H 'Επιμονή της Μνήμης' (The Persistence of Memory), ζωγραφίστηκε από τον Salvador Dali, το 1931 και αποτελεί έναν από τους καλύτερους πίνακες του 20ου αιώνα. Χαρακτηριστικό του πίνακα είναι το έρημο τοπίο, που γεμίζει από τα διάφορα ονειρικά αντικείμενα του Dali. Τα 'λιωμένα' ρολόγια, τα έντομα πάνω στα ρολόγια (παρακμή της ζωής), το κλαρί της 'ελιάς' (παιδικά χρόνια), το πλάσμα ή πράγμα που κείται στο έδαφος (υποκατάστατο της ηδονής), τα λευκά ασβεστολιθικά βράχια, (τυπικά του μεσογειακού τοπίου), τα 'έδρανα' (αποκούμπια της πραγματικότητας ή εφαλτήρια για μια νέα ζωή).
Θα μπορούσε κάποιος να ερμηνέψει με διάφορους τρόπους αυτόν τον πίνακα. Δείτε για παράδειγμα μίαν επίσημη ανάλυση του πίνακα από το μουσείο Salvador Dali. Κατ' ουσία πιστεύω πως είναι ο τρόπος με τον οποίον ο ζωγράφος αμβλύνει τις ίδιες του τις μνήμες. Χρησιμοποιεί το πιο αρχαίο όπλο που διαθέτει ο άνθρωπος για να 'μαλακώσει' την σκληρή πραγματικότητα. Κι αυτό το όπλο δεν είναι άλλο από τη θερμότητα. Αλλά η θερμότητα δεν είναι ούτε ζεστή ούτε ψυχρή.
Θα μπορούσε κάποιος να ερμηνέψει με διάφορους τρόπους αυτόν τον πίνακα. Δείτε για παράδειγμα μίαν επίσημη ανάλυση του πίνακα από το μουσείο Salvador Dali. Κατ' ουσία πιστεύω πως είναι ο τρόπος με τον οποίον ο ζωγράφος αμβλύνει τις ίδιες του τις μνήμες. Χρησιμοποιεί το πιο αρχαίο όπλο που διαθέτει ο άνθρωπος για να 'μαλακώσει' την σκληρή πραγματικότητα. Κι αυτό το όπλο δεν είναι άλλο από τη θερμότητα. Αλλά η θερμότητα δεν είναι ούτε ζεστή ούτε ψυχρή.
Εδώ αν θέλετε θα βρείτε και...το αντίδοντο: The Disintegration of the Persistence of Memory.