Το φεγγάρι τα βράδια που λάμπουν τα πρόσωπα
Κάτω απ’ το φως των κεριών που λιώνουν οι σκιές
Είναι ερωτευμένες με κρυμμένα λογοπαίγνια
Είναι βελόνια των πουλιών που πλέκουν τις σκέψεις
Μαρτυρικά κορμιά αντιλαλούν οι ρεματιές
Λίμνες αίματος από τ’ αγκάθια κάτω απ’ τα δάχτυλα
Απέναντι μας υπάρχει μια ηλεκτρική καρέκλα
Κι οι πάσσαλοι φορέσανε τα ψάθινα καπέλα
Μέσα στην οθόνη που τα μάτια μαστιγώνονται
Μες το κλουβί που η σιωπή αιχμαλωτίζει
To καρύδι π’ ανοίγουμε δίνει μια ιδέα κενού
Μας μεταφέρουν σύννεφα σε φράχτες ελεφάντων
Καθώς θα ταξιδεύουμε σε πλοίο φαντασμάτων
Η αγάπη είναι μία λέξη δίχως κέρατα
Στα στήθια του μινώταυρου που βόσκουν οι παρθένες.
24/10/2008
Πίνακας: Oedipus Rex, Max Ernst.
=====================================================================================
(Chimerical verses of a hybrid poem)
In the night when the moonlight sparkles our faces
Under the candlelight where shadows are melting
We are in love with hidden spin puns
With needles of birds that curl up thoughts
Corpses of martyrdom echoed in the valleys
Lakes made of wounds and thorns under fingertips
Opposite to us there is always an electric chair
And the pillars have worn their straw hats
Inside the screen where eyes are whipped
In the cage where silence still captures
And the nut we crack leaves a sense of gap
Transcending us clouds to elephant hedges
While we travel on board a ghost ship
Love is a word with no horns to the letter
The chest of the Minotaur is grazed by virgins.
24/10/2008
Painting: Oedipus Rex, Max Ernst.