Ένα από τα προσφιλή και τα πιο επίμονα θέματα του Magritte ήταν και ο ‘Χαμένος Αναβάτης’. Από τη στιγμή που ο Magritte ζωγράφισε τον πρώτο Χαμένο Αναβάτη, το 1926, θ’ ακολουθήσει μια νέα περίοδος στη ζωγραφική του, όπου το ίδιο θέμα θα επανέλθει αρκετές φορές.
Ο χαμένος αναβάτης, 1926
Όπως ωραία το διατυπώνει η Suzi Gablik στο βιβλίο της για τον Magritte, 'Κάθε μορφολογική αναζήτηση εγκαταλείπεται οριστικά, για να δώσει τη θέση της σε μία ποιητική έρευνα'. Ο ίδιος ο ζωγράφος δηλαδή, εγκαταλείπει στη ζωγραφική του την εικόνα, προς αναζήτηση των βαθύτερων μορφών και αντικειμένων της. Από εκεί και πέρα ο Magritte θ’ ασχοληθεί πολλές φορές με τα ιδιαίτερά του σουρεαλιστικά ‘αντικείμενα’, όπως το άλογο, τα δέντρα, που άλλοτε γίνονται φύλλα και άλλοτε πιόνια από σκάκι.
Ο χαμένος αναβάτης, 1942
Εν λευκώ (Le blanc seing), 1965
Αυτή άλλωστε η σμίξη του πραγματικού και του φανταστικού είχε και ένα ακόμη έρισμα την εποχή που ζωγράφιζε ο Magritte. H κβαντομηχανική είχε ήδη αποκαλύψει ένα από τα παράξενα φαινόμενα της φύσης, αυτό της αλληλοεπικάλυψης των κυματοσυναρτήσεων. Για την κβαντομηχανική, όλα τ’ αντικείμενα, καθώς και τα ζωντανά πλάσματα εκτός από τη σωματιδιακή τους φύση έχουν και μία κυματική υπόσταση, ώστε να μπορούν να 'απλώνονται' στο χώρο. Μ’ άλλα λόγια, ένα δέντρο, ένα άλογο κι ο αναβάτης του που κάνει βόλτα σ’ ένα δάσος, βρίσκονται 'το ένα μέσα στο άλλο', διατηρώντας παράλληλα τις ξεχωριστές τους υποστάσεις. Είχε διαβάσει άραγε ο Magritte κβαντομηχανική ή κατά έναν ανεξήγητο τρόπο 'ήξερε' αυτά που ο τότε άνθρωπος είχε διανοηθεί μέσα από κάποιο 'κοινό νου της εποχής';
Φωτογραφία του post, René Magritte, αυτοπροσώπως.
(...)