ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕΤΑΞΥ ΓΑΛΑΞΙΑΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ΜΕΣΩ ΣΧΕΤΙΚΙΣΤΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΡΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΩΝ ΠΤΗΣΕΩΝ*

*Βασισμένο σε μια ομιλία του Καρλ Σαγκάν που παρουσιάστηκε στον Αμερικανικό Σύλλογο Πυραυλικής, 17η Ετήσια Συνάντηση, Λος Άντζελες, 15 Νοεμβρίου 1962.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

 

Μια εκτίμηση του αριθμού των προηγμένων τεχνικών πολιτισμών σε πλανήτες άλλων αστεριών εξαρτάται από τις γνώσεις μας για τον ρυθμό σχηματισμού άστρων˙ από τη συχνότητα των πλανητών σε ευνοϊκή θέση˙ από τις πιθανότητες της ύπαρξης ζωής, ευφυΐας, και τεχνικών πολιτισμών˙ και από τη χρονική διάρκεια ζωής των τεχνικών πολιτισμών. Αυτές οι παράμετροι είναι ελάχιστα γνωστές. Οι εκτιμήσεις της παρούσας εργασίας οδηγούν σε ≈10⁶ υπάρχοντες προηγμένους τεχνικούς πολιτισμούς στον Γαλαξία μας. Η πιο πιθανή απόσταση από την πλησιέστερη τέτοια κοινότητα θα είναι αρκετές εκατοντάδες έτη φωτός.

 

Η διαστρική διαστημική πτήση με σχετικιστικές ταχύτητες έχει αρκετά προφανή πλεονεκτήματα σε σχέση με την ηλεκτρομαγνητική επικοινωνία μεταξύ αυτών των πολιτισμών. Ένα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό είναι ότι με ομοιόμορφη επιτάχυνση 1g στο μέσο του ταξιδιού και ομοιόμορφη επιβράδυνση στη συνέχεια, όλα τα σημεία του Γαλαξία είναι προσβάσιμα κατά τη διάρκεια ζωής ενός ανθρώπινου πληρώματος, λόγω της σχετικιστικής διαστολής του χρόνου. Μερικά από τα τεχνικά προβλήματα στην κατασκευή αστρόπλοιων ικανών για σχετικιστικές ταχύτητες συζητούνται. Συνάγεται το συμπέρασμα ότι με την πυρηνική σταδιοποίηση, τους αντιδραστήρες σύντηξης, και τον διαστρικό κινητήρα ράμτζετ[1] (ramjet) του Ρόμπερτ Μπουσάρντ (R. W. Bussard), δεν υπάρχουν θεμελιώδη ενεργειακά προβλήματα για σχετικιστικές διαστρικές διαστημικές πτήσεις.

 

Υποθέτουμε ότι υπάρχει στον Γαλαξία μια χαλαρά ενοποιημένη κοινότητα διαφορετικών πολιτισμών, που συνεργάζονται στην εξερεύνηση και στη δειγματοληψία αστρονομικών αντικειμένων και μορφών ζωής. Εάν κάθε τέτοιος προηγμένος πολιτισμός εκτοξεύει ένα διαστρικό όχημα ετησίως, το μέσο χρονικό διάστημα μεταξύ των δειγματοληψιών ενός μέσου άστρου θα είναι 10⁵ χρόνια, μεταξύ των δειγματοληψιών ενός πλανητικού συστήματος με ευφυή ζωή θα είναι 10⁴ χρόνια, και αυτό μεταξύ της δειγματοληψίας ενός άλλου προηγμένου πολιτισμού θα είναι 10³ χρόνια. Από αυτό προκύπτει ότι υπάρχει η στατιστική πιθανότητα ότι τη Γη την έχει επισκεφτεί ένας προηγμένος εξωγήινος πολιτισμός τουλάχιστον μία φορά κατά τη διάρκεια των ιστορικών χρόνων. Υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες στην επίδειξη μιας τέτοιας επαφής μόνο από τα αρχαία γραπτά και την εικονογραφία. Ωστόσο, υπάρχουν θρύλοι που θα μπορούσαν να μελετηθούν επωφελώς σ’ αυτό το πλαίσιο. Διαστημικές βάσεις ή άλλα τεχνουργήματα διαστρικών πολιτισμών μπορεί επίσης να υπάρχουν και αλλού στο ηλιακό σύστημα. Τα συμπεράσματα της παρούσας εργασίας είναι σαφώς ενδεικτικά.

 

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

Τα τελευταία χρόνια έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για την αρχαία υπόθεση ότι πολιτισμοί υπάρχουν σε άλλους κόσμους πέρα από τη Γη. Αυτό το ερώτημα έχει διατηρήσει μια βασική και διαδεδομένη γοητεία από τις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά μόνο την περασμένη δεκαετία έγινε έστω και ελαφρώς δεκτό σε σοβαρές επιστημονικές έρευνες. Οι εργασίες για τη στατιστική των άστρων και την αστρική εξέλιξη έχουν προτείνει ότι ένα μεγάλο μέρος των άστρων στον ουρανό έχουν πλανητικά συστήματα. Μελέτες για την προέλευση του ηλιακού συστήματος και για την προέλευση των πρώτων επίγειων οργανισμών έχουν προτείνει ότι η ζωή αναδύεται εύκολα και νωρίς στην ιστορία των πλανητών που βρίσκονται σε ευνοϊκή θέση. Υπάρχει η προοπτική ότι η ζωή είναι ένα διάχυτο συστατικό του σύμπαντος. Κατά αναλογία με τη Γη, δεν είναι παράλογο να περιμένουμε ότι, σε αστρονομικές κλίμακες, η νοημοσύνη και οι τεχνικοί πολιτισμοί θα εξελιχθούν σε πολλούς πλανήτες που φέρουν ζωή. Υπό αυτές τις συνθήκες, διαφαίνεται η πιθανότητα ότι η επαφή με άλλες γαλαξιακές κοινότητες μπορεί με κάποιο τρόπο να εδραιωθεί.

 

Έχει υποστηριχθεί ότι το φυσικό κανάλι για τη διαστρική επικοινωνία είναι η ραδιοεκπομπή κοντά στη γραμμή των 21 cm του ουδέτερου υδρογόνου˙ ή μεταξύ 3,2 και 8,1 cm˙ ή στα 10,5 cm. Εναλλακτικά, έχει προταθεί η τροποποίηση με λέιζερ της έντασης της αντιστροφής του πυρήνα στις γραμμές Fraunhofer των αστεριών όψιμου τύπου˙ ή αυτόματα οχήματα διαστρικών ανιχνευτών (probes) που μεταδίδουν ένα προ-κωδικοποιημένο μήνυμα μονοχρωματικής ραδιοεκπομπής σε πλανητικές πηγές που συναντώνται τυχαία.

 

Ο σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να διερευνήσει την πιθανότητα και τις πιθανές συνέπειες ενός άλλου καναλιού επικοινωνίας: την άμεση φυσική επαφή μεταξύ γαλαξιακών κοινοτήτων μέσω σχετικιστικών διαστρικών διαστημικών πτήσεων. Μέρος της ώθησης για τη δημοσίευση αυτών των παρατηρήσεων υπήρξε ένα έγγραφο του Σεμπάστιαν φον Χέρνερ (Sebastian von Hoerner)[2] που καταλήγει σε πολύ απαισιόδοξες εκτιμήσεις για τον αριθμό των εξωγήινων πολιτισμών˙ και τρία έγγραφα που καταλήγουν σε σαφώς αρνητικά συμπεράσματα σχετικά με την τελική προοπτική της σχετικιστικής διαστρικής διαστημικής πτήσης. Πιστεύω ότι οι διαθέσιμες τώρα πληροφορίες επιτρέπουν να εξαχθούν μάλλον διαφορετικά συμπεράσματα.

 

Η επιχειρηματολογία που πρέπει να ακολουθηθεί περιλαμβάνει έναν αριθμό παραμέτρων που είναι ελάχιστα γνωστές. Η συζήτηση έχει σκοπό να εγείρει το ενδιαφέρον για περαιτέρω εργασία σε διάφορους κλάδους. Ο αναγνώστης καλείται να υιοθετήσει ένα σκεπτικιστικό πλαίσιο σκέψης, και να τροποποιήσει ανάλογα τα συμπεράσματα. Μόνο μέσα από εκτενή συζήτηση και πειράματα θα αναδειχθούν σταδιακά τα αληθινά περιγράμματα σε αυτό το αινιγματικό αλλά σημαντικό θέμα.

 

2. ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ΣΤΟ ΓΑΛΑΞΙΑ

 

Θέλουμε να υπολογίσουμε τον αριθμό των υπαρχόντων γαλαξιακών κοινοτήτων που έχουν αποκτήσει μια τεχνική ικανότητα πολύ νωρίτερα από τη δική μας. Με τον σημερινό ρυθμό τεχνολογικής προόδου, θα μπορούσαμε να φανταστούμε αυτή την ικανότητα αρκετές εκατοντάδες χρόνια ή και περισσότερο πιο μπροστά από το δικό μας στάδιο ανάπτυξης. Μια απλή μέθοδος υπολογισμού αυτού του αριθμού οφείλεται κυρίως στον Φρανκ Ντρέικ (Frank Drake), και συζητήθηκε εκτενώς σε μια Διάσκεψη για την Ευφυή Εξωγήινη Ζωή που πραγματοποιήθηκε στο Εθνικό Ραδιοαστρονομικό Παρατηρητήριο των ΗΠΑ, τον Νοέμβριο του 1961, και με χορηγία του Επιστημονικού Συμβουλίου Διαστήματος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ.[3] Ενώ οι λεπτομέρειες διαφέρουν από πολλές απόψεις, η ακόλουθη συζήτηση συμφωνεί ουσιαστικά με τα συμπεράσματα της Διάσκεψης.

 

Ο αριθμός των υπαρχόντων προηγμένων τεχνικών πολιτισμών που διαθέτουν τόσο το ενδιαφέρον όσο και την ικανότητα για διαστρική επικοινωνία μπορεί να εκφραστεί ως: [4]

$N=R*\times f_p\times n_e\times f_l\times f_i\times f_c\times L \left(1\right)$

όπου R*, είναι ο μέσος ρυθμός σχηματισμού άστρων που υπολογίζεται κατά τη διάρκεια ζωής του Γαλαξία, f_p είναι το κλάσμα των άστρων με πλανητικά συστήματα, n_e είναι ο μέσος αριθμός πλανητών σε κάθε πλανητικό σύστημα με περιβάλλον ευνοϊκό για την εμφάνιση της ζωής, f_l είναι το κλάσμα τέτοιων ευνοϊκών πλανητών στους οποίους αναπτύσσεται ζωή, f_i είναι το κλάσμα τέτοιων κατοικημένων πλανητών στους οποίους εμφανίζεται νοήμων ζωή με ικανότητες χειρισμού εργαλείων κατά τη διάρκεια ζωής του τοπικού ήλιου, f_c είναι το κλάσμα πλανητών που κατοικούνται από νοήμονα όντα, και όπου ένας προηγμένος τεχνικός πολιτισμός με την έννοια που ορίστηκε προηγουμένως αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της ζωής του τοπικού ήλιου, και L είναι η διάρκεια ζωής του τεχνικού πολιτισμού. Προχωράμε τώρα στη συζήτηση κάθε  παραμέτρου με τη σειρά.

 

Δεδομένου ότι τα αστέρια μιας ηλιακής μάζας ή μικρότερης έχουν διάρκεια ζωής στην κύρια ακολουθία συγκρίσιμη με την ηλικία του Γαλαξία, δεν είναι ο σημερινός ρυθμός σχηματισμού άστρων αλλά ο μέσος ρυθμός σχηματισμού άστρων καθόλη τη διάρκεια του Γαλαξία που μας απασχολεί εδώ. Ο αριθμός των γνωστών αστεριών στον Γαλαξία είναι ≈ 10¹¹, τα περισσότερα από τα οποία έχουν μάζα ίση ή μικρότερη από τον Ήλιο. Η ηλικία του Γαλαξία είναι ≈ 10¹⁰ χρόνια. Κατά συνέπεια, μια πρώτη εκτίμηση για τον μέσο ρυθμό σχηματισμού άστρων είναι ≈ 10 αστέρια/έτος. Ο σημερινός ρυθμός σχηματισμού άστρων είναι τουλάχιστον μια τάξη μεγέθους μικρότερος από αυτόν τον αριθμό, και ο ρυθμός σχηματισμού άστρων στην πρώιμη γαλαξιακή ιστορία ήταν πιθανώς αρκετές τάξεις μεγέθους μεγαλύτερος. Σύμφωνα με τις παρούσες απόψεις της αστρικής πυρηνογένεσης, τα αστέρια (και, κατά συνέπεια, οι πλανήτες) που σχηματίστηκαν στην πρώιμη ιστορία του Γαλαξία είναι εξαιρετικά φτωχά σε βαριά στοιχεία. Οι τεχνικοί πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν σε τέτοιους αρχαίους πλανήτες θα ήταν αναγκαστικά εξαιρετικά διαφορετικοί από τους δικούς μας. Όμως, στον καταιγισμό του πρώιμου σχηματισμού άστρων, όταν ο Γαλαξίας ήταν νέος, βαριά στοιχεία πρέπει να είχαν δημιουργηθεί γρήγορα, και οι μεταγενέστερες γενιές άστρων και πλανητών θα είχαν επαρκή αποθέματα νουκλεϊδίων με μεγάλο μαζικό αριθμό. Αυτά τα πολύ πρώιμα συστήματα θα πρέπει να αφαιρεθούν στην εκτίμησή μας για το R*. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια υποψία ότι μεγάλοι αριθμοί αστεριών χαμηλής μάζας μπορεί να υπάρχουν στα δεξιά της κύριας ακολουθίας στο διάγραμμα Hertzsprung- Russell. Η συμπερίληψη αυτών των αντικειμένων θα τείνει να αυξήσει την εκτίμησή μας για το R*. Για τους παρόντες σκοπούς υιοθετούμε R* ≈ 10 αστέρια/έτος.

 

Υπάρχει μια ασυνέχεια στις ταχύτητες περιστροφής των άστρων κοντά στον φασματικό τύπο F5V˙ αστέρια μεταγενέστερου φασματικού τύπου έχουν πολύ αργούς ρυθμούς ισημερινής περιστροφής. Αυτή η περίσταση αποδίδεται γενικά στη μεταφορά της γωνιακής ορμής από το αστέρι σε ένα περιβάλλον ηλιακό νεφέλωμα με μαγνητική σύζευξη. Στη συνέχεια, το ηλιακό νεφέλωμα αναμένεται να συμπυκνωθεί σε ένα πλανητικό σύστημα. Το κλάσμα των αστεριών μεταγενέστερου τύπου από τον F5V είναι μεγαλύτερο από 0,98˙ πολύ πάνω από το 60 τοις εκατό από αυτά είναι αστέρια νάνοι φασματικού τύπου Μ. Δεν είναι γνωστό τι επίδραση έχει η φωτεινότητα του άστρου στην επακόλουθη συμπύκνωση και διασπορά του γύρω ηλιακού νεφελώματος. Θα μπορούσαμε να περιμένουμε ότι αστέρια πολύ προγενέστερου τύπου από τον Ήλιο διαλύουν εύκολα τα ηλιακά τους νεφελώματα˙ και ότι αστέρια πολύ μεταγενέστερου τύπου από τον Ήλιο διαλύουν πολύ λίγο από τα ηλιακά τους νεφελώματα, σχηματίζοντας έτσι μεγάλους αριθμούς τεράστιων πλανητών τύπου Δία. Υπάρχουν καλές ενδείξεις ότι πολλές από τις χημικές διεργασίες στην πρώιμη ιστορία του ηλιακού συστήματος συνέβησαν σε χαμηλή θερμοκρασία, και η χαμηλή φωτεινότητα των αστεριών όψιμου τύπου είναι απίθανο να εμποδίσει τις διαδικασίες συμπύκνωσης στο ηλιακό νεφέλωμα. Επομένως υιοθετούμε f_p ≈ 1.

 

Οι πλανήτες διπλών και πολλαπλών αστρικών συστημάτων αναμένεται γενικά να έχουν- σε αστρονομική κλίμακα- τέτοιες ασταθείς τροχιές που η εξέλιξη της ζωής σε αυτούς θεωρείται απίθανη. Δεν μπορώ να βρω αυτό το επιχείρημα απολύτως πειστικό˙ αλλά για συντηρητικούς λόγους θα συμπεριληφθεί στη συζήτηση. Το κλάσμα των αστέρων που δεν είναι μέλη διπλών ή πολλαπλών συστημάτων είναι ≈ 0,5. Στο δικό μας ηλιακό σύστημα, ο αριθμός των πλανητών που βρίσκονται σε ευνοϊκή θέση για την προέλευση της ζωής είναι τουλάχιστον δύο (Γη και Άρης) και η πιθανότητα να εμφανίστηκε ζωή κάποια στιγμή στους πλανήτες τύπου Δία έχει αυξηθεί πρόσφατα. Μερικές φορές υποστηρίζεται ότι η ζωή δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε πλανήτες M νάνων, επειδή η φωτεινότητα του τοπικού ήλιου είναι πολύ μικρή. Ωστόσο, ειδικά για πλανήτες τύπου Δία των M νάνων, το φαινόμενο του θερμοκηπίου σε μια ατμόσφαιρα μεθανίου- αμμωνίας- νερού θα πρέπει να παράγει αρκετά λογικές θερμοκρασίες. Υιοθετούμε n_e ≈ 0,5 x 2 = 1.

 

Η πιο πρόσφατη εργασία για την προέλευση της ζωής υποδηλώνει σαφώς ότι η ζωή εμφανίστηκε πολύ γρήγορα κατά την πρώιμη ιστορία της Γης. Φαίνεται ότι η παραγωγή αυτοαναπαραγόμενων μοριακών συστημάτων είναι μια αναγκαστική διαδικασία που είναι βέβαιο ότι θα συμβεί λόγω της φυσικής και της χημείας των πρωτόγονων πλανητικών περιβαλλόντων. Τέτοια αυτοαναπαραγόμενα συστήματα, τοποθετημένα σε ένα μέσο γεμάτο με πρόδρομες ουσίες αντιγραφής, ικανοποιούν όλες τις απαιτήσεις για φυσική επιλογή και βιολογική εξέλιξη. Δεδομένου του επαρκούς χρόνου και ενός περιβάλλοντος που δεν είναι εντελώς στατικό, η εξέλιξη πολύπλοκων οργανισμών είναι προφανώς αναπόφευκτη. Στο δικό μας ηλιακό σύστημα, η εμφάνιση της ζωής έχει συμβεί πιθανώς τουλάχιστον δύο φορές. Υιοθετούμε f_l  ≈ 1.

 

Το ζήτημα της εξέλιξης της νοημοσύνης είναι δύσκολο. Αυτό δεν είναι ένα πεδίο που προσφέρεται για εργαστηριακούς πειραματισμούς, και ο αριθμός των ευφυών ειδών που είναι διαθέσιμα για μελέτη στη Γη είναι περιορισμένος. Οι νοήμονες Ανθρωπίδες έχουν κατοικήσει στη Γη λιγότερο από το 10^-3 της ιστορίας της Γης.

 

Είναι σαφές ότι η εξέλιξη της ευφυΐας και της ικανότητας χειρισμού εργαλείων έχει προκύψει από το γινόμενο ενός μεγάλου αριθμού ατομικά απίθανων γεγονότων. Εάν η ιστορία της Γης ξεκινούσε ξανά, είναι πολύ απίθανο να επαναλαμβανόταν η ίδια ακολουθία γεγονότων και ότι η νοημοσύνη θα εξελισσόταν με τον ίδιο τρόπο. Από την άλλη πλευρά, η προσαρμοστική αξία της νοημοσύνης και της ικανότητας χειρισμού εργαλείων είναι τόσο μεγάλη- τουλάχιστον μέχρι να αναπτυχθούν τεχνικοί πολιτισμοί- που, εάν είναι γενετικά εφικτό, η φυσική επιλογή είναι πολύ πιθανό να την φέρει στην επιφάνεια. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι εκπληκτικά υψηλά επίπεδα νοημοσύνης έχουν εξελιχθεί στα Κητώδη. Φυλογενετικά, αυτά είναι μάλλον κοντά στις Ανθρωπίδες˙ η νευροανατομία των εγκεφάλων των Κητωδών είναι εντυπωσιακά παρόμοια με αυτή των πρωτευόντων θηλαστικών, αν και ο πιο πρόσφατος κοινός πρόγονος των δύο ομάδων έζησε πριν από περισσότερα από 10⁸ χρόνια. Τα Κητώδη ωστόσο έχουν πολύ περιορισμένες χειριστικές ικανότητες.

 

Η σύγκριση των ρυθμών αστρικής και βιολογικής εξέλιξης παρέχει κάποια προοπτική σχετικά με την πιθανότητα να προκύψει νοημοσύνη σε έναν κατάλληλο πλανήτη. Η επίγεια νοημοσύνη και ο πολιτισμός έχουν εμφανιστεί περίπου στα μέσα του χρόνου παραμονής του Ήλιου στην κύρια ακολουθία. Η συντριπτική πλειοψηφία των αστεριών στον ουρανό έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τον Ήλιο. Με την προσδοκία ότι η Γη δεν είναι ασυνήθιστη στην πρόσφατη εξέλιξή της, αλλά θεωρώντας το γεγονός ότι προφανώς έχει αναπτυχθεί μόνο μία ευφυής φυλογενετική τάξη με ικανότητες χειρισμού εργαλείων, και αυτό μόλις πρόσφατα, υιοθετούμε f_i  ≈ 10^-1.

 

Το αν υπάρχει μία ή περισσότερες εστίες για τη γραμμή πολιτιστικής ανάπτυξης που οδήγησε στον παρόντα τεχνικό πολιτισμό στη Γη παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα, το οποίο εξαρτάται εν μέρει από την έκταση της πολιτιστικής διάδοσης σε μεγάλες αποστάσεις, περίπου πέντε ή έξι χιλιάδες χρόνια πριν. Φαίνεται ότι λίγα μπορούν να μαθευτούν από εικασίες σχετικά με το, π.χ., εάν ο πολιτισμός των Αζτέκων θα είχε αναπτύξει μια τεχνική φάση αν δεν ήταν οι Κονκισταδόρες.

 

Η καταγεγραμμένη ιστορία- ακόμη και με μυθολογικό πρόσχημα- καλύπτει ≤ 10^-2 της περιόδου κατά την οποία η Γη κατοικήθηκε από Ανθρωπίδες, και ≤ 10^-5 του γεωλογικού χρόνου. Οι ίδιες εκτιμήσεις εμπλέκονται με τον προσδιορισμό του f_c. Η ανάπτυξη ενός τεχνικού πολιτισμού έχει υψηλή αξία επιβίωσης τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο˙ αλλά σε κάθε δεδομένη περίπτωση εξαρτάται από τη συμμετοχή πολλών απίθανων γεγονότων˙ και έχει συμβεί μόλις πρόσφατα στην επίγεια ιστορία. Είναι απίθανο η Γη να είναι πολύ ασυνήθιστη στην κατοχή ενός τεχνικού πολιτισμού ανάμεσα σε πλανήτες που κατοικούνται από νοήμονα όντα. Όπως και πριν, σε αστρικές εξελικτικές χρονικές κλίμακες, υιοθετούμε f_c ≈ 10^-l.

 

Ο πολλαπλασιασμός των προηγούμενων παραγόντων δίνει:

$N=10\times 1\times 1\times 1\times {10}^{-1}\times {10}^{-1}\times L={10}^{-1}L$

 

Το L είναι η μέση διάρκεια ζωής σε χρόνια ενός τεχνικού πολιτισμού που διαθέτει τόσο το ενδιαφέρον όσο και την ικανότητα για διαστρική επικοινωνία. Για την αξιολόγηση του L δεν υπάρχει- ευτυχώς για εμάς, αλλά δυστυχώς για τη συζήτηση- ούτε ένα γνωστό επίγειο παράδειγμα. Ο σημερινός τεχνικός πολιτισμός στη Γη έχει φτάσει στην επικοινωνιακή φάση (με την έννοια των κατευθυντικών κεραιών υψηλής απόδοσης για τη λήψη εξωγήινων ραδιοφωνικών σημάτων) μόνο τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει μια δυσάρεστη πιθανότητα ότι το L για τη Γη θα μετρηθεί σε δεκαετίες. Είναι επίσης πιθανό ότι οι διεθνείς πολιτικές διαφορές θα διευθετηθούν οριστικά, και ότι το L μπορεί να μετρηθεί σε γεωλογικό χρόνο. Είναι δυνατό ότι, σε άλλους κόσμους, η επίλυση εθνικών συγκρούσεων και η εγκαθίδρυση πλανητικών κυβερνήσεων επιτυγχάνονται πριν γίνουν διαθέσιμα όπλα μαζικής καταστροφής. Μπορούμε έτσι να φανταστούμε δύο ακραίες εναλλακτικές λύσεις για την αξιολόγηση του L: (α) ένας τεχνικός πολιτισμός αυτοκαταστρέφεται αμέσως μετά την επίτευξη της επικοινωνιακής φάσης (L < 10² έτη)˙ ή (β) ένας τεχνικός πολιτισμός μαθαίνει να ζει με τον εαυτό του αμέσως αφού φτάσει στην επικοινωνιακή φάση. Εάν επιβιώσει >10² χρόνια, θα είναι απίθανο να αυτοκαταστραφεί μετά. Στην τελευταία περίπτωση, η διάρκεια ζωής του μπορεί να μετρηθεί σε αστρική εξελικτική χρονική κλίμακα (L ≫ 10⁸) χρόνια. Μια τέτοια κοινωνία θα ασκεί αυτοεπιλογή στα μέλη της˙ οι γενετικές αλλαγές δεν θα είναι σε θέση να μετατοπίσουν το είδος από την προσαρμοστική κορυφή του τεχνικού πολιτισμού. Η τεχνολογία θα είναι ασφαλώς επαρκής για την αντιμετώπιση τεκτονικών και ορογενετικών αλλαγών. Ακόμη και η εξέλιξη του τοπικού ήλιου μέσα από τα εξελικτικά στάδια του κόκκινου γίγαντα και του λευκού νάνου μπορεί να μην δημιουργήσει ανυπέρβλητα προβλήματα για την επιβίωση μιας εξαιρετικά προηγμένης κοινότητας.

 

Φαίνεται απίθανο ότι, περιτριγυρισμένος από μεγάλους αριθμούς ανθηρών και ποικίλων γαλαξιακών κοινοτήτων, ένας δεδομένος πλανητικός πολιτισμός θα αποσυρθεί από την επικοινωνιακή φάση. Αυτός είναι ένας λόγος που το L είναι το ίδιο συνάρτηση του N (του πλήθους των πολιτισμών). Ο φον Χέρνερ έχει προτείνει έναν άλλο λόγο: πιστεύει ότι τα μέσα αποφυγής της αυτοκαταστροφής θα είναι μεταξύ των πρωταρχικών περιεχομένων της αρχικής διαστρικής επικοινωνίας.

 

Ο Thomas Gold έχει μιλήσει για την πιθανότητα οι διαστρικοί ταξιδιώτες του διαστήματος κατά λάθος να μολύνουν βιολογικά άψυχους πλανήτες, και έτσι να ξεκινήσουν την εμφάνιση της ζωής. Υπάρχει επίσης κάποια προοπτική ότι μια τέτοια έναρξη μπορεί να πραγματοποιηθεί σκόπιμα. Σε αυτές τις περιπτώσεις f_l = f_l(N). Παρακάτω θα συζητήσουμε την πιθανότητα f_c = f_c(N). Για αυτούς τους λόγους θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η εξίσωση (1) είναι στην πραγματικότητα μια ολοκληρωτική εξίσωση.

 

Οι δύο επιλογές για το L (< l0² έτη και ≫10⁸ έτη) οδηγούν σε δύο τιμές του N: <10 ή ≫10⁷ επικοινωνιακοί τεχνικοί πολιτισμοί ανά γαλαξία. Έτσι, η αξιολόγηση του Ν εξαρτάται άμεσα από τις προσδοκίες μας για τη διάρκεια ζωής της μέσης προηγμένης κοινότητας. Ο φον Χέρνερ έχει κάνει πολύ απαισιόδοξες εκτιμήσεις για το L, και οι τιμές του για το N είναι αντίστοιχα μικρές. Μου φαίνεται πιο λογικό ότι τουλάχιστον ένα τοις εκατό των προηγμένων τεχνικών πολιτισμών στον Γαλαξία δεν αυτοκαταστρέφονται, ούτε χάνουν το ενδιαφέρον τους για τη διαστρική επικοινωνία, ούτε υφίστανται αξεπέραστες βιολογικές ή γεωλογικές καταστροφές, και ότι, ως εκ τούτου, η διάρκεια ζωής τους μετριέται σε αστρική εξελικτική κλίμακα. Παίρνοντας τον μέσο όρο όλων των τεχνικών πολιτισμών, έχουμε επομένως L ≈ 10⁷ χρόνια. Για τους σκοπούς της ακόλουθης συζήτησης, λοιπόν, υιοθετούμε ως σταθερό αριθμό υφιστάμενων προηγμένων τεχνικών πολιτισμών στον Γαλαξία:

$N\approx 10$

Έτσι, περίπου το ένα χιλιοστό των άστρων στον ουρανό θα έχουν έναν πλανήτη στον οποίο κατοικεί ένας προηγμένος πολιτισμός. Η πιο πιθανή απόσταση από την πλησιέστερη τέτοια κοινότητα θα είναι τότε αρκετές εκατοντάδες έτη φωτός.[5]

 

3. ΕΦΙΚΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΤΡΙΚΗΣ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗΣ ΠΤΗΣΗΣ

 

Οι δυσκολίες της ηλεκτρομαγνητικής επικοινωνίας σε τέτοιες διαστρικές αποστάσεις είναι σοβαρές. Μια απλή ανταλλαγή ενός μηνύματος με τον πλησιέστερο τεχνικό πολιτισμό (αν αυτός απέχει γύρω στα 1.000 έτη φωτός) απαιτεί περιόδους που πλησιάζουν τα 1.000 χρόνια. Μια εκτεταμένη συνομιλία- ή άμεση επικοινωνία με μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα κοινότητα στην άλλη πλευρά του Γαλαξία- θα καταλαμβάνει πολύ μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, 10⁴ έως 10⁵ χρόνια.

 

Η ηλεκτρομαγνητική επικοινωνία προϋποθέτει ότι η επιλογή της συχνότητας του σήματος θα είναι προφανής σε όλες τις κοινότητες. Αλλά υπήρξε σημαντική διαφωνία σχετικά με την εκχώρηση συχνότητας διαστρικής μετάδοσης ακόμη και στον δικό μας πλανήτη˙ μεταξύ των γαλαξιακών κοινοτήτων, μπορούμε να περιμένουμε πολύ πιο σημαντικές διαφορές απόψεων σχετικά με το ποια είναι η κατάλληλη συχνότητα και ποια όχι. Ανεξάρτητα από το πόσο ευφυής είναι η μέθοδος, υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί στον χαρακτήρα της επικοινωνίας που πραγματοποιείται με έναν εξωγήινο πολιτισμό μέσω μετάδοσης ηλεκτρομαγνητικών σημάτων. Με δισεκατομμύρια χρόνια ανεξάρτητης βιολογικής και κοινωνικής εξέλιξης, οι διαδικασίες σκέψης και τα πρότυπα συνήθειας οποιωνδήποτε δύο κοινοτήτων πρέπει να διαφέρουν πολύ˙ η ηλεκτρομαγνητική επικοινωνία προγραμματισμένης μάθησης μεταξύ δύο τέτοιων κοινοτήτων φαίνεται να είναι πράγματι πολύ δύσκολο εγχείρημα. Η μάθηση θα γίνεται από δεύτερο χέρι. Τέλος, η ηλεκτρομαγνητική επικοινωνία δεν επιτρέπει δύο από τις πιο συναρπαστικές κατηγορίες διαστρικών επαφών- συγκεκριμένα, την επαφή μεταξύ ενός προηγμένου πολιτισμού και μιας ευφυούς αλλά προ-τεχνικής κοινωνίας, και την ανταλλαγή τεχνουργημάτων και βιολογικών δειγμάτων μεταξύ των διαφόρων κοινοτήτων.

 

Η διαστρική διαστημική πτήση άρει αυτές τις δυσκολίες. Διευρύνει το πεδίο δράσης για πολιτισμούς όπου η τοπική εξερεύνηση έχει ολοκληρωθεί˙ παρέχει πρόσβαση πέρα από τα πλανητικά σύνορα.

 

Υπάρχουν δύο βασικές μέθοδοι για την επίτευξη διαστρικών διαστημικών πτήσεων εντός του χρόνου μιας ανθρώπινης ζωής. Η μια περιλαμβάνει την επιβράδυνση των ανθρώπινων μεταβολικών δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια πολύ μεγάλων χρόνων πτήσης. Στο υπόλοιπο της εργασίας, θα συζητήσουμε τη δεύτερη μέθοδο, τη σχετικιστική διαστρική διαστημική πτήση, η οποία, στην πραγματικότητα, επιτελεί την ίδια λειτουργία αλλά, επιπλέον, επιτρέπει στον ταξιδιώτη να επιστρέψει στον πλανήτη του σε πολύ συντομότερο χρόνο, όπως μετρείται στον πλανήτη του.

 

Εάν μπορούν να επιτευχθούν σχετικιστικές ταχύτητες, η διαστολή του χρόνου θα επιτρέψει πολύ μακρινά ταξίδια μέσα σε μια ανθρώπινη ζωή. Σκεφτείτε ένα διαστημόπλοιο ικανό για ομοιόμορφη επιτάχυνση μέχρι το μέσο του ταξιδιού, και ομοιόμορφη επιβράδυνση στη συνέχεια. Οι σχετικιστικές εξισώσεις κίνησης έχουν λυθεί από τους W. Peschka και E. Sanger. Για το σχέδιο πτήσης μας, τα αποτελέσματά τους τροποποιούνται άμεσα, και για το χρόνο t, όπως μετριέται στο διαστημικό όχημα, για να διανύσει μια απόσταση S, με ομοιόμορφη επιτάχυνση a για το μισό της διαδρομής S/2, και ομοιόμορφη επιβράδυνση -a για το υπόλοιπο μισό, δίνουν:

$t=\frac{2c}{a}\mathrm{arccosh(}\left(1+\frac{aS}{2c^2}\right)$)     (2)

όπου c είναι η ταχύτητα του φωτός. Τα αποτελέσματα για ένα τέτοιο σχέδιο πτήσης επιτάχυνσης-επιβράδυνσης φαίνονται στο Σχήμα 1.

 

Με επιτάχυνση 1g- όπως θα ήταν κατάλληλο για τους κατοίκους ενός πλανήτη με γήινη μάζα και ακτίνα- χρειάζονται μόνο λίγα χρόνια από τη σκοπιά του διαστημόπλοιου για να φτάσει αυτό στα πλησιέστερα αστέρια, 21 χρόνια για να φτάσει στο Γαλαξιακό κέντρο, και 28 χρόνια για να φτάσει στον γαλαξία της Ανδρομέδας. Με επιταχύνσεις 2 ή 3g- όπως θα ήταν καταλληλότερο για κατοίκους ενός πλανήτη μάζας και ακτίνας συγκρίσιμης με αυτή του Δία- αυτές οι αποστάσεις μπορούν να καλυφτούν περίπου στο μισό χρόνο. Φυσικά δεν θα υπάρχει χρονική διαστολή για τον μητρικό πλανήτη˙ ο χρόνος που θα έχει παρέλθει σε έτη ισούται περίπου με την απόσταση του προορισμού σε έτη φωτός, συν το διπλάσιο του χρόνου για την επίτευξη σχετικιστικών ταχυτήτων. Για αποστάσεις πέρα από περίπου δέκα έτη φωτός, ο χρόνος που θα έχει παρέλθει στον μητρικό πλανήτη σε χρόνια, είναι περίπου ίσος με την απόσταση του προορισμού σε έτη φωτός. Έτσι, για ένα ταξίδι μετά επιστροφής με ενδιάμεση στάση πολλών ετών στα πλησιέστερα αστέρια, ο χρόνος που θα έχει παρέλθει στη Γη είναι μερικές δεκαετίες˙ για ένα τέτοιο ταξίδι στη Ντενέμπ του Κύκνου, μερικοί αιώνες˙ στο μοριακό νέφος των Ιστίων (Vela Cloud Complex), μερικές χιλιετίες˙ στο Γαλαξιακό κέντρο, μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια˙ στον γαλαξία της Ανδρομέδας, μερικά εκατομμύρια χρόνια˙ στο γαλαξιακό σμήνος της Παρθένου, μερικές δεκάδες εκατομμύρια χρόνια˙ και στο γαλαξιακό σμήνος της Κόμης (Coma Cluster), μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Ωστόσο, κάθε ένα από αυτά τα τεράστια ταξίδια θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπινου πληρώματος. Σε γαλαξιακές κλίμακες, η εξίσωση (2) απλοποιείται ως εξής:

$t=\frac{2c}{a}\mathrm{ln(}\left(\frac{aS}{c^2}\right)$)    (3)

και σε αυτές τις κλίμακες οι καμπύλες του Σχ. 1 είναι ευθείες σε ένα ημι-λογαριθμικό διάγραμμα:

Μια σειρά από δυσκολίες έχουν παρουσιαστεί από τους πρώτους συγγραφείς σχετικά με τις τεχνικές πτυχές της σχετικιστικής διαστρικής διαστημικής πτήσης. Ακόμη και με την πλήρη μετατροπή της μάζας σε ενέργεια, απαιτούνται ακραίες ποσότητες μάζας εάν μεταφέρεται όλο το καύσιμο κατά την εκτόξευση. Για σχετικιστικές ταχύτητες και το παραπάνω σχέδιο πτήσης, ο λόγος μάζας είναι περίπου ίσος με 2/φ, όπου φ = 1 - (v/c), και v είναι η μέγιστη ταχύτητα του οχήματος. Για παράδειγμα, για να φτάσει το v = 0,999c, το βάρος εκτόξευσης πρέπει να είναι περίπου 2.000 φορές το ωφέλιμο φορτίο, και είναι σαφές ότι η συνολική αρχική μάζα του διαστημόπλοιου θα είναι τεράστια. Για το ταξίδι μετά επιστροφής χωρίς ανεφοδιασμό, ο λόγος μάζας είναι (2/φ)². Έτσι, ο Jakob Ackeret συμπέρανε ότι «ακόμα και με τολμηρές υποθέσεις,» η διαστρική διαστημική πτήση με σχετικιστικές ταχύτητες θα ήταν εφικτή μόνο για ταξίδια στα πλησιέστερα αστέρια. Επιπλέον, η διατήρηση του βαρυονικού φορτίου αποτρέπει την πλήρη μετατροπή της ύλης σε ενέργεια, εκτός αν το μισό λειτουργικό καύσιμο είναι αντιύλη. Ο περιορισμός της αντιύλης- για να μην πούμε τίποτα για την παραγωγή της στις απαιτούμενες ποσότητες- είναι σαφώς πολύ σοβαρό πρόβλημα. Μια επιπλέον δυσκολία για ένα διαστημόπλοιο με προώθηση αντιύλης έχει τονιστεί από τον Edward Purcell˙ οι ακτίνες γάμμα που θα παράγονταν θα ήταν θανατηφόρες για τους κατοίκους του πλανήτη από τον οποίο το διαστημόπλοιο θα εκτοξευόταν, αν η ενεργοποίηση του κινητήρα γινόταν κοντά στον πλανήτη (και αν παραμεληθεί η ατμοσφαιρική απορρόφηση). Η σταδιοποίηση πυραύλων σύντηξης παρέχει κάποια μείωση των απαιτούμενων αναλογιών μάζας, αλλά φαίνεται ότι οι σχετικιστικές ταχύτητες δεν μπορούν να επιτευχθούν μόνο με τέτοια σταδιοποίηση.

 

Μια διέξοδος από αυτές τις δυσκολίες δόθηκε από τον Μπουσάρντ σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία. Ο ίδιος περιγράφει έναν κινητήρα ράμτζετ που χρησιμοποιεί το διαστρικό μέσο τόσο ως λειτουργικό ρευστό (για την παροχή μάζας αντίδρασης) όσο και ως πηγή ενέργειας (με θερμοπυρηνική σύντηξη). Δεν υπάρχει πλήρης μετατροπή της ύλης σε ενέργεια˙ χρησιμοποιούνται τα υπάρχοντα ελλείμματα μάζας και οι διατομές αντίδρασης σε χαμηλές ενέργειες για τη μετατροπή του υδρογόνου σε δευτέριο. Ένας τέτοιος αντιδραστήρας σίγουρα δεν είναι διαθέσιμος σήμερα˙ αλλά δεν παραβιάζει καμία φυσική αρχή, επί του παρόντος επιδιώκεται πολύ ενεργά η κατασκευή του, και δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η πραγματοποίησή του απέχει περισσότερο από μερικούς αιώνες σε αυτόν τον πλανήτη. Ο διαστρικός κινητήρας ράμτζετ του Μπουσάρντ απαιτεί πολύ μεγάλες πυκνότητες φόρτωσης της μετωπικής περιοχής: ≈ 10^-8 g cm^-2 ανά νουκλεόνιο cm^-3 στο διαστρικό μέσο. Έτσι, εάν το ωφέλιμο φορτίο είναι 10⁹ g, η περιοχή πρόσληψης πρέπει να έχει ακτίνα ≈ 60 km σε περιοχές όπου η διαστρική πυκνότητα είναι τόσο υψηλή όσο 10³ νουκλεόνια cm^-3. Στον συνηθισμένο διαστρικό χώρο, όπου η πυκνότητα είναι ≈ 1 νουκλεόνιο cm^-3, η ακτίνα της περιοχής πρόσληψης πρέπει να είναι ≈ 2.000 km. Αν η τελευταία ακτίνα φαίνεται παράλογα μεγάλη ακόμη και με τα δεδομένα της μελλοντικής τεχνολογίας, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε το όχημα να αναζητά τροχιές μέσα από σύννεφα διαστρικού υλικού, και να μεταβάλλει την επιτάχυνσή του ανάλογα με την πυκνότητα του μέσου μέσα στο οποίο κινείται. Ο J. R. Pierce είχε σκεφτεί νωρίτερα και είχε απορρίψει τους διαστρικούς κινητήρες ράμτζετ, αλλά η απόρριψή του βασίστηκε σε πολύ μικρότερες περιοχές πρόσληψης από ό,τι προτείνει ο Μπουσάρντ.

 

Φυσικά η περιοχή πρόσληψης μπορεί να μην είναι απαραίτητα υλική˙ στο βαθμό που ο κινητήρας ράμτζετ σαρώνει ιονισμένο διαστρικό υλικό, μαγνητικά πεδία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για συλλογή. Στη συνέχεια, τα διαστημόπλοια θα αναζητούσαν τροχιές μέσω περιοχών ιονισμένου υδρογόνου HII.[6] Ο διαστρικός κινητήρας του Μπουσάρντ απαιτεί επίσης μέτριες ταχύτητες εκτόξευσης˙ αλλά ακόμη και εφικτές ταχύτητες εκτόξευσης, τόσο χαμηλές όσο 1-10 km/sec, θα ήταν επαρκείς.

 

Ο Μπουσάρντ δεν συζητά τη μέθοδο διοχέτευσης της διαστρικής ύλης ώστε να μπορεί να συλλεχθεί και να χρησιμοποιηθεί για προώθηση. Πράγματι, αυτό είναι ένα θεμελιώδες πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσει κάθε σχετικιστικό διαστρικό όχημα. Διαφορετικά, η δομική και βιολογική βλάβη που θα προκληθεί από την ροή κοσμικής ακτινοβολίας θα αποτρέψει οποιαδήποτε χρήσιμη εφαρμογή των ακραίων ταχυτήτων που επιτυγχάνονται. Η μέγιστη ταχύτητα του οχήματος στο αδρανειακό πλαίσιο αναφοράς, μετά την κάλυψη της μισής απόστασης S/2 από τον προορισμό, με ομοιόμορφη επιτάχυνση a, είναι:

$v=c\sqrt{1-(1+\frac{aS}{2c^2}{)}^{-2}}$

Η εξίσωση (4) απεικονίζεται στο Σχ. 2 για τις ίδιες τρεις επιλογές του α που έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί. Η τετμημένη δίνει τη μέγιστη ταχύτητα που επιτυγχάνεται, εκφρασμένη ως φ = 1 – (v/c), κατά τη διάρκεια ενός σχεδίου πτήσης μισής επιτάχυνσης- μισής επιβράδυνσης προς έναν προορισμό σε απόσταση S. Για παράδειγμα, για ένα ταξίδι στο Γαλαξιακό κέντρο, απαιτούνται μέγιστες ταχύτητες 10^-7 - 10^-8 τοις εκατό της ταχύτητας του φωτός. Επίσης στο Σχ. 2 φαίνονται οι ταχύτητες με τις οποίες οι σχετικές κινητικές ενέργειες 1 MeV, 1 BeV και 1 erg μεταδίδονται στα διαστρικά πρωτόνια με την κίνηση του οχήματος. Για ταξίδια ακόμη και στα πλησιέστερα αστέρια εντός της διάρκειας ζωής ενός ανθρώπινου πληρώματος, η προστασία από την επαγόμενη ροή κοσμικής ακτινοβολίας είναι υποχρεωτική. Είναι προφανές από τις μεγάλες αναλογίες μάζας που απαιτούνται για ενισχυμένη διαστρική πτήση, και από τις χαμηλές επιφανειακές πυκνότητες της περιοχής μετωπικής φόρτωσης που απαιτούνται για έναν διαστρικό κινητήρα ράμτζετ, ότι η υλική θωράκιση δεν είναι πιθανώς μια εφικτή λύση.

Αν μπορούσε να βρεθεί κάποιο μέσο ιονισμού του προσκρουόμενου διαστρικού υλικού, τα ιόντα θα μπορούσαν να εκτραπούν και να αιχμαλωτιστούν από ένα μαγνητικό πεδίο. Στην περίπτωση που αναζητούνται τροχιές μέσω των περιοχών HII, το διαστρικό μέσο θα είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό ιονισμένο, και η μαγνητική διοχέτευση των ιόντων θα είναι μια πρακτική λύση. Η διαμόρφωση του πεδίου θα πρέπει να σχεδιαστεί πολύ έξυπνα, αλλά οι μέσες δυνάμεις πεδίου που απαιτούνται θα μπορούσαν να είναι τόσο χαμηλές όσο μερικές εκατοντάδες Gauss, ακόμη και για πολύ μεγάλα ταξίδια. Θα απαιτούνται πολύ υψηλότερες εντάσεις πεδίου, τουλάχιστον στη μονάδα προώθησης, για έναν κινητήρα ράμτζετ σύντηξης˙ ή εναλλακτικά για ένα υπό περιορισμό πλάσμα που τροφοδοτεί έναν πύραυλο φωτονίων. Φαίνεται πιθανό ότι αντλίες υπεραγώγιμης ροής μπορούν να παρέχουν τις εντάσεις μαγνητικού πεδίου που απαιτούνται για την εκτροπή της επαγόμενης ροής κοσμικής ακτινοβολίας.

Αξίζει να αναφερθούν οι καταληκτικές παρατηρήσεις του Μπουσάρντ σχετικά με το μέγεθος της περιοχής μετωπικής φόρτωσης, και το μέγεθος της προσπάθειας που συνεπάγεται η σχετικιστική διαστρική διαστημική πτήση: «Αυτό είναι πολύ μεγάλο σύμφωνα με τα συνηθισμένα πρότυπα, αλλά, σε κάθε περίπτωση, το διαστρικό ταξίδι είναι εγγενώς ένα αρκετά μεγάλο εγχείρημα, σίγουρα πολλές τάξεις μεγέθους μεγαλύτερο και ομοίως πιο δύσκολο από τα διαπλανητικά ταξίδια στο ηλιακό σύστημα, για παράδειγμα. Η μηχανική προσπάθεια που απαιτείται για την επίτευξη μιας επιτυχημένης διαστρικής πτήσης μικρής διάρκειας θα είναι πιθανότατα πολύ μεγαλύτερη από αυτή που απαιτείται για μια διαπλανητική πτήση, καθώς η τελευταία με τη σειρά της είναι πολύ πιο δύσκολη από το ταξίδι στην επιφάνεια της Γης. Ωστόσο, η επέκταση των οριζόντων του ανθρώπου θα είναι αναλογικά μεγαλύτερη, και τίποτα αξιόλογο δεν επιτυγχάνεται ποτέ εύκολα.»

 

Ο σκοπός αυτής της ενότητας είναι να προσδώσει πίστη στην πρόταση ότι ένας συνδυασμός σταδιοποιημένων κινητήρων σύντηξης, μεγάλων λόγων μάζας, κινητήρων ράμτζετ που αξιοποιούν το διαστρικό μέσο, και τροχιών μέσα από περιοχές HII, είναι ικανός να μας πάει σίγουρα στα πλησιέστερα αστέρια, κατά τη διάρκεια ζωής ενός ανθρώπινου πληρώματος, χωρίς προσφυγή σε αρχές που δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί. Θεωρώντας έστω και μια μικρή επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο μέσα στους επόμενους αιώνες, πιστεύω ότι οι διαστρικές διαστημικές πτήσεις με σχετικιστικές ταχύτητες στα πιο απομακρυσμένα σημεία του Γαλαξία μας είναι ένας εφικτός στόχος για την ανθρωπότητα. Και αν ισχύει αυτό, άλλοι πολιτισμοί, αιώνες πιο προηγμένοι από τον δικό μας, πρέπει σήμερα να διασχίζουν το διάστημα ανάμεσα στα αστέρια.

 

4. ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΕΠΑΦΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΓΑΛΑΚΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ

 

Μπορούμε να περιμένουμε ότι εάν η διαστρική διαστημική πτήση είναι τεχνικά εφικτή θα αναπτυχθεί- παρόλο που είναι ένα εξαιρετικά δαπανηρό και δύσκολο εγχείρημα, από την σκοπιά μας. Ακόμη και πέρα από την ανταλλαγή πληροφοριών και ιδεών με άλλες ευφυείς κοινότητες, τα επιστημονικά πλεονεκτήματα των διαστρικών διαστημικών πτήσεων εξάπτουν τη φαντασία: Άμεσες αστρονομικές δειγματοληψίες- αστεριών σε όλα τα εξελικτικά στάδια, απομακρυσμένων πλανητικών συστημάτων, του διαστρικού μέσου, πολύ αρχαίων σφαιρικών σμηνών, κοκ˙ συνεργατικά αστρονομικά εγχειρήματα, όπως οι τριγωνομετρικές παραλλάξεις εξαιρετικά απομακρυσμένων αντικειμένων˙ παρατήρηση και δειγματοληψία πλήθους ανεξάρτητων βιολογιών και κοινωνιών. Αυτά είναι εγχειρήματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν και να εμπνεύσουν ακόμη και έναν πολύ μακρόβιο πολιτισμό.

Για τη χρονική διάρκεια L ενός πολιτισμού, που υιοθετήσαμε προηγουμένως, βλέπουμε ότι η διαστρική διαστημική πτήση σε όλα τα σημεία του Γαλαξία, ακόμη και σε άλλους γαλαξίες, είναι καταρχήν δυνατή. Οι ταξιδιώτες θα επιστρέψουν στο απώτερο μέλλον μετά την αναχώρησή τους, αλλά έχουμε ήδη προβλέψει ότι ο πολιτισμός θα είναι σταθερός σε αυτές τις τεράστιες χρονικές περιόδους. Θα υπάρχει ακόμα ένα αρχείο της αναχώρησης, ένα αποθετήριο για τις πληροφορίες που συλλέγονται, και μια κοινότητα που ενδιαφέρεται για τα αποτελέσματα. Για να αποφευχθεί η περιττή επικάλυψη στη διαστρική εξερεύνηση, οι επικοινωνιακές κοινωνίες θα συγκεντρώνουν πληροφορίες και θα ενεργούν συντονισμένα, όπως έχει ήδη επισημάνει ο Ronald Bracewell. Άμεσες επαφές και ανταλλαγή πληροφοριών και τεχνουργημάτων θα υπάρχουν μεταξύ των περισσότερων διαστημικών κοινωνιών που διαθέτουν σχετικιστικά αστρόπλοια. Στην πραγματικότητα, σε μεγάλες αποστάσεις, η επικοινωνία των αστρόπλοιων θα λαμβάνει χώρα σχεδόν τόσο γρήγορα, και πολύ πιο αξιόπιστα, όσο και η επικοινωνία με την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Η κατάσταση έχει κάποια ομοιότητα με τις μετα- αναγεννησιακές ναυτικές κοινότητες της Ευρώπης και τις αποικίες τους, πριν από την ανάπτυξη των ιστιοφόρων κλίπερ (clipper) και των ατμόπλοιων. Εάν η σχετικιστική διαστρική διαστημική πτήση είναι εφικτή, οι τεχνικοί πολιτισμοί του Γαλαξία θα είναι ένα αλληλοεπικοινωνιακό σύνολο˙ αλλά η τηλεπικοινωνία θα είναι αργή.

Έχει κάποιο ενδιαφέρον να εκτιμηθεί το μέσο χρονικό διάστημα μεταξύ των επαφών για ένα δεδομένο πλανητικό σύστημα. Αν και οι χρόνοι διέλευσης ενός διαστημόπλοιου που κινείται με σχετικιστικές ταχύτητες είναι λίγο- πολύ οι ίδιοι για οποιοδήποτε μέρος του Γαλαξία, ο χρόνος που θα έχει παρέλθει στον πλανήτη μας είναι περίπου ανάλογος με την απόσταση του ταξιδιού. Συνεπώς, η επαφή θα πρέπει να είναι μεγαλύτερη μεταξύ των γειτονικών κοινοτήτων, αν και μπορούμε να προβλέψουμε ότι θα επιχειρηθούν περιστασιακά πολύ μεγάλα ταξίδια.

 

Έστω καθένας από τους N πλανήτες στην επικοινωνιακή φάση εκτοξεύει q σχετικιστικά διαστημόπλοια ανά έτος. Αυτά τα οχήματα έχουν το καθένα τουλάχιστον μία επαφή ανά ταξίδι, και τις περισσότερες φορές λείπουν περίπου 10³- 10⁴ χρόνια από τον μητρικό πλανήτη τους ανά ταξίδι. Στη σταθερή κατάσταση, θα υπάρχουν τότε q επαφές που θα πραγματοποιούνται από κάθε πολιτισμό που διαθέτει αστρόπλοια ανά έτος, και ≈ qN επαφές ανά έτος για τον Γαλαξία ως σύνολο. Σε σχέση με την οικονομική δυνατότητα τέτοιων προηγμένων πολιτισμών, μια τιμή q = 1 διαστημόπλοιο έτος^-1 φαίνεται μέτρια (άλλες επιλογές του q θα τροποποιήσουν τα αποτελέσματα με προφανή τρόπο). Κάθε πολιτισμός κάνει τότε ≈ 1 επαφή ανά έτος, και κατά μέσο όρο 10⁷ επαφές κατά τη διάρκεια της ζωής του (για L = 10⁷). Ο αριθμός των επαφών ανά έτος για το Γαλαξία συνολικά είναι τότε 10⁶ (για N = 10⁶)˙ ένα αρκετά μεγάλο μέρος αυτών των επαφών θα πρέπει να βρίσκεται μεταξύ δύο προηγμένων κοινοτήτων. Ο μέσος αριθμός αστροπλοίων σε περιπολία από κάθε τεχνικό πολιτισμό ανά πάσα στιγμή είναι 10³- 10⁴.[7]

 

Εάν οι επαφές γίνονται σε καθαρά τυχαία βάση, κάθε αστέρι θα πρέπει να δέχεται μια επίσκεψη περίπου μία φορά κάθε 10⁵ χρόνια. Ακόμη και τα πιο ογκώδη αστέρια θα εξεταστούν τουλάχιστον μία φορά, όσο βρίσκονται στην κύρια ακολουθία. Ειδικά, με ένα κεντρικό αποθετήριο γαλαξιακών πληροφοριών, αυτοί οι προηγμένοι πολιτισμοί θα πρέπει να έχουν μια πολύ καλή ιδέα για το ποια πλανητικά περιβάλλοντα είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν ευφυή ζωή. Με μια μέση συχνότητα επαφής ανά πλανήτη 10^-5 yr^-l, η προέλευση και η εξέλιξη της ζωής σε κάθε πλανήτη του Γαλαξία μπορεί να παρακολουθηθεί αποτελεσματικά. Η διαδοχική ανάπτυξη των μεταζώων, της συνεργατικής συμπεριφοράς, της χρήσης εργαλείων, και των πρωτόγονων σχημάτων επικοινωνίας των ατόμων του ίδιου είδους θα σημειωνόταν,  και θα ακολουθούσε μια αύξηση στη συχνότητα διαστρικής δειγματοληψίας. Εάν f_i  ≈ 10^-l, τότε, σε καθαρά τυχαία βάση, η συχνότητα επαφής με ευφυείς προ-τεχνικές πλανητικές κοινότητες θα πρέπει να είναι ≈ 10^-4 yr^-1. Μόλις εμφανιστεί ο τεχνικός πολιτισμός, και ιδιαίτερα μετά την έναρξη της φάσης επικοινωνίας, η συχνότητα επαφής θα πρέπει και πάλι να αυξηθεί˙ αν f_c ≈ 10^-1, σε περίπου 10^-3 yr^-1. Πλανήτες εξαιρετικού ενδιαφέροντος θα δέχονται επίσκεψη ακόμη πιο συχνά. Σύμφωνα με τις προηγούμενες υποθέσεις, κάθε επικοινωνιακός τεχνικός πολιτισμός θα πρέπει να επισκέπτεται κάθε άλλον τέτοιον πολιτισμό περίπου μία φορά κάθε χίλια χρόνια. Τα διαστημικά οχήματα έρευνας κάθε πολιτισμού θα πρέπει να επιστρέφουν στον μητρικό τους πλανήτη με ρυθμό περίπου ένα όχημα ετησίως, και ένα αρκετά μεγάλο μέρος αυτών των οχημάτων θα έχει επαφή με άλλες κοινότητες. Ο πλούτος, η ποικιλομορφία, και η λαμπρότητα αυτού του εμπορίου, η ανταλλαγή αγαθών και πληροφοριών, επιχειρημάτων και τεχνουργημάτων, ιδεών και συγκρούσεων, πρέπει να οξύνει συνεχώς την περιέργεια, και να ενισχύει τη ζωτικότητα των κοινωνιών που συμμετέχουν.

Η προηγούμενη συζήτηση έχει μια περίεργη εφαρμογή στον δικό μας πλανήτη. Με βάση τις υποθέσεις που έγιναν, περίπου ένα ή δύο εκατομμύρια χρόνια πριν, με την εμφάνιση του Proconsul και του Zinjanthropus,[8] ο ρυθμός δειγματοληψίας του πλανήτη μας θα έπρεπε να έχει αυξηθεί σε περίπου μία φορά κάθε δέκα χιλιάδες χρόνια. Στην αρχή της πιο πρόσφατης μεταπαγετώδους περιόδου, η ανάπτυξη της κοινωνικής δομής, της τέχνης, της θρησκείας και των στοιχειωδών τεχνικών δεξιοτήτων θα έπρεπε να έχει αυξήσει ακόμη περισσότερο τη συχνότητα επαφής. Αλλά αν το μεσοδιάστημα μεταξύ των δειγματοληψιών είναι μόνο αρκετές χιλιάδες χρόνια, τότε υπάρχει η πιθανότητα να έχει συμβεί επαφή με έναν εξωγήινο πολιτισμό εντός των ιστορικών χρόνων.[9]

 

5. ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΕΞΩΓΗΙNΗΣ ΕΠΑΦΗΣ ΜΕ ΤΗ ΓΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ

 

Δεν υπάρχουν αξιόπιστες αναφορές για επαφές κατά τους τελευταίους αιώνες, όταν η κριτική επιστήμη και η έλλειψη δεισιδαιμονίας είχαν επικρατήσει. Οποιαδήποτε προηγούμενη ιστορία επαφής πρέπει να επιβαρύνεται με κάποιο βαθμό φανταστικής διακόσμησης, λόγω απλώς των απόψεων που επικρατούσαν τη στιγμή της επαφής. Ο βαθμός στον οποίο η επακόλουθη παραλλαγή και εξωραϊσμός αλλάζει τη βασική δομή του περιστατικού, ποικίλλει ανάλογα με το χρόνο και τις περιστάσεις. Ο Constantin Brailoiu καταγράφει ένα περιστατικό στη ρουμανική λαογραφία, όπου, σαράντα χρόνια μετά από μια ρομαντική τραγωδία, η ιστορία διανθίστηκε περίτεχνα με μυθολογικό υλικό και υπερφυσικά όντα. Την εποχή που η μπαλάντα τραγουδιόταν και αποδιδόταν στην μακρινή αρχαιότητα, η πραγματική ηρωίδα ήταν ακόμα ζωντανή.

 

Ένα άλλο περιστατικό, που είναι πιο σχετικό με το υπό εξέταση θέμα, είναι η εγγενής αφήγηση της πρώτης επαφής με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από τον λαό Tlingit[10] της βορειοανατολικής ακτής της Βόρειας Αμερικής. Η επαφή έγινε το 1786 με μια αποστολή με επικεφαλής τον Γάλλο πλοηγό La Perouse. Οι Tlingit δεν κρατούσαν γραπτά αρχεία. Έναν αιώνα μετά, την επαφή αφηγήθηκε λεκτικά ένας αρχηγός των Tlingit στον εθνογράφο George Emmons. Η ιστορία είναι επιβαρυμένη με το μυθολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ερμηνεύτηκαν αρχικά τα γαλλικά ιστιοφόρα. Αλλά αυτό που είναι πολύ εντυπωσιακό είναι ότι η αληθινή φύση της συνάντησης είχε διατηρηθεί πιστά. Ένας τυφλός γέρος πολεμιστής Tlingit είχε κατακτήσει τους φόβους του τη στιγμή της συνάντησης, είχε επιβιβαστεί σε ένα από τα γαλλικά πλοία και αντάλλαξε αγαθά με τους Ευρωπαίους. Παρόλο που ήταν τυφλός, κατάλαβε ότι οι επιβαίνοντες στα σκάφη ήταν άνθρωποι. Η ερμηνεία του αυτή οδήγησε σε ενεργό εμπόριο μεταξύ της αποστολής του La Perouse και των Tlingit. Η προφορική παράδοση περιείχε επαρκείς πληροφορίες για μεταγενέστερη ανασύνθεση της αληθινής φύσης της συνάντησης, αν και πολλά από τα περιστατικά ήταν μεταμφιεσμένα σε ένα μυθολογικό πλαίσιο: π.χ., τα ιστιοφόρα περιγράφονταν ως τεράστια μαύρα πουλιά με λευκά φτερά.

 

Η συνάντηση μεταξύ των Tlingit και του La Perouse υποδηλώνει ότι υπό ορισμένες συνθήκες μια σύντομη επαφή με έναν εξωγήινο πολιτισμό θα καταγραφεί με ανακατασκευάσιμο τρόπο. Η ανασυγκρότηση θα βοηθηθεί πολύ εάν (1) το περιστατικό καταγραφεί σε γραπτό αρχείο αμέσως μετά το συμβάν, (2) πραγματοποιηθεί μια σημαντική αλλαγή, εξαιτίας της συνάντησης, στην κοινωνία που έρχεται σε επαφή, και (3) δεν γίνει προσπάθεια από τον πολιτισμό που έρχεται σε επαφή για να συγκαλύψει την εξωγενή του φύση.

 

Από την άλλη πλευρά, είναι προφανές ότι η ανοικοδόμηση μιας επαφής με έναν εξωγήινο πολιτισμό είναι γεμάτη δυσκολίες. Πίσω από τι προσωπείο μύθου να περιμένουμε μια τέτοια επαφή να κρυφτεί; Μια απλή περιγραφή της εμφάνισης ενός παράξενου όντος που εκτελεί θαυμάσια έργα και κατοικεί στους ουρανούς δεν είναι αρκετά επαρκής. Όλοι οι λαοί έχουν την ανάγκη να κατανοήσουν το περιβάλλον τους, και η απόδοση του ελλιπώς κατανοητού σε απόκοσμες θεότητες είναι ελάχιστα ικανοποιητική. Όταν συμβαίνει αλληλεπίδραση μεταξύ των λαών που υποστηρίζουν διαφορετικές θεότητες, είναι αναπόφευκτο ότι κάθε ομάδα θα διεκδικήσει εξαιρετικές δυνάμεις για τον θεό της. Η κατοικία των θεών στον ουρανό δεν υποδηλώνει καν εξωγήινη προέλευση. Τελικά, πού μπορούν να κατοικούν οι θεοί; Προφανώς όχι στη διπλανή χώρα˙ θα ήταν πολύ εύκολο να διαψεύσουμε την ύπαρξή τους πηγαίνοντας εκεί. Μέχρι να αναπτυχθούν πολύ λεπτές μεταφυσικές κατασκευές- πιθανώς μέσα στην απόγνωση- οι θεοί μπορούν να ζουν μόνο κάτω από τη γη, στα νερά ή στον ουρανό. Και εκτός ίσως από τους θαλασσοπόρους λαούς, ο ουρανός προσφέρει το ευρύτερο φάσμα ευκαιριών για θεολογικές εικασίες.

 

Κατά συνέπεια, χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από έναν θρύλο σχετικά με την εμφάνιση ενός παράξενου όντος που κάνει εκπληκτικά έργα και ζει στον ουρανό. Σίγουρα θα προσέθετε αξιοπιστία εάν δεν υπήρχε προφανής υπερφυσική αφήγηση στην ιστορία. Μια περιγραφή της μορφολογίας ενός ευφυούς μη ανθρώπινου όντος, μια σαφής περιγραφή των αστρονομικών πραγματικοτήτων για έναν πρωτόγονο λαό, ή μια διαφανής παρουσίαση του σκοπού της επαφής θα αύξανε την αξιοπιστία του θρύλου.

 

Στη Σοβιετική Ένωση, ο Matest Agrest και άλλοι έχουν επιστήσει την προσοχή σε αρκετά βιβλικά περιστατικά τα οποία υποπτεύονται ότι αντικατοπτρίζουν την επαφή με εξωγήινους πολιτισμούς. Για παράδειγμα, ο Agrest θεωρεί ότι τα περιστατικά που σχετίζονται με το απόκρυφο βιβλίο, τον «Σλαβονικό Ενώχ,»[11] είναι στην πραγματικότητα μια αφήγηση της επίσκεψης της Γης από εξωγήινους κοσμοναύτες, και την αμοιβαία επίσκεψη αρκετών γαλαξιακών κοινοτήτων από έναν μάλλον μπερδεμένο κάτοικο της Γης. Ωστόσο, ο σλαβικός Ενώχ αποτυγχάνει να ικανοποιήσει αρκετά από τα κριτήρια για έναν γνήσιο μύθο επαφής που αναφέρθηκαν παραπάνω: έχει διαμορφωθεί σε πολλά διαφορετικά τυποποιημένα υπερφυσικά πλαίσια˙ δεν υπάρχει διαφανές εξωγήινο κίνητρο για τα γεγονότα που περιγράφονται˙ και η αστρονομία είναι σε μεγάλο βαθμό λάθος. Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να συμβουλευτεί τυπικές εκδόσεις του χειρογράφου.

 

Υπάρχουν άλλοι θρύλοι που πληρούν περισσότερο τα προαναφερθέντα κριτήρια επαφής, και που αξίζουν σοβαρής μελέτης στο παρόν πλαίσιο. Ως ένα παράδειγμα, μπορούμε να αναφέρουμε τη βαβυλωνιακή αφήγηση για τη δημιουργία του πολιτισμού των Σουμερίων από τους Apkallu,[12] εκπροσώπους μιας προηγμένης, μη ανθρώπινης, και πιθανώς εξωγήινης κοινωνίας.

 

Μια απολύτως πειστική επίδειξη της προηγούμενης επαφής με έναν εξωγήινο πολιτισμό δεν μπορεί ποτέ να παρασχεθεί βασισμένη μόνο πάνω σε κείμενα και ζωγραφικές αναπαραστάσεις. Υπάρχουν όμως και άλλες πιθανές πηγές πληροφοριών.

 

Τα στατιστικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν νωρίτερα σε αυτό το έγγραφο υποδηλώνουν ότι τη Γη την έχουν επισκεφθεί διάφοροι γαλαξιακοί πολιτισμοί πολλές φορές (πιθανώς ≈ 10⁴) κατά τη διάρκεια του γεωλογικού χρόνου. Δεν αποκλείεται να υπάρχουν ακόμα αντικείμενα από αυτές τις επισκέψεις, ή ακόμα και να διατηρείται (ενδεχομένως αυτόματα) κάποιο είδος βάσης μέσα στο ηλιακό σύστημα για να παρέχει τη συνέχεια σε διαδοχικές αποστολές. Λόγω των καιρικών συνθηκών και παρεμβολών, και της πιθανότητας ανίχνευσης της βάσης από τους κατοίκους της Γης, θα ήταν προτιμότερο να μην ανεγερθεί μια τέτοια βάση στην επιφάνεια της Γης. Η Σελήνη φαίνεται μια λογική εναλλακτική. Η επικείμενη φωτογράφιση υψηλής ανάλυσης της Σελήνης από διαστημικά οχήματα- ιδιαίτερα της σκοτεινής πλευράς- μπορεί να λάβει υπόψη αυτές τις πιθανότητες. Υπάρχουν επίσης άλλες τοποθεσίες στο ηλιακό σύστημα που μπορεί να αποδειχθούν ενδιαφέρουσες σε αυτό το πλαίσιο. Η επαφή με μια τέτοια βάση θα παρείχε, φυσικά, τον πιο άμεσο έλεγχο στα συμπεράσματα της παρούσας εργασίας.

 

Διαφορετικά, η αφθονία των προηγμένων πολιτισμών στον Γαλαξία θα μπορούσε να ελεγχθεί με επιτυχή ανίχνευση κατανοητών ηλεκτρομαγνητικών σημάτων διαστρικής προέλευσης. Τις επόμενες δεκαετίες η ανθρωπότητα θα έχει την ικανότητα να μεταδίδει ηλεκτρομαγνητικά σήματα σε αποστάσεις αρκετών εκατοντάδων ετών φωτός. Η λήψη και η επιστροφή ενός τέτοιου σήματος θα ανήγγειλε την παρουσία μας ως τεχνικού πολιτισμού και, εάν τα συμπεράσματα της παρούσας εργασίας είναι έγκυρα, θα ακολουθούσε ειδική αποστολή επαφής. Ακόμα κι αν ένα κατανοητό διαστρικό σήμα λαμβανόταν και επέστρεφε σήμερα, θα περνούσαν αρκετές εκατοντάδες χρόνια μέχρι να φτάσει η αποστολή επαφής στη Γη. Ας ελπίσουμε ότι τότε θα υπάρχει ακόμα ένας ακμάζων επίγειος πολιτισμός για να υποδεχτεί τους επισκέπτες από τα μακρινά αστέρια.

 

             

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

 

Αυτή η έρευνα υποστηρίχθηκε εν μέρει από την επιχορήγηση NsG-126-61 της Εθνικής Υπηρεσίας Αεροναυπηγικής και Διαστήματος ενώ ήμουν στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ, όπου εκτελείτο μεγάλο μέρος της εργασίας˙ οι απόψεις που παρουσιάζονται εδώ, ωστόσο, είναι εξ ολοκλήρου ευθύνη του συγγραφέα. Είμαι υπόχρεος στους J. Finkelstein, J. Lederberg, L. Sagan, M. Schmidt, C. Seeger, I. S. Shklovsky, C. Stern και W. Talbert για τις ιδέες και την ενθάρρυνση των συζητήσεων για διάφορες πτυχές αυτής της εργασίας, καθώς και στους συναδέλφους μου μέλη του Τάγματος των Δελφινιών (Order of the Dolphins), ιδιαίτερα στους F. D. Drake και P. M.

Morrison. 

ΑΝΑΦΟΡΕΣ

[1] ΣτΜ. Ο κινητήρας ramjet του Μπουσάρντ, είναι ένας κινητήρας ο οποίος τροφοδοτείται από σύντηξη υδρογόνου το οποίο συλλέγεται από το διαστρικό αέριο με τη χρήση ισχυρών μαγνητικών πεδίων.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Bussard_ramjet]

[2] ΣτΜ. Το 1961, ο φον Χέρνερ δημοσίευσε ένα άρθρο στο οποίο δεν ήταν αισιόδοξος για τον χρόνο επιβίωσης των ειδών που χρησιμοποιούν μηχανές. Στην αρχή, σημείωσε ότι η τρέχουσα νοοτροπία (π.χ. τεχνολογικός προσανατολισμός) είναι μόνο μία από τις πολλές δυνατότητες ενός πολιτισμού, και στο μέλλον μπορεί να αντικατασταθεί από άλλα ενδιαφέροντα. Επιπλέον, σύμφωνα με τον ίδιο, η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας στη Γη οδηγήθηκε από δύο παράγοντες- τον αγώνα για κυριαρχία και την επιθυμία για εύκολη ζωή. Ο πρώτος οδηγεί σε πλήρη καταστροφή, ο δεύτερος σε βιολογικό ή ψυχικό εκφυλισμό.

Ο φον Χέρνερ υπέθεσε επίσης ότι οποιοσδήποτε πολιτισμός πρέπει να εξαφανιστεί μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, και υπολόγισε τη μέση διάρκεια ενός πολιτισμού σε 6.500 χρόνια. Πρότεινε τη διαδοχή τεχνολογικών ειδών σε έναν δεδομένο πλανήτη σε μια χρονική απόσταση εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών, και ότι κάθε κατοικήσιμος πλανήτης (ένας στα 3 εκατομμύρια αστέρια) κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του παράγει κατά μέσο όρο 4 τεχνολογικά είδη. Με αυτές τις υποθέσεις, η μέση απόσταση μεταξύ των πολιτισμών στον Γαλαξία μας είναι 1.000 έτη φωτός. Οι υπολογισμοί του φον Χέρνερ δείχνουν επίσης ότι η πιθανότητα να δημιουργηθεί η πρώτη επαφή με έναν πολιτισμό στην ίδια φάση ανάπτυξης με τον γήινο είναι 0,5%.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Sebastian_von_Hoerner]

[3] Στη συγκεκριμένη συνάντηση παραβρέθηκαν οι D. W. Atchley, M. Calvin, G. Cocconi, F. D. Drake, S. S. Huang, J. C. Lilly, P. M. Morrison, B. M. Oliver, J. P. T. Pearman, C. Sagan, και O. Struve.

[4] ΣτΜ. Πρόκειται για τη γνωστή εξίσωση του Ντρέικ.

[5] Στη Διάσκεψη του Συμβουλίου Επιστημών του Διαστήματος που αναφέρθηκε προηγουμένως, τα συμπεράσματα για τον αριθμό εξωπολιτισμών Ν εκτείνονταν μεταξύ 10⁴ - 10⁹, και η απόσταση από την πλησιέστερη προηγμένη κοινότητα κυμαινόταν από δέκα έως αρκετές χιλιάδες έτη φωτός.

[6] ΣτΜ. Μια περιοχή HII είναι μια περιοχή διαστρικού ιονισμένου ατομικού υδρογόνου. Βρίσκεται τυπικά σε ένα μοριακό νέφος στο οποίο έλαβε χώρα πρόσφατα σχηματισμός άστρων, με μέγεθος που κυμαίνεται από ένα έως εκατοντάδες έτη φωτός, και πυκνότητα από λίγα έως περίπου ένα εκατομμύριο σωματίδια ανά κυβικό εκατοστό.

[https://en.wikipedia.org/wiki/H_II_region]

[7] Αποδεικνύεται εύκολα ότι με τις υιοθετούμενες τιμές των N και q, ακόμη και με πολύ μεγάλες περιοχές μετωπικής φόρτωσης κινητήρων ramjet, τα καυσαέρια από τέτοια διαστρικά οχήματα συμβάλλουν αμελητέα στη ροή της γαλαξιακής ακτινοβολίας υποβάθρου.

[8] ΣτΜ. Προφανώς εδώ έχει γίνει λάθος γιατί, ενώ ο Zinjanthropus (Paranthropus boisei) έζησε πριν από 2 εκατομμύρια χρόνια, ο Proconsul έζησε πριν από 20 εκατομμύρια χρόνια.

[9] Αυτή η πιθανότητα έχει προβληθεί σοβαρά στο παρελθόν˙ για παράδειγμα, από τον Ενρίκο Φέρμι, σε μια πολύ γνωστή πλέον συζήτηση σ’ ένα τραπέζι στο Λος Άλαμος κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν εισήγαγε το πρόβλημα με τις λέξεις «Πού είναι;»

[10] ΣτΜ. Οι Tlingit είναι αυτόχθονες πληθυσμοί της βορειοδυτικής ακτής της Βόρειας Αμερικής. Η πρώτη επαφή των Tlingit με τους Ευρωπαίους έγινε το 1741 με Ρώσους εξερευνητές. Ισπανοί εξερευνητές ακολούθησαν το 1775.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Tlingit]

[11] ΣτΜ. Υπάρχουν τρία Βιβλία του Ενώχ, εκ των οποίων το Δεύτερο Βιβλίο είναι γνωστό και ως Σλαβονικός Ενώχ. Σε ό,τι αφορά το Πρώτο Βιβλίο, περιγράφει την προέλευση των δαιμόνων και των Νεφελίμ, γιατί κάποιοι άγγελοι έπεσαν από τον ουρανό, και γιατί ο κατακλυσμός της Γένεσης ήταν ηθικά απαραίτητος, προκειμένου να επέλθει η χιλιόχρονη βασιλεία του Μεσσία. [https://en.wikipedia.org/wiki/Book_of_Enoch]

[12] ΣτΜ. Ο όρος «Apkallu» απαντάται σε σφηνοειδείς επιγραφές των Βαβυλωνίων, και γενικά σημαίνει «σοφός.» Σε διαφορετικά περιεχόμενα, οι Apkallu περιγράφονται ως ημίθεοι, μισοί άνθρωποι και μισοί ψάρια, που στέλνονται από τους θεούς για να δώσουν γνώση στους ανθρώπους.

[https://en.wikipedia.org/wiki/Apkallu]

DIRECT CONTACT AMONG GALACTIC CIVILIZATIONS BY RELATIVISTIC INTERSTELLAR SPACEFLIGHT, CARL SAGAN

Reprinted from Planet. Space Sci. 1963, Vol. 11, pp. 485 to 498. Pergamon Press Ltd.

[https://ntrs.nasa.gov/api/citations/19630011050/downloads/19630011050.pdf]

ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕΤΑΞΥ ΓΑΛΑΞΙΑΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ  ΜΕΣΩ ΣΧΕΤΙΚΙΣΤΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΡΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΩΝ  ΠΤΗΣΕΩΝ, ΚΑΡΛ ΣΑΓΚΑΝ

Μετάφραση για τα Ελληνικά: 2023, Χρήστος Κ. Τσελέντης.