1. Αναρωτιόμουν… Γιατί γράφω; Γιατί χρειάζεται κανείς να γράψει οτιδήποτε;
2.
Είναι
λόγω της φήμης που κάποιος μπορεί να κερδίσει; Είναι λόγω των χρημάτων που μπορεί να βγάλει; Είναι λόγω μιας αίσθησης
αθανασίας που μπορεί να αποκτήσει; Αφού φύγει κάποιος το ποίημα μένει πίσω…
3. Ρίχνουμε μια ματιά στα αστέρια στο νυχτερινό
ουρανό. Φαίνονται τόσο αμυδρά μα είναι τόσο λαμπρά. Είναι τόσο μακριά και όμως φαίνονται
να βρίσκονται τόσο κοντά στις καρδιές μας…
4. Και αναρωτιόμαστε. Είναι τα αστέρια ο λόγος
της έμπνευσής μας; Είναι τα αστέρια υπεύθυνα που τρέπουν το σκοτάδι σε φως;
5. Ένα ποίημα είναι σαν ένα αστέρι… Και το πιο
αμυδρό από αυτά μπορεί να ρίξει φως στο σκοτάδι της καρδιάς μας. Όσο πιο μακριά
βρίσκεται ένα αστέρι τόσο περισσότερο προσπαθούμε να το φτάσουμε και να εξερευνήσουμε
το μυστικό του μυαλού μας.
6. Κλείνουμε τα μάτια. Προσπαθούμε να
ξεχάσουμε τα αστέρια. Σβήνουμε το φως. Μπορούμε ωστόσο να ακούσουμε τον ήχο μια
πυγολαμπίδας που βομβίζει στη σκέψη μας.
7. Ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι φαίνεται ότι
υπάρχει κάτι που δονείται, αναμμένο από την τριβή του με την ίδια την
ακατέργαστη ουσία της κενότητας.
8. Μας είπαν ότι δεν ήταν μια πυγολαμπίδα. Αντίθετα
ήταν ένα εικονικό σωματίδιο που αναδύθηκε από το τίποτα και πήδηξε μέσα στην
πραγματικότητα.
9. Μπορούμε να φανταστούμε τις σκέψεις μας σαν
εικονικά σωματίδια που αναδύονται από τα βάθη του ασυνείδητού μας και κτίζουν
την πραγματικότητά μας.
10. Ένα ποίημα είναι φτιαγμένο από λέξεις όπως
ένα αντικείμενο αποτελείται από σωματίδια. Πρέπει να βρούμε του νόμους που συνδέουν
τις λέξεις. Πρέπει να βρούμε το μέρος στο Σύμπαν με τη Μυστική Βιβλιοθήκη.
11.
Ανοίγουμε
το μυαλό μας και απελευθερώνουμε τις σκέψεις μας. Όλες οι λέξεις εξαφανίζονται.
Μπορούμε να ακούσουμε το βρυχηθμό της απόλυτης κενότητας. Βαθιά στα σωθικά μας ακούμε
το κλάμα ενός νεογέννητου θεϊκού μωρού. Παίρνουμε μιαν ανάσα και φωνάζουμε δυνατά.
12. Συνειδητοποιούμε ότι δεν ήταν ποτέ η δόξα που
θα μπορούσαμε να έχουμε αποκτήσει. Δεν ήταν τα πλούτη του κόσμου που έκαναν τη ζωή
σημαντική. Ήταν μόνο ένας κόκκος άμμου που προσπαθήσαμε να κρατήσουμε στα χέρια
μας. Ένα ονειρικό παλάτι φτιαγμένο από αστρόσκονη στην ακτή της μεγαλύτερης προσδοκίας
μας.
13. Είναι η βαθιά επίπτωση της κοσμικής κενότητας
και το φοβερό συναίσθημα της αβάσταχτης μοναξιάς μας αυτό που μας κάνει να θέλουμε
να φωνάξουμε και να τραγουδήσουμε, να είμαστε τόσο δημιουργικοί και τόσο
καταστροφικοί μαζί.
14. Ήταν μια απελπισμένη προσπάθεια να σώσουμε
τον εαυτό μας από μια διαπεραστική σκέψη αναξιότητας η οποία μας έφερε στα όρια
της τρέλας. Να πούμε κάτι ή να το γράψουμε.
15. Τώρα ανοίγουμε τα μάτια. Τα αστέρια
βρίσκονται ακόμα εκεί. Και εδώ είναι το ποίημα. Εκείνο το αστέρι φαίνεται ότι
είναι το πιο κοντινό σε εμάς. Θα ονομάσω το ποίημα Άλφα Κενταύρου…
16. Ένα ποίημα είναι σαν ένα αστέρι. Αφού
φύγουμε θα συνεχίσει να λάμπει. Βρίσκεται εκεί είτε μας αρέσει είτε όχι.
8/8/2018
Εικόνα: Ο Ήλιος όπως
φαίνεται από το Άλφα Κενταύρου
[https://en.wikipedia.org/wiki/Alpha_Centauri]