1. Μια σκέψη προχωράει κι αφήνει τα χνάρια της
στο κενό- σαν τα βήματα ενός αόρατου και αβαρούς ελέφαντα...
2. Ακολουθώ αυτήν τη σκέψη, σαν η σκέψη να
μην ήταν προϊόν του δικού μου μυαλού- τόσο οικεία αλλά και τόσο αστεία.
3. Τότε ακούγεται ένας ήχος- σαν να
εκπυρσοκρότησε ένα όπλο- και η σκέψη πετάει μακριά. Ήταν ο ήχος που φυσιολογικά
δημιουργείται από τη λειτουργία του ίδιου μας του μυαλού- στοχεύοντας μια
γυναίκα που γοητεύτηκε από τη γυμνή της εικόνα σε ένα όνειρο.
4. Η σκέψη είναι σαν μια σιωπηλή και φωτεινή
μέλισσα φωτός. Χρειαζόμαστε το φως για να δούμε τη μέλισσα κρυμμένη στο μυαλό
μας. Αλλά μόλις ανάψουμε αυτό το φως, η μέλισσα εξαφανίζεται-
5. Η σκέψη μας τυφλώνεται από το φως που
χρειάζεται να ρίξει πάνω στο νου για να κάνει ορατό το δικό της περιεχόμενο.
Αυτό που τελικά αντιλαμβανόμαστε είναι η σκιά της σκέψης μας- μια έκλειψη του νου
μας.
6. Παρεμπιπτόντως, έτσι λειτουργεί και η
επιστήμη. Για παράδειγμα, για να παρατηρήσουμε τον Ήλιο, πρέπει ο Ήλιος να
επισκιαστεί από ένα άλλο πλανητικό αντικείμενο, όπως η Γη ή η Σελήνη, έτσι ώστε
το στέμμα του να γίνει ορατό. Αλλά ακόμα και τότε παρατηρούμε μέρος του ήλιου,
μόνο μία από τις όψεις του.
7. Ούτε πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω την
περιβόητη αρχή της αβεβαιότητας: Παρατηρώντας ένα ηλεκτρόνιο με τη χρήση φωτός,
το ηλεκτρόνιο διαταράσσεται από το φως, έτσι ώστε να μην γνωρίζουμε πια πού
ακριβώς βρίσκεται το ηλεκτρόνιο.
8. Ακολουθεί η περιγραφή ενός διαγράμματος Φάινμαν
σχετικά με το φως (ένα φωτόνιο): Ένας κλειστός βρόχος φωτός (ένα φωτόνιο)
χωρίζεται στα δύο, ένα ηλεκτρόνιο και ένα ποζιτρόνιο. Στη συνέχεια,
ανασυνδυάζεται σε ένα φωτόνιο, το οποίο απομακρύνεται στον κενό χώρο.
9. Είναι αυτή η διαδικασία εντελώς
συμμετρική; Έχει το ανασυνδυασμένο φωτόνιο την ίδια ενέργεια με το αρχικό
φωτόνιο; Ή μήπως υπάρχει ένα άλλο «σωματίδιο» που εμφανίζεται στη διαδικασία (υπολογίζοντας
τη διαφορά στην ενέργεια);
10. Υποθέτω ότι πάντα θα περισσεύει το ένα ή
το άλλο σωματίδιο, ανιχνεύσιμο όσο τα όργανά μας βελτιώνονται. Αλλά μπορούμε να
ξέρουμε πού ήταν το «σωματίδιο» πριν γίνει η παρατήρηση;
11. Γνωρίζουμε από πού προέρχεται μια σκέψη
πριν παραχθεί; Υπάρχει χώρος και χρόνος πριν η σκέψη μας δημιουργήσει τις
συνθήκες σχετικά με το πού θα κινηθούμε, και πόσος χρόνος χρειάζεται;
12. Υπάρχει κάτι περισσότερο σε αυτή τη
διαδικασία αναδημιουργίας; Υπάρχει κάτι περισσότερο από τον χώρο και τον χρόνο
που παράγει η σκέψη μας, έτσι ώστε να βρίσκει κάποιο χώρο για να κινηθεί, και
να ξέρει πότε να σταματήσει;
13. Μια σκέψη γλιστράει σιωπηλά στον κενό χώρο
σαν αόρατο φίδι... Στη συνέχεια, το φίδι γυρίζει και δαγκώνει την ουρά του...
14. Όπως ένα φίδι ή ένα σωματίδιο, έτσι και η
σκέψη είναι ένα αντικείμενο, ένας κλειστός βρόχος, μια διαδικασία που
επιστρέφει στην προέλευσή της, έτσι ώστε να μπορεί να αποδείξει την αυθυπαρξία
της.
15. Γιατί η σκέψη μας χρειάζεται τόση σιωπή
για να εκτιμήσει τον εαυτό της; Γιατί πρέπει να κάνουμε τόσο θόρυβο για να
πιστέψουμε ότι οι ιδέες μας κερδίζουν έδαφος;
16. Επιτυγχάνεται η τελειότητα αφού συλλέξουμε
όλα τα θεϊκά ρόδια; Μπορεί ο βρυχηθμός μιας τίγρης να θυμίζει την έμπνευσή μας;
Μήπως η ανάγκη προέρχεται από τα έντερα ενός αβυσσαλέου ψαριού; Πώς μπορεί μια
σύλληψη να είναι τόσο ελαφριά αλλά τόσο αφόρητη; Πόση προσπάθεια πρέπει να
δαπανήσει κάποιος για να έχει τη δική του προσοχή;
8/4/2018
Πίνακας:
Όνειρο που προκλήθηκε από το πέταγμα μιας μέλισσας γύρω από ένα ρόδι ένα
δευτερόλεπτο πριν ξυπνήσει, Σαλβαντόρ Νταλί