.jpg)
Magritte, Le faux miroir
Ο εξωτερικός κόσμος
Αν προσπαθήσουμε να σκεφτούμε έστω κι ένα πράγμα που βρίσκεται έξω από εμάς, δεν θα βρούμε ούτε ένα. Οτιδήποτε γνωρίζουμε για τον έξω κόσμο βρίσκεται αποτυπωμένο μέσα στο μυαλό μας. Επιπλέον είναι φιλτραρισμένο από τις αισθήσεις μας, καθώς και από τις πεποιθήσεις μας. Δηλαδή όχι μόνο ο έξω κόσμος είναι εξολοκλήρου μια απεικόνιση του εσωτερικού μας κόσμου αλλά επιπλέον αυτή η απεικόνιση είναι παραμορφωμένη και ατελής.
Ο εσωτερικός κόσμος
Αν όμως ο έξω κόσμος αποτελεί μία ψευδαίσθηση, με την έννοια ότι είναι μια αντιγραφή πάνω στη συνείδησή μας και σύμφωνα με τις δικές μας δομές και λειτουργίες, τότε ο εσωτερικός κόσμος καταρρέει, γίνεται απατηλός, αφού όλα τα πράγματα του έξω κόσμου αποτελούν τις προβολές του. Θα χρειαστεί να υπάρχει ένας εαυτός, θεός αν θέλετε, ως προς τον οποίον τα πάντα αναφέρονται και του οποίου αποτελούμε τις έλλογες εκφάνσεις. Όμως, ακόμη και έτσι, αυτός ο εαυτός θα αναφέρεται ως προς τις δικές του απατηλές του εκφάνσεις. Άρα θα είναι εξίσου απατηλός.
Η ένωση
Μία διαπίστωση: Αυτό που ξεχωρίζει τα έλλογα από τα άλογα όντα είναι ο εαυτός.
Ο καθρέφτης
Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας χωρίς εσωτερικές αξίες, ιδιότητες, και χωρίς εξωτερικά ορόσημα, συντεταγμένες, καθώς και ιδιότητες των λοιπών πραγμάτων και όντων. Έτσι λοιπόν ο μέσα κόσμος και ο έξω κόσμος αποτελούν τις δύο εκδοχές αντικριστά στις δυο πλευρές ενός καθρέφτη. Ο εξωτερικός κόσμος είναι απειλητικός και ψεύτικος. Ο εσωτερικός κόσμος ακαθόριστος και απατηλός. Ο εξωτερικός κόσμος αποτελείται από τις προβολές του εσωτερικού κόσμου. Ο εσωτερικός κόσμος αποτελεί μιαν έκφανση του εξωτερικού κόσμου. Το μέσα και το έξω αναπηδούνε διαρκώς κάπου ανάμεσα στις αντανακλάσεις. Αυτό που μένει είναι ένας καθρέφτης που μας δίνει τον εαυτό μας και τον κόσμο μας.
Ο κόσμος πάνω σε μια Μ- βράνη
Έστω ότι όλο το σύμπαν βρίσκεται πάνω σε μία μεμβράνη. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο το σύμπαν μας αποτελεί μία από τις εκφάνσεις της, τις ταλαντώσεις της και τις αναδιπλώσεις της. Συχνότητες που αποδίδουν χρόνους, μήκη κύματος που αποδίδουν αποστάσεις, πλάτη που αποδίδουν ύλη κι ενέργεια, αρμονικές που αποδίδουν ξεχωριστές υπάρξεις.
Το μυστικό του χρυσού λουλουδιού
..............................................................
Στην αυθεντική εκδοχή η Μ- θεωρία αναπαρίσταται από χορδές των οποίων οι ταλαντώσεις δημιουργούν τα διάφορα σωματίδια της ύλης. Σύμφωνα με τη θεωρία, το σύμπαν βρίσκεται πάνω σε μία Μ- βράνη. Οι υπόλοιποι υπαινιγμοί είναι δικοί μου, ποιητική αδεία.
Σε ό,τι αφορά το μυστικό του χρυσού λουλουδιού είναι η ανατολική προσέγγιση του μυστηρίου της ζωής και του ‘ορθού’ δρόμου (Ταό). Πρόκειται για μία τεχνική που στηρίζεται στο διαλογισμό και στη σωστή αναπνοή, έτσι ώστε να διοχετευτεί το Chi (ζωτική ενέργεια) μέσα στον άνθρωπο. Το αναφέρω ενδεικτικά, μην έχοντας τα περαιτέρω απαραίτητα εφόδια… Πάντως με την ανατολική προσέγγιση έχουν ασχοληθεί γνωστοί δυτικοί επιστήμονες, όπως ο Jung, ο Pauli, o Bohm και άλλοι, καθώς και προσωπικοί μου φίλοι. Πιθανώς ‘ζωική’ ενέργεια δεν υπάρχει, υπάρχει ενέργεια, η οποία είναι και πληροφορία. Η ζωή και η νοημοσύνη είναι (κατά μιαν άποψη) μία διαδικασία ρυθμών ταλάντωσης και ροής πληροφορίας, τίποτε λοιπόν το μαγικό. Εντούτοις, για να μη λέμε μεγάλα λόγια, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας το θεώρημα της μη πληρότητας. (Και γενικά τα μυστικά έχουν την τάση να παραμένουν μυστικά, εξορισμού τους!)
Σε ό,τι αφορά και πάλι την Μ- θεωρία και γενικά τις Μ- βράνες, θα πρέπει τέλος να υπενθυμίσω την ολογραφική αρχή: Όλες οι πληροφορίες (δηλαδή οτιδήποτε) που βρίσκονται μέσα σε μία περιοχή του χώρου, μπορούν να αναπαρασταθούν από μία θεωρία πάνω στην επιφάνεια που περατώνεται αυτός ο χώρος. Αυτό ακριβώς κάνει ο άνθρωπος: Θεωρεί τον κόσμο, όπως αυτός είναι αποτυπωμένος πάνω στην συνείδηση.