Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ένα πράγμα που να είναι αντικειμενικό.
Δε θα βρούμε ούτε ένα.
Χρησιμοποιούμε τόσο συχνά και αυτονόνητα μια έννοια που ούτε καν υπάρχει:
Η αλήθεια.
Ο πόνος;
Ο φόβος;
Η ευτυχία;
Τι;
Οι αισθήσεις μας πληροφορούν για κάποιον κόσμο, ο οποίος βρίσκεται εξίσου έξω και μέσα μας, χωρίς να ξέρουμε πώς θα μπορούσε πράγματι να είναι.
Υποθέτουμε βεβαίως ότι υπάρχει.
Ας προσπαθήσουμε να βρούμε μόνο ένα πράγμα που να υπάρχει.
Ακόμη σκεφτόμαστε...
Υπάρχει άραγε ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε; Υπάρχει ο κόσμος που αγγίζουμε;
Ή μήπως συνειδητοποιούμε ότι αγγίζουμε;
Μήπως ένα ποτήρι που πιάνουμε 'εκεί έξω' και η εικόνα του ίδιου ποτηριού που εκείνη τη στιγμή εντυπώνεται στο μυαλό μας είναι απλά μια 'νοήμονη σύμπτωση';
Μήπως όλα τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε, συναισθανόμαστε και συνηδειτοποιούμε είναι τέτοιες νοήμονες και παράδοξες ταυτίσεις;
Πιθανότατο ακούγεται...
Τι παράξενος που είναι ο κόσμος.
Μπορεί ταυτόχρονα να υπάρχει και να μην υπάρχει.
Κι όσο τον σκεφτόμαστε εκείνος διαφεύγει διαρκώς.
Μιλάμε για ζωή και θάνατο, θνητότητα και αθανασία, χωρίς να υπάρχει τίποτε.
Τίποτε απολύτως και συνάμα τα πάντα.
Πολύ φοβάμαι πως η σκέψη μας σε συνεργασία με τις αισθήσεις και τη φαντασία μας, δημιούργησαν ένα 'περιβάλλον', που ίσως δε θα καταφέρουμε ποτέ να αποδείξουμε ότι υπάρχει. Ίσως και να μη χρειάζεται να το αποδείξουμε.
Είναι ζήτημα απλής λογικής: Ζούμε σ' έναν κόσμο απείρων διαστάσεων (έχουμε φτάσει θεωρητικά τις 11), δεν υπάρχει στην πραγματικότητα χώρος- χρόνος (δείτε κβαντική σύζευξη), δεν υπάρχει μέσα-έξω (είμαστε αλληλοεπικαλυπτόμενες νοήμονες ή μη κυματοσυναρτήσεις), ενώ οι πίθηκοι- επιστήμονες θεωρητικολογούν και τρώνε με αφέλεια τις μπανάνες τους.
Ποιος επιτέλους θα μας πει τι είναι ο κόσμος, αν υπάρχει, ποιοι είμαστε εμείς, αν υπάρχουμε, τι είναι ευτυχία ή δυστυχία, αν υπάρχει κάποια διάκριση;
Πολύ φοβάμαι ότι τα πάντα είναι κατασκευάσματα της φαντασίας μας (= αφαιρετική ικανότητα).
Όλα τα πράγματα που ξέρουμε (και ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε) είναι συμβάσεις χώρου-χρόνου και παραδοχές λογικές-αισθητηριακές. Τίποτε άλλο.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΕΦΕΥΡΕΣΗ: Ο ευατός μας, η ιδέα μας για αυτόν, ο κόσμος, το σύμπαν, η κοινωνία, κάποια κοπέλα ίσως ερωτευμένη μαζί μας ή εμείς μ' εκείνη. Και βεβαίως ο Θεός.
ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΑΡΧΗ: Το σύμπαν είναι αυτό που εμείς βλέπουμε και καταλαβαίνουμε ότι είναι, γιατί απλά δεν μπορούμε ούτε έχει νόημα να βλέπουμε ή να καταλαβαίνουμε κάτι άλλο.
Μήπως όμως υπάρχει κάποιος άλλος κόσμος πέρα από εμάς;
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΤΟΠΗ ΕΡΩΤΗΣΗ: Αφού είναι πέρα από εμάς, για εμάς ούτε καν υπάρχει. (Ο Einstein έλεγε ότι το παράξενο με το σύμπαν είναι ότι το καταλαβαίνουμε).
ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΡΩΝΙΑ: Ούτε και το ίδιο το σύμπαν γνωρίζει.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΗ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑΣ του Goedel: Οι πληροφορίες ενός συστήματος δεν επαρκούν για να το περιγράψουν πλήρως.
Από πού θα βρέξει σήμερα;
Ας προσπαθήσουμε να βρούμε ένα πράγμα για να κρατηθούμε.
Ας με αγγίξει κάποιος -πριν- να εξατμιστώ...