Οι Έλληνες πίστευαν ότι ο κόσμος είναι σταθερός και αναλλοίωτος και πως η Γη ήταν καρφιτσωμένη στο κέντρο του σύμπαντος, ενώ εκείνο περιφερόταν γύρω από τη Γη. Το γεωκεντρικό μοντέλο αυτού του σταθερού και αναλλοίωτου σύμπαντος επικράτησε με τη μορφή του Πτολεμαϊκού μοντέλου για 500 χρόνια περίπου, μέχρι την εποχή του Γαλιλαίου, του Κοπέρνικου, του Κέπλερ και του Νεύτωνα.
Κάτι είχε αλλάξει, προφανώς όχι το σύμπαν (οι κλίμακές του είναι πολύ μεγαλύτερες από τις δικές μας). Είχε αλλάξει ο ανθρώπινος τρόπος σκέψης, ο οποίος από απόλυτος και αυθεντικός, έγινε σχετικός και ερευνητικός. Τα ίδια τα όργανα, τα οποία η αρχαία σκέψη δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να κατασκευάσει και να χρησιμοποιήσει (ή δεν υπήρχε η τεχνογνωσία), όταν κάποτε κατασκευάστηκαν, έδειξαν μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Ο άνθρωπος μέχρι τότε εμπιστευόμενος τις αισθήσεις και τη λογική που προέκυπτε από αυτές είχε οικτρά απατηθεί.
Ακόμη και αυτή η μεγαλοφυία ο Νεύτωνας, ο οποίος διαπίστωσε με το νόμο της βαρύτητας πως τα μήλα πέφτουνε για τον ίδιο λόγο που οι πλανήτες μένουνε σε τροχιές, δεν ξεπέρασε την πλάνη του στατικού σύμπαντος, καθώς ο ίδιος θεωρούσε πως ο χώρος και ο χρόνος είναι απόλυτοι.
Ο Einstein θα προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, διαπιστώνοντας πως ο χρόνος είναι διαφορετικός για διαφορετικούς παρατηρητές. Ακόμη όμως και ο Einstein θεώρησε πως το σύμπαν είναι στατικό. κάτι το οποίο ο ίδιος χαρακτήρισε αργότερα ως το μεγαλύτερο σφάλμα της ζωής του.
Ο Humble ήταν εκείνος που παρατήρησε πως οι μακρύτεροι γαλαξίες απομακρύνονται από εμάς. Το πιο φοβερό ωστόσο είναι η διαπίστωση των τελευταίων δεκαετιών ότι ο ρυθμός με τον οποίο διαστέλλεται το σύμπαν είναι επιταχυνόμενος. Με απλά λόγια, μετά από πολύ καιρό, οι γαλαξίες και τ' αστέρια τους θα έχουν απομακρυνθεί τόσο πολύ μεταξύ τους ώστε το σύμπαν να είναι ένας σκοτεινός, αραιός και ψυχρός τόπος (πολύ περισσότερο από τώρα δηλαδή...)
Η μετατόπιση του φάσματος προς το ερυθρό (σε κοσμολογική κλίμακα και ανεξάρτητα από βαρύτητα) έχει να κάνει με αυτή την 'παγκόσμια φυγή', τη σχετική απομάκρυνση των φωτεινών πηγών και ραδιοπηγών (αστεριών, γαλαξιών, quasars, κοκ). Σχετική, γιατί απομακρύνονται ως προς εμάς, ως προς τον εαυτό τους είναι ακίνητα κι απομακρυνόμαστε εμείς (Τι είναι τελικά κίνηση;)
Τι ήταν αυτό που οδήγησε τον άνθρωπο από την 'επιστήμη της μαντείας' στην αναζήτηση της πραγματικής μαγείας του κόσμου; Με μία φράση η Ανθρωπική Αρχή. Υπάρχω, αλλιώς δε θα το ήξερα. Κι από κει και πέρα καθώς υπάρχουμε, δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια. Δεν κατανοούμε όμως αυτό που θέλουμε. Αφήνουμε την ίδια την αλήθεια να μας αποκαλύψει τη φύση της. Σκαλίζουμε και περιμένουμε να παρατηρήσουμε και να αναλύσουμε τα αποτελέσματα της 'μικρής καταστροφής' που προκαλέσαμε. Από κει και πέρα ξεκινάει η Γνήσια Θεωρία.
Μετατόπιση προς το ερυθρό... Ποιες άραγε είναι συνέπειες σε ψυχικό επίπεδο; Ποια είναι η σχέση γενικότερα ανάμεσα στους φυσικούς νόμους και στην ανθρώπινη ψυχή; Πώς ακριβώς ο άνθρωπος 'απορροφά' και αντιλαμβάνεται το φαινόμενο της μετατόπισης στο ερυθρό; Ας μιλήσουμε για μοναξιά. Γιατί όσο κι αν μας αρέσει η αυγή, ζούμε και τρέχουμε για να απολαύσουμε το δειλινό. Την ώρα ακριβώς που ο Ήλιος σπεύδει να εξαφανιστεί. Ακόμη και τα όνειρά μας, όταν έρχεται το βράδυ, είναι άλικα, κόκκινα βαθιά, κι άλλες φορές εκεί που σταματάμε να κάνουμε ο,τιδήποτε κι αφουγκραζόμαστε τον κόσμο, νιώθουμε ανάμεσα στ' αυτιά μας το συριγμό κάποιας μυστήριας ορμής : Η φαντασία μας θα είναι, δικαιολογούμαστε, σάμπως και η φαντασία ανήκει σ' άλλον κόσμο και όχι σ' αυτόν εδώ που χαροπαλεύει η λογική μας. Σ' αυτόν τον ίδιο κόσμο που ο κόπος και η ελπίδα καθημερινά παλεύουν θεωρώντας και καλύπτοντας χρόνο κι αποστάσεις.