25 Οκτ 2008

Λεκτικές χίμαιρες ενός υβριδικού ποιήματος


Το φεγγάρι τα βράδια που λάμπουν τα πρόσωπα

Κάτω απ’ το φως των κεριών που λιώνουν οι σκιές

Είναι ερωτευμένες με κρυμμένα λογοπαίγνια

Είναι βελόνια των πουλιών που πλέκουν τις σκέψεις

Μαρτυρικά κορμιά αντιλαλούν οι ρεματιές

Λίμνες αίματος από τ’ αγκάθια κάτω απ’ τα δάχτυλα

Απέναντι μας υπάρχει μια ηλεκτρική καρέκλα

Κι οι πάσσαλοι φορέσανε τα ψάθινα καπέλα

Μέσα στην οθόνη που τα μάτια μαστιγώνονται

Μες το κλουβί που η σιωπή αιχμαλωτίζει

To καρύδι π’ ανοίγουμε δίνει μια ιδέα κενού

Μας μεταφέρουν σύννεφα σε φράχτες ελεφάντων

Καθώς θα ταξιδεύουμε σε πλοίο φαντασμάτων

Η αγάπη είναι μία λέξη δίχως κέρατα

Στα στήθια του μινώταυρου που βόσκουν οι παρθένες.


24/10/2008


Πίνακας: Oedipus Rex, Max Ernst.


=====================================================================================

(Chimerical verses of a hybrid poem)



In the night when the moonlight sparkles our faces

Under the candlelight where shadows are melting

We are in love with hidden spin puns

With needles of birds that curl up thoughts

Corpses of martyrdom echoed in the valleys

Lakes made of wounds and thorns under fingertips

Opposite to us there is always an electric chair

And the pillars have worn their straw hats

Inside the screen where eyes are whipped

In the cage where silence still captures

And the nut we crack leaves a sense of gap

Transcending us clouds to elephant hedges

While we travel on board a ghost ship

Love is a word with no horns to the letter

The chest of the Minotaur is grazed by virgins.


24/10/2008

Painting: Oedipus Rex, Max Ernst.