«Όταν με τη βαρύτητα του ανέμου που συναρπάζει τα φρόκαλα μεσ’ απ’ τα πόδια των μανάδων εσάλπισε το πεφταστέρι τις τελευταίες εντολές των θεανθρώπων σηκώθηκε υπερήφανος ο φθόγγος και μ’ ευκαμψία τελείου μηχανικού λεπτολογήματος παρέσυρε την ευτυχία προς τα πελάγη μιας παμμεγίστης παλιρροίας. Τότε συνέβη να φτερνισθούν οι φυσητήρες και όλα τα κήτη ανέστρεψαν την κοιλιά τους και κατεποντίσθηκαν αύτανδρα τα περασμένα κουφάρια υπέρ της αναγεννήσεως της ευτυχίας υπέρ της ειρήνης υπέρ της αμαυρώσεως υπέρ της εκλάμψεως της αληθείας υπέρ της κατισχύσεως των ρόδων και της μαγικής αράχνης εν έτει χαράς για τον αιώνα των μεγάλων ολισθημάτων των κυμάτων επάνω στα στεκούμενα καράβια.»
Εμπειρίκος, από την Υψικάμινο, 1935.
Η χειρότερη δικτατορία που γνώρισε ποτέ αυτός ο πλανήτης και ο άνθρωπος είναι η δικτατορία της μηχανής. Και όταν μιλάμε για τη μηχανή δεν εννοούμε απλά το γνωστό σιδερένιο και βρώμικο δημιούργημα του ανθρώπου που τριγυρνά αδηφάγο και καταβροχθίζει τον τελευταίο ελεύθερο χώρο και χρόνο. Εννοούμε πολύ περισσότερο την απαθή στάση με την οποία ο σύγχρονος άνθρωπος αντιμετωπίζει το είδος του και το περιβάλλον. Όχι μόνο σκοτώσαμε το φυσικό τοπίο με την τεχνολογία και μ’ έναν τρόπο ανεπανόρθωτο, αλλά κατακρεουργήσαμε την ίδια μας την ψυχή θωρώντας πως το σύμπαν είναι ένα κουρδιστό πορτοκάλι, πως η ύλη αποτελεί όλα τα φυσικά φαινόμενα και πως εμείς μπορούμε να μάθουμε τα πάντα. Κάναμε ακριβώς τις ίδιες σκέψεις με αυτές που θα μπορούσε να κάνει μία μηχανή. Είμαστε δούλοι αυτής της μηχανής. Είμαστε οι άγγελοι μέσα σε μιαν ατμομηχανή. Είμαστε αμαυρωμένοι μέσα στα μεγαλύτερα φουγάρα του μέλλοντος. Και θύματα του μεγαλύτερου σφάλματος όλων των εποχών. Του ατοπήματος της ανθρώπινης λογικής.