντικείμενο. Τόσο εμείς όσο και το αντικείμενο είμαστε μέρος μιας διαδικασίας σκέψης- της εξέλιξης της Συνείδησης μέσα στο Σύμπαν.

 

Ε) Το «μαύρο στο κουτί»

 

16.  Μπορούμε τώρα να αναρωτηθούμε ξανά: Υπήρχε το Σύμπαν πριν το παρατηρήσουμε; Υπάρχουμε όταν δεν δίνουμε προσοχή στην ίδια μας την ύπαρξη;  Μόλις έχουμε συνείδηση για τον κόσμο που μας περιβάλλει, ο κόσμος αρχίζει επίσης να αλλάζει. Αλλά αφού είμαστε μέρος του κόσμου, μόλις ο κόσμος αρχίσει να αλλάζει, αλλάζουμε κι εμείς. Έτσι, γινόμαστε μέρος αυτού που παρατηρούμε μόλις το παρατηρήσουμε, ενώ στη διαδικασία αποκτάμε κάποια απόδειξη της ύπαρξής μας. Επομένως, ο «παρατηρητής που παρατηρεί το αντικείμενο» δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα αυτοαναφορικό επιχείρημα. 

 

[1]: [https://simple.wikipedia.org/wiki/Schr%C3%B6dinger%27s_cat]

[2]: [https://en.wikipedia.org/wiki/Schr%C3%B6dinger%27s_cat]

 

8/3/2018

Εικόνα: [https://arstechnica.com/science/2014/07/with-many-worlds-all-quantum-mechanics-is-local/]